Een goed stuk wildbraad

Het was het gesprek van de dag in het Restaurant Chez Bernard, althans onder de “deskundigen”.
De curé was namelijk op jacht geweest met zijn neef en hadden, naar zijn zeggen, een mooie overloper ziek geschoten. De geestelijke had bij hoog en bij laag beweerd dat neeflief had geschoten, maar boze tongen verklaarden echter te hebben vernomen dat de geestelijke zelf het geweer had gehanteerd.
Hoe het ook zij er diende nagezocht te worden. De hond van Jean-Claude werd ingezet en die nam al spoedig een spoor op, echter over een nagenoeg onbegroeid terrein en de pastoor liet dan ook spoedig weten dat het varken richting de dekking van een dennenbos was gegaan en niet over een braak¬liggende akker. Hij verklaarde dat hij het aangeschoten varken dan toch ge¬zien zou moeten hebben. Hij begon af te geven op de trouwe viervoeter van Jean-Claude en deze zei geërgerd dat hij er mee kapte en dat de curé en zijn neef het varken zelf maar moesten opsporen.
De volgende avond kwam de geestelijke toch weer met hangende pootjes bij de hondengeleider aan en verzocht hem ondanks alles toch maar weer om mee te gaan zoeken met zijn hond. Hoewel Jean-Claude weinig trek had, ging hij toch maar mee. Het betrof immers de pastoor en ook al mocht hij hem niet zo graag, hij zou hem toch eens nodig kunnen hebben. Of niet soms?
De hond werd weer ingezet op het spoor en deze ging via de akker de heuvel verder af richting een notenboomgaard en daarna een terrein in met veel laag struikgewas. De hond was nog geen drie meter binnen de struiken of hij gaf al luid. De overloper was gevonden.
De buik van het dier, dat kikdood was, was nogal opgezet en hoewel de temperatuur niet zo bar hoog was, het dier had er toch al anderhalve dag gelegen.
De pastoor trok een vies gezicht en gaf zijn neef opdracht om het dier te ontweiden, hetgeen geschiedde. Het geheel zag er redelijk uit en royaal, als de pastoor op dit moment was, bood hij de hondenman een stuk aan, die wijselijk bedankte. Hij hoorde de pastoor echter tegen zijn neef zeggen dat het varken maar naar een kennis, de stucadoor Gilbert, die hij nog wat verschuldigd was, gebracht moest worden. Zelf wilde hij er maar niet meer van eten.
Jean-Claude die inmiddels zijns weegs was gegaan, vertelde de affaire in het cafe restaurant Chez Bernard en de trouwe bezoekers en ook de eigenaar van het etablissement vonden dat meneer pastoor eens een lesje diende te krijgen, omdat het niet aan gaat een ander vlees te laten eten dat hij zelf niet meer wilde nuttigen.
Het toeval wilde dat meneer pastoor met zijn huishoudster en de neef plus echtgenote de volgende avond een tafel hadden gereserveerd in het dorps¬restaurant.                                                       

Naar aanleiding van voormeld gegeven werden de plannen gesmeed. De stucadoor Gilbert was inmiddels in het complot betrokken en een deel van het uitgebeende varken werd naar het restaurant gebracht en in de marinade gelegd om eventuele sterke luchtjes tot een minimum te beperken.
Op de bewuste avond prees Bernard de geestelijke met zijn gasten een stoofschotel van wild zwijnenvlees aan met alles er op en er aan en, omdat het voor de curé was, voor een speciale prijs. Vooral het laatste was voor de pastoor reden om op het aanbod in te gaan.
Met z'n vieren sloegen zij een groot gat in de op de tafel aanwezige zwijnenbraad plus bijlagen en gingen nog even nazitten aan de bar, waar "toevallig of niet" ook Jean-Claude en Gilbert aanwezig waren. Het werd een geanimeerd samenzijn en allerlei zaken werden tegen het licht gehouden. Op een bepaald moment vertelde Gilbert langs zijn neus weg dat hij het hem door de pastoor gegeven varken, voor een schappelijk prijsje aan Bernard, de restauranthouder dus, had verkocht, omdat zijn Marianne niet zo gek op vlees van een wild varken zou zijn.
Hoewel het vrij schemerig was aan de bar meenden de samenspanners toch waar te nemen dat de pastoor wat witjes om de neus werd, maar verder niets zei.
Achteraf bleek niemand van zijn tafelgenoten ergens last van te hebben gekregen.
Eind goed al goed dus.