Eindejaarscolumn

Overleden Reactie van Theodora Besse op 23 December 2018 op 8.01

Heel mooi en sfeervol verwoord, Andy! Dat gevoel van nostalgie, een mengsel van herinneringen aan gebeurtenissen en ervaringen uit het verleden, dat in deze tijd van het jaar ons allemaal kan overvallen.

In de aanloop naar het kerstdiner dat nog steeds met de kinderen bij mij thuis wordt gevierd, en op z'n Nederlands 's avonds met veel lichtjes, denk ik eraan hoe ik me er vroeger op verheugde en al dagenlang voorpret had. Met veel plezier maakte ik amandelspijs, bakte ik een kerstbrood en een banketstaaf en bereidde ik het kerstdiner voor. Althans in "de schimmige realiteit van mijn verbeelding".

En nu, oude vrouw, doe ik dat alles nog steeds. Maar niet meer met veel plezier. Ik zie er om de een of andere reden vreselijk tegenop, soms lig er 's nachts wakker van. Hoe moet dit? Hoe moet dat? Wanneer dit en wanneer dat? Dat dochterlief de salade en een kerstcocktail maakt en zij en haar man komen helpen met de voorbereidingen, dat zoonlief voor het nagerecht zorgt, dat ik alleen maar de teppanyaki op tafel hoef te zetten en dat iedereen z'n eigen kerstdiner aan tafel bereidt, kan me niet ontzorgen.

Ook niet de gedachte dat het net als vroeger ongetwijfeld weer heel gezellig zal zijn, met na het eten traditiegetrouw een spelletje Mens-erger-je-niet of Rummikub. Godzijdank ben ik op Oudejaarsavond alleen, denk ik dan.

Zo maakt een mens in zijn leven allerlei stadia door. Wat rest zijn de herinneringen, die voor mij zijn als "herstbladeren die, opgezweept door de wind, onstuimige pirouetten in de lucht" maken, zoals jij in je Edito zo romantisch schrijft.

Ik kijk uit naar je volgende vlog.
 

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.