Een kat is een onzeker bezit

Ik heb hier wel eens verteld over hoe ik aan mijn poes Bo ben gekomen (zie Tijger en Bo). Sinds ik haar heb (deze maand 5 jaar), is ze altijd vrij geweest om te gaan en te staan waar ze wilde. Iedere avond kwam ze thuis en dan deed ik het kattenluik (dat zo groot is dat ook hondje Pico naar binnen en naar buiten kan) op slot.

Dat ging altijd prima. Tot twee weken geleden. Bo kwam op vrijdagavond (31 juli) niet thuis en de volgende avond ook niet. Overbuurman gevraagd of hij haar misschien had opgesloten in zijn schuur; samen gekeken, nee. Ik zoeken en roepen in de struiken aan de overkant waar ze altijd naartoe gaat, maar ook daar hoorde en zag ik niets. Ik dacht al dat ik haar nooit meer zou terugzien, maar na vier dagen (op 4 augustus) kwam ze 's avonds plotseling op haar normale tijd binnen. Enthousiast pakte ik haar op en aaide haar uitbundig. Maar wat ik niet had gezien, was dat ze ernstig gewond was aan haar rechter achterpoot.

Toen ik de wond nader bekeek, bleek ze in een strik beklemd te zijn geraakt. Twee lange wonden van ijzerdraad zaten in haar poot en ze had zich waarschijnlijk met veel pijn moeten losrukken om zich te bevrijden, want één teen en de nagel staken helemaal uit. De volgende dag ging ik met haar naar de dierenarts in La Grand'Combe. Met enige moeite wist ik haar aan haar nekvel in de draagkooi te laten zakken. Van schrik poepte ze toen ik de auto startte, wat een verschrikkelijke stank verspreidde. Bij de dierenarts bleek vanwege Corona alleen nog op afspraak te worden gewerkt. Maar toen ik vertelde dat Bo in een piège was geraakt en dat ze gewond was, mocht ik haar toch achterlaten. De dierenarts zei dat ze me 's middags zou bellen wanneer ik haar weer kon ophalen.

Ze belde al om half twaalf. Ze zei dat ze helaas de uitstekende teen had moeten amputeren. Ik kon Bo om half zes ophalen, want nu sliep ze nog. Ik kreeg medicijnen mee om door haar eten te doen en iets om haar poot mee te ontsmetten. Dat moest ik in 1 liter water oplossen en dan haar pootje erin dompelen. Dat lukte me natuurlijk nooit in m'n eentje, want ze vlucht zodra je iets wilt doen aan haar lijf. En Bo is zó doodsbang voor andere mensen (zelfs voor m'n kinderen) dat het ook met behulp van iemand anders niet zou lukken. Bovendien bleek toen we thuiskwamen haar poot dik in het verband te zitten. Ik besloot om het maar zo te laten en er verder niets aan te doen. De dierenarts zei, na betaling van €162, dat ze het pootje nog wel even wilde bekijken voordat ze op vakantie ging.

Dus eergisteren er opnieuw naartoe. Bo, die van ellende weer in de draagkooi had gepoept, liet zich er niet uithalen en haalde venijnig uit toen de dierenarts een poging waagde. Toen zat er niets anders op dan haar te verdoven. De assistente drong haar met een lange staaf naar achteren in de kooi en toen kon de dierenarts haar door een van de gaten de eerste prik geven. Toen nog een tweede, even wachten en toen was ze verdoofd. Voor de zekerheid kreeg ze, toen de dierenarts haar helemaal slap uit kooi haalde, nog een derde injectie. Het gekke was dat haar ogen wijd open bleven. De assistente reinigde de kooi met papier en een ontsmettingsmiddel.

Toen kreeg ik op m'n donder van de dierenarts. Ik had het verband dagelijks moeten verschonen en de poot ontsmetten in een badje. Dat had ze nog zo gezegd! Maar dat mens ratelt zo verschrikkelijk dat ik het niet helemaal had verstaan. "Ik heb maar twee handen", zei ik. "Hoe wilt u dat ik dat doe in m'n eentje?" Gelukkig zag het pootje er toch bijzonder goed uit. De natuur is een prima heelmeesteres. Het tweede bezoek kostte me nogmaals €60. Voor €220 heb ik Bo weer terug, helaas zonder één teen.

