Een droevig kerstverhaal

December. Het vriest ’s nachts en de eerste sneeuwvlokken zijn al gevallen. De eerste kerstbomen zijn ook alweer tegen de gevels gekwakt. Men heeft hier een eigenaardige vorm van kerstversiering in de straten. Waar ze vandaan komen weet ik niet, maar ik denk gewoon uit het bos: opeens hangen er verfomfaaide sparretjes tegen de regenpijpen, met een touwtje vastgebonden. Ze worden niet in de grond bevestigd of van een voet voorzien, nee, ze leunen schots en scheef als een hangjongere tegen de gevels. Straks volgen de slingers, die zo weet ik van voorgaande jaren, er eveneens losjes in gedonderd worden en vooral glitterblauw zijn. Hier en daar zal als klap op de vuurpijl een strik aan een enkele tak gebonden worden. Voilà!

Maar er staat wel iets tegenover. Zou je in een sombere bui de kerstversiering van een dramatische en troosteloze eenvoud kunnen betichten, in de supermarkt word je er weer bovenop geholpen. Er wordt werkelijk uitgepakt: alle lekkernijen die je maar kan bedenken, en die je door het jaar heen hier nooit zal tegenkomen, liggen in december opeens in overvloedige hoeveelheden in de winkel uitgestald. Vooral de visafdeling is hemels: gamba’s, langoustines, oesters, sint-jakobsschelpen.

Kerstmis op komst. De laatste formaties kraanvogels trekken over ons heen, luid gillend, op weg naar warmere streken. Ze zijn laat dit jaar, misschien als gevolg van de steeds hogere temperaturen in Siberië, of waar ze ook vandaan komen. Op onze dagelijkse wandeltochten in de bossen ontwaren we steeds meer en vaker herten, nu het meeste blad wel is gevallen. Onlangs hadden we een serieuze ontmoeting. We beklommen een heuvel met aan weerszijden van het pad jonge kastanjeboompjes. Het was steil dus stapten we stil, licht hijgend, achter elkaar aan, de honden wat vooruit. Plotseling werden de honden onrustig. Meestal als ze een dier ruiken is het een ree en rennen ze de geursporen achterna. Maar nu deinsden ze opeens terug en kropen angstig achter onze benen. Terwijl we stil doorklommen hoorde ik naast ons een zwaar ritselend geluid tussen de ons omringende boompjes. Veel zwaarder dan een ree. Een everzwijn? Opeens zagen we hem staan, een enorm edelhert, een cerf in het Frans. Het leek wel een eland, met zijn enorme gewei. Ze zijn er, dat is zeker, maar je ziet ze niet vaak. In de zeventien jaar dat we hier komen was dit de tweede keer. Hij keek ons rustig aan - ‘geen gevaar’ was zijn conclusie wellicht - en wandelde op zijn gemak weg. En liet ons opgetild achter.

Soms kom je herten tegen onder minder prettige omstandigheden. Op een zaterdag maakten we een wandeling wat verder van ons vandaan, in de buurt van Benayes. Prachtige, zonnige ochtend. Op zeker moment liepen we op een schuur af waar aardig wat auto’s voor geparkeerd stonden. Dan weet je het wel als het weekend is: jagers. Het was inmiddels lunchtijd en we hoorden al van verre dat ze aan de dis zaten. Drankje erbij. Toen we de schuur passeerden zagen we ze zitten, aan een grote tafel. Ze leken tevreden. Van de schuur ernaast stonden de grote deuren open, en daar zagen we ze hangen, twee reeën, gevild en al. Ze hadden de ochtend niet overleefd. Een jonge jager kwam naar buiten en liet ons met trots hun buit zien.

Het leven van een hert in Frankrijk valt niet mee. Direct achter ons huis woonden sinds april een moeder en twee jonge reeën. We verrasten het drietal geregeld op onze ommetjes en zagen de twee kleintjes opgroeien. Van bibberend op hun dunne beentjes tot al best stevige pubertjes. Sinds de start van het jachtseizoen hielden we elk weekend ons hart vast, en haalden opgelucht adem als we ze de week erna weer gedrieën door de heuvels zagen rennen. Maar eergisteren eindigde het sprookje. We kwamen terug van een wandeling en zagen opeens de moeder in paniek door een paardenwei vlakbij ons huis rennen. Even later zagen we een van haar kleintjes die haar probeerde te volgen radeloos zigzaggend over de weg op ons afkomen. Ze boog af en dook het bos in. Toen we doorliepen hoorden we een telkens terugkerend gebonk. Toen we dichterbij kwamen konden we zien wat er gebeurd was. Het tweede jong had zichzelf klem gelopen op een stalen hek dat een pad afsloot dat naar een privé-meertje leidde. Ze bleef in blinde paniek tegen het hek aan dreunen tot ze erbij neerviel. Toen we bij haar waren, ademde ze nog maar heel zwak, een paar tellen later was ze dood. We voelden haar nog warme vacht, streelden haar zachte grote oren, en Pomme, onze labrador, snoof zachtjes aan haar neus. Zeven maanden goed opgelet en nu door zoiets stoms - ze had gemakkelijk aan de zijkant langs het hek kunnen ontsnappen - het leven gelaten. We legden haar voorzichtig in het struikgewas. De volgende dag was het al verdwenen. Een kilometer verderop vond Pomme een aangevreten achterpoot. De vergeefsheid van alles.

Voor meer korte verhalen over ons leven in Frankrijk: leopauw.com.