Een verfranste Hollander in Jantes Zweden

De voornaamste reden,         dat we met verfranste benen         Jantes' Zweden  bereden,      was het verleden      van mijn vrouw van goede zeden,      die dat graag wou,      ondanks de kou,        die we,      wat we ook deden,       niet vermeden.

De kou in de lucht verdween vrij gauw,       maar niet die onder de leden          van de Zweden, als we hen moe gestreden      tegen wind en regen        de behoefte beleden       aan een plek           voor de tent         achter een hek         bij een schuur van hout      of een gebouw          dat luwte geven zou,        niet blauw van de kou        bij dag en dauw.

Heel gek,       een cultureel gebrek,         waar zojuist een Zweedse        haar woonstede was binnengetreden,       waar één of vele Volvo stations tot naast de green waren gereden,        waar de geur van net gesneden gras nog voor het oprapen lag,    de bevreesde Zweden        voor vreemde gasten de deur niet open deden.

Het leek een teken aan de wand          in een liefleke streek en een land      van twee eeuwen zonder oorlog, zonder zondagse gebeden          of zonde of berouw          of scherpste snede,          dat in het Zweedse land en leven
deuren gesloten bleven.        Want een land van vredig verleden          waar geen vertrouwen wordt gewekt en nauwelijks wordt gegeven         kampt met een nederlaag der rede.

Dan van God los met rasse schreden          gott * naart bos, het woud        van trollen en kabouters        opdat we door een ree            de Zweden vergeten zouden,         de ree die met reden         het evenbeeld van God kan vrezen.                        *gott = lekker

‘t Is nooit ver , ’    t bos      met her en der       een los en alone              gelegen woongelegenheid ,           waar in een comfort-zone         met een mega-stone,        en tulpen, wilgen, regenwulpen,          waar....

wilde Zweden moesten leven die,         toen het gras te hoog geworden was,            met de husqvarna    
dus hun karma          van natuurmensen beleden.

Door de week daarentegen       wordt in de natuur rondom de steden van Zweden         evenals in Noorwegen        zelden in velde of wege             een teken van leven                van het blonde Goddelijke evenbeeld verkregen.

De tweede reden dat we Zweden bereden                was vanwege de natuur, het elandleven,             de edelherten in de verte                 van het stuur,                  even verlegen als de Zweden                       en wederom wegens mijn vrouw,
die tijdens haar jonge uur                    op zonbeschenen stenen                       een hof van Eden beleefde,            dus opnieuw dat Zweeds verleden.

Het buitenleven viel niet tegen integendeel                    ondanks de kou is het land van veel                       natuur vergeven.
Rijen uitzonderlijke ijle eiken,                      fruitbomen die bezwijken                      onder bloemen en paarden die bloeiend in een gele weide lijken te staan,     totaan

het gewei         van het leidende rendier        dat met zijn meiden        aan zijn zij         een paar tellen de kijkers bekijkt, alsof de nobelprijs van vrede                    tot hem reikt           in plaats van het quotum                  van de dood dat um,            met vijf nullen,                    evenredig over het land verspreid,              boven het edele hoofd dus prijkt.
Dan schiet hij weg,       terwijl hij graag een dag vrij van dreiging zou zijn,                     zonder vrees voor een kogel zou zijn,       niet vogelvrij als geen één vogel zou zijn               en niet voor twee fietsers een eeuwigheid gevlogen zou zijn.

Bijna door slaap overmand        in het ingeslapen land,        op het mos         aan de rand       van het bos        verzand,
vraagt de fietser,        genant         zich af,          zijn gevoel zijn verstand,           wie hij meer liefheeft, de dieren, laf,       of de mensen in hun groots verband…

….en hij verzint           bij de tikkende regen,         terwijl takken en twijgen door de wind         bewegen,         hoe de Elanden gelijk de Zweden            rechten verkregen,         een zegen,         dat hen door de politie          één dag per week
een geweer met munitie          bleek       te worden gegeven.

Het volk zonder ambitie          kwam tot leven, het land werd door de exercitie       bruisend        hoewel er op bescheiden schaal          een paar duizend        Zweden fataal       over de kling gingen en…            ......de mooiste zelfs in de huizen hingen       bij trollen en/of feeën     aan hun wanden vol trofeeën.

Maar wat was dat?       Hij zat rechtop,        hij kreeg het heet,       het angstzweet was hem uitgebroken,     er was een Eland opgedoken!,         Die had zijn okselfris geroken,        ritste de dichte tent heel zachtjes,      opent de jacht, behaarde poten        met dubbelloops         naar binnen gestoken,         een wrede soap dat het zo wrang moet lopen,       ‘nee, schiet me niet dood,        ik heb berouw, ik was gewoon aant zinsbegoochelen. ……’.

‘Wat ben je warm, mijn hartendief, cheri, mijn fietsenlief’, terug in het heden, dat zei zijn vrouw,
misschien wat flauw,  maar wegens de kou  kwam ze lekker tegen ‘m aangekropen.

Eenmaal klaarwakker         was het juist fijn dat ze naar het bos bij de akker        waren gereden,           want hij wás niet als de Zweden,       zoals híj was er geen tweede,       omdat hij zijn verfranste leven        anders kon besteden        dan de overleden                Andersson beneden         bijgezet bij familieleden.

Hadden die dan niet geleden            onder het benepen leven          volgens Jantes ouderwetse wet?          De medemens vermeden,         zonder kletsen even met         twee van die Hollandse          passanten          langs hun hek,          die door de Franse joie de vivre zijn besmet?

Maakte niemand ooit een givre,           of raakte ivre         van een mal conçu           gewraakt stom bienvenue       en meme amer ook in een rime fichu,        dat in weze par personne jamais lu…?

(maakte niemand ooit een vers,              of raakte lazerus zelfs,          van een akelig gewraakt stom         welkom met zelfs wat venijn           in een ellendig rijm         dat in weze          door niemand wordt gelezen…? )

https://metdehollandseslag.com/