Voorlopig mag ze niet naar buiten, waar ze verschrikkelijk veel moeite mee heeft. Ze zit iedere morgen, als ik Pico naar buiten laat, achter het gesloten kattenluik verschrikkelijk tekeer te gaan en te miauwen, maar in de loop van de dag wordt ze rustiger en lijkt ze zich bij het onvermijdelijke neer te leggen, zelfs wanneer ik met Pico twee keer per dag ga wandelen. Pico kan van de weeromstuit ook niet naar buiten, maar daar is het momenteel toch veel te heet.

En nu maar hopen dat Bo, als ze eenmaal weer naar buiten mag, niet opnieuw in een strik trapt. Mensen die strikken plaatsen, moeten ze wat mij betreft ter plekke doodschieten.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200814, Dieren

Reactie van El Burro Català op 14 Augustus 2020 op 21.35: Afschuwelijk. Arme Bo. Sterkte!

Stropers/ vallenzetters = tuig

Overleden Reactie van Susan op 14 Augustus 2020 op 22.06: pssst Bo wees blij met zo'n baasje ,straks is alles voorbij.

Reactie van Jeannette op 14 Augustus 2020 op 22.48: Poeh.. ben ik even blij met de afloop, ik was al bang dat Bo er niet meer was aan het einde van het verhaal.

Maar je hebt gelik, ik heb ook meerdere aanlopertjes gehad, waarvan eentje ook zomaar na 9 jaar nooit meer thuis kwam, toch rot.

Reactie van Jos van den Hout op 15 Augustus 2020 op 7.59: Theodora heel veel sterkte, geduld en wijsheid.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 15 Augustus 2020 op 8.50: Dank jullie wel voor de meelevende reacties. Sterkte, geduld en wijsheid kan ik goed gebruiken. En Bo ook!

Reactie van Brittany op 15 Augustus 2020 op 8.58: Ja dieren verzorgen als je alleen bent is niet eenvoudig. Ik weet daar alles van : een van mijn Cockers heeft een ontsteking aan haar oor. Als ze me het flesje ziet pakken zit ze al onder de tafel, waar ik haar nooit onderuit kan halen. Dus iedere dag herhaalde pogingen tot het dan uiteindelijk lukt.

Reactie van Jos van den Hout op 15 Augustus 2020 op 9.14: Dieren kunnen de mens heel veel toegevoegde waarde geven, maar geven de mens ook heel veel verantwoordelijheden. Ik heb zelf jarenlang 5 borderterriërs gehad. Toen de laatste was ingeslapen gestopt met mijn grote liefde omdat ik de verantwoordelijkheid niet meer wilde!

Overleden Reactie van Theodora Besse op 15 Augustus 2020 op 9.41: Inderdaad Jos, ook Pico en Bo zullen mijn laatste huisdieren zijn. Dat besef ik maar al te goed. Als oud mens kun je beter geen huisdieren nemen, want je weet nooit hoe en waar ze terechtkomen na je dood. Maar Bo was zó klein en zielig. Haar moeder wilde niets meer van haar weten. Ze had niemand, zoals ik vertelde in Tijger en Bo.

Zoals het er nu uitziet, hoewel je nooit kan weten, overleef ik Pico waarschijnlijk nog wel. Hij wordt volgende maand 11 jaar. Maar Bo? Ik heb gezegd tegen m'n kinderen dat ze haar na mijn dood moeten laten inslapen, als ze dat lukt. Ergens anders went ze nooit meer.

Mijn vorige kat nam ik overal mee naartoe, naar Nederland, naar Frankrijk en toen ik naar mijn huidige huis verhuisde. Die paste zich altijd aan en ze ging het liefst bij bezoek op schoot liggen. Maar Bo is doodsbang voor iedereen anders dan ik. Dan raakt ze helemaal in paniek.

Toen ik mijn chambre d'hôtes nog had, kwam ze pas binnen nadat de gasten zich, doodmoe van het wandelen, hadden teruggetrokken in hun kamer en ik alleen was. Dus ik wens mijn kinderen (en Bo) sterkte wanneer mijn uur is gekomen...

Reactie van Jos van den Hout op 15 Augustus 2020 op 9.46: @Theodora, alle respect!

Reactie van Ingrid de Eerste op 15 Augustus 2020 op 10.13: Wat een verhaal. Ik vind soms ook nog strikken, vooral oude, in de bossen met de honden. Je houdt je hart vast. Onze dierenarts zegt altijd dat bij katten de wonden bijna altijd goed genezen zonder ingrijpen. Een van onze katten had een scheur in de wang tot in het bekje. Zij heeft het gereinigd en daarna is alles mooi geheeld. Geen bakjes met ontsmettingsmiddel.