En Perigord

En Perigord

De curé was naast een goede zieleherder ook een hartstochtelijk jager. En zo kon het gebeuren dat hij op een mooie namiddag in juni, na de ter aarde bestelling van madame Renoir, met de landbouwer Caignoux, op jacht ging, teneinde een oude knorrige reebok te schieten. Boze tongen beweerden trouwens dat de curé onder zijn `dienstkleding' zijn jachttenue al aanhad bij de begrafenis. Maar natuurlijk is dat vuilspuiterij van diegenen die hem, de curé, zijn pleziertjes misgunnen.
Nu is het zo, dat de boer Caignoux bekend staat als iemand, die op zijn landerijen ook het onkruid een reeële kans geeft om op zijn akkers tot volledige ontwikkeling te komen. Komt mede door de tijd die hij aan zijn hobby (de jacht) besteedt.
En op weg naar het terrein, waar volgens ingewijden, de bewuste bok zijn territorium had, kwam het gezelschap langs enkele akkers van Caignoux en, o wonder, een perceel bieten stond er goed en keurig schoon bij. De boer keek van opzij de pastoor aan en zei: `Dat heb ik met alleen de hulp van Francoise (zijn mollige echtgenote) gerealiseerd'. Waarop de curé zei: 'En met hulp van HEM', waarbij hij met een wilds gebaar richting hemel wees.
De blik van onze agrariër verduisterde enigszins en na enige tijd stilzwijgend te hebben voort gesjokt, kwamen zij bij een perceel, dat er bij lag alsof er nog niets aan was gedaan en waarop het onkruid welig tierde. Meneer pastoor, die de troep aanschouwde vroeg daarop minzaam: 'Hebben Françoise en jij dit kleurrijke gewas ook met z'n tweeën bewerkt?' Het gezicht van Caignoux klaarde op en op zalvende toon antwoordde hij:'Dat monsieur le curé heeft HIJ daarboven helemaal in z'n eentje gedaan'.
Het valt te begrijpen dat de sfeer enigszins was vertroebeld en hoewel wij als buitenstaanders zo iets nooit met zekerheid kunnen zeggen, dat alleen dat de reden was, feit is dat de oude bok die middag niet binnen kwam.