Een geel hesje omgekocht?

Gele hesjes..... Op weg naar Nederland gaat het de eerste driehonderd kilometer goed. Hier en daar, tussen de resten van met latten en plastic in elkaar geflantste schuiltenten, rokende warmhoudvuurjes en stapels autobanden, zie ik nog twee of drie handenvol hesjes. Hun enthousiasme lijkt, net als die vuurtjes, zo goed als gedoofd. Ik heb een hesje onder mijn stoel liggen, voor als een blokkade me te lang gaat duren – dus echt voor nood. Als ik dat geel nu open en bloot op het dashboard zou leggen, zou ik me een soort NSB’er voelen, iemand die alleen uit eigen belang heult met de vijand. De reis gaat voorspoedig. Maar dan! Voor mijn laatste rond point bij Vendome is het raak. De rechter rijbaan staat vol met een lange-lange rij vrachtwagens. De linkerbaan is vrij. Maar net voor de rotonde houd een mannelijk hes, met een met kerstgroen en dito zilver versierde pallet als hek, de rijbaan bezet.Ik ben, op dat moment tenminste, zijn eerste slachtoffer. Een toch wel vriendelijk uitziende protestant komt, terwijl ik het raampje open draai, op me af. Ik vertel hem dat ik op weg ben naar la Hollande, dus nogal wat kilometers voor de boeg heb en vraag hem waarom hij mij daar nou tegenhoudt. Hij grinnikt hij me vriendelijk toe. Ik hou gauw de geopende snoepdoos voor zijn neus. Hij kijkt wat verbaasd, kiest na enige weifeling een pepermunt en zegt: “Nou, we zullen u niet lang ophouden, cher monsieur.” Hij houdt woord. Na nog geen dertig tellen gebaart hij dat de rijbaan mag worden vrijgemaakt. Ik bedank met een armzwaai en denk: “Heb ik nou echt een boze Fransman omgekocht met een pepermuntje?”

En nog even dit: Het overkomt me weleens dat ik ergens een idee over heb, maar daarvoor niet helemaal de juiste beelden en/of woorden bij elkaar kan sprokkelen. En dan opeens, al lezend in een boek of een krant, tref ik iemand die dat gemis goed maakt. In dit geval over mijn idee over Fransen- boos of niet boos. De in Amsterdam wonende Fransman François Lenfant doet dat voortreffelijk. In een brief in de NRC van zaterdag 15 december slaat hij de spijker op de kop. Leest u maar even mee:

“(……) Wat de gele hesjes op een pijnlijke manier blootleggen, is hoe onbestuurbaar en onredelijk Fransen zijn. Macron is een dik jaar geleden gekozen (boven Marine Le Pen) omdat hij niet van het politieke establishment was, vernieuwing belichaamde, en een nieuw elan wilde geven aan een land dat al decennia stagneerde. Wat is een jaar daarna overgebleven? Niks. Fransen zijn net zoals kinderen bij de bakker. Zij kiezen een appelflap boven een pain au chocolat. Na de laatste hap te hebben genomen, balen zij van hun keuze en gaan ze huilen omdat zij eigenlijk de pain au chocolat willen. Verwende jochies zijn het. (cursivering van mij.) Ik moet toegeven dat de woede deels terecht is. Globalisering ‘werkt’ niet voor iedereen en de ongelijkheden blijven problematisch in Frankrijk. Maar wat heeft dat te maken met auto’s stelselmatig in de fik steken en winkelruiten vernielen? De ‘gele’ hesjes doen mij lachen vanwege de groteske omvang en het absurde tafereel. Het is als het kijken naar een slechte serie: overdreven, matig geacteerd en voorspelbaar. Ik schaam mij voor mijn land. Voor mijn oorsprong. Mag ik een Nederlands paspoort?"
François Lenfant

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20181218, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur, Vervoer

Reactie van Siranouche Balian op 18 December 2018 op 7.05: Bravo weer, cher Monsieur Dieck!!!

Reactie van Barbara Dumont op 18 December 2018 op 8.43: Leuk dat ie Lenfant heet!

Overleden Reactie van Koos Dulfer op 18 December 2018 op 9.36: Onlangs vlak voor de plaatselijke provinciestad was de rotonde afgezet en mocht ieder voertuig stuk voor stuk nadat de chauffeur ernstig toegesproken was doorrijden. Het was daar niet erg druk, maar het gaf allemaal behoorlijk wat oponthoud. Tot ze mijn Ami 6 uit 1965 aan zagen komen! Op ieder gelaat verscheen een dikke smile van oor tot oor, duimen gingen omhoog en applaus volgde bij het passeren.

Reactie van Dick Dijs op 18 December 2018 op 12.01: @koos dulfer Zo'n ervaring heb ik ook met mijn eend. In kleine dorpjes krijg je applaus, een bejaarde vrouw draaide zich bij het motorgeluid om en zwaaide me met haar tasje, op de wegen word je matige snelheid keurig getolereerd, ook op de autoroute. Maar dan kom je in Nederland - getverderrie! Ik draaide bij St.-Annabosch keurig door de bocht en ja hoor: ik kreeg van een achterligger al een lichtsein: opschieten, want IK kom er aan. Had-ie een goeie aan me: ik nam wat gas terug en kon hem mooi een poosje achter me houden.
Nee, Jan Linnemann, ik blijf nog een poosje in dit zo lieflijk Holland....

Reactie van Dick Dijs op 18 December 2018 op 12.04: @koos dulfer Zo'n ervaring heb ik ook met mijn eend. In kleine dorpjes krijg je applaus, een bejaarde vrouw draaide zich bij het motorgeluid om en zwaaide me met haar tasje toe, op de wegen wordt je matige snelheid keurig getolereerd, ook op de autoroute. Maar dan kom je in Nederland - getverderrie! Ik draaide bij St.-Annabosch keurig door de bocht en ja hoor: ik kreeg van een achterligger al een lichtsein: opschieten, want IK kom er aan. Had-ie een goeie aan me: ik nam wat gas terug en kon hem mooi een poosje achter me houden.
Nee, Jan Linnemann, ik blijf nog een poosje in dit zo lieflijk Holland....

Reactie van edith janzen op 18 December 2018 op 12.05: Heel goede analyse. Bij kindergedrag hoort ook het (nog) niet beseffen van eigen verantwoordelijkheid, waar die begint en eindigt. Fransen blijven in dat opzicht levenslang kinderen.

Reactie van Frans op 20 December 2018 op 9.22: Ja, zogezegd protesteren tegen "arrogantie' van een president en er zelf nog een geel schepje bovenop doen door "MEDE"burgers het leven zuur te maken, MACHT te willen uitoefenen, DWANG op "gelijken", een geel intriest verhaal, getuigen van onvolwassenheid en vooral een visie niet langer dan de eigen neus.