Een heer van stand

We gaan bij de voormalige oude watermolen in St L. op zoek naar rivierkreeften. Iemand heeft ons verteld dat ze terug zijn en natuurlijk moet Hydrobioloog dat onderzoeken. Over de Guiel loopt op die plek een bruggetje maar het riviertje is daar ook doorwaadbaar. Vroeger kwamen we er met de kinderen, maar sinds een jaar of twintig is op die plek een prachtig huis verrezen dat het schoepenrad ontbeert, maar er toch uitziet alsof het er al een paar eeuwen staat. Ik wandel er jaarlijks een paar keer langs, eerder kwam er uit de garage Amerikaanse jazzmuziek, de laatste jaren is het stil. Lang geleden heb ik de eigenaar ontmoet tijdens een bijeenkomst. Hij leek me toen al in de 80 en hij had een oude hond bij zich die om 22.00 uur naar bed moest, dus hij vertrok op tijd. Eigenlijk dacht ik dat de man was overleden.

Het verraste me dus toen ik opeens een heel oude meneer met een looprek het pad af zag lopen naar het riviertje waar D. met zijn net in de weer was. Kreeften had hij niet gevangen, wel een groot aantal donderpadjes. Meteen vertelde ik de man wat we aan het doen waren, want er hangt een groot bord dat je er niet mag vissen. ‘Ik ben zéér geïnteresseerd in wat er in het water leeft,’ sprak de hoogbejaarde, die inmiddels 92 jaar bleek te zijn en uiterst helder van geest. Helaas had hij wat moeite met zowel zijn gehoor als met zijn articulatie dus het was best lastig een gesprek met hem te voeren. Maar toen hij ons vroeg om wat te komen drinken grepen wij deze uitnodiging natuurlijk wel aan. Hij had alleen jus d’oranges, zei hij. Dat vonden wij prima en wij kuierden met hem zijn tuin in. Wat een prachtige plek vanuit dit voor ons nieuwe standpunt. We gingen onder de gloriëtte zitten, een prieelachtig gebouwtje aan het water. Dit wondermooie woord kenden wij nog niet, maar was wat het uitdrukte, een glorieuze plek. D. hielp hem de glazen mee naar buiten te nemen en verdeelde de inhoud van de fles over de drie glazen. Hierna ontspon zich een gesprek wat bij tijd en wijle moeizaam verliep maar toch heel waardevol was. Hij formuleerde langzaam en zorgvuldig enorme lange zinnen. Hij vertelde over zijn veelbewogen leven. Deze man had alles in de wereld gezien en meegemaakt, van ijsberen op Antartica tot een boottocht van Moskou naar St Petersburg en een reis door de Nederlanden aan toe. Aan al deze reizen bewaarde hij fantastische herinneringen. Hij was getrouwd geweest met een Noorse en een Hongaarse. Hij zat in de textiel, en naar bleek toen het verhaal verder vorderde, vooral in de mode. Zijn tweede vrouw leerde hij kennen toen hij in zaken ging met Hubert de Givenchy. Hij kleedde alle groten der aarde, de koning van Spanje, Giscard d’Estaing, Mitterand en een Franse grootindustrieel op wiens naam hij niet kon komen. Minutenlang bleef hij er over nadenken, tevergeefs. Hij werd er een beetje boos van, even maar. Want hij moest ons nog vertellen dat hij heel tevreden was en zich geen minuut van de dag verveelde. Tegenwoordig schilderde hij.

We merkten dat hij moe werd en namen afscheid. Dapper dronken we onze laatste slokken sinaasappelsap. Dat was best een opgave, want het sap bleek siroop dat met water verdund moest worden. Ik bracht de glazen terug naar de keuken waar de eettafel smaakvol gedekt was voor twee personen, glanzend zilveren bestek op gestreken servetten. Hij hoopte dat we nog eens weer langs wilden komen. Dat zou zomaar kunnen gebeuren. Praten met een tevreden en wijze oude man is nooit een straf, hoe langzaam het ook soms gaat.