Dure comme fer.

XVIIIe siècle, Alpes-Maritimes, France. Au cœur de la petite ville de Caille, un homme observe avec émerveillement ce qu’il pense être un bloc de fer de plus de 600 kg. Une sacrée aubaine pour ce maréchal-ferrant ! Ravi, il décide d’utiliser sa trouvaille pour fabriquer des fers pour ses mulets. Malheureusement, la matière ne réagit pas comme prévu. Elle est beaucoup plus difficile à travailler que son fer ordinaire. Finalement, après plusieurs tentatives infructueuses, le maréchal-ferrant, dépité, abandonne la pierre devant la petite église du village. Plusieurs années durant, elle va servir de banc aux habitants de Caille, jusqu’à l’arrivée d’un visiteur… Il s’agit du naturaliste Cyprien Prosper Brard. Ce dernier a entendu parler de l’étonnant bloc de fer qui, d’après les plus anciens habitants du village, aurait été apporté par un nuage. Absurde me direz-vous ? Et bien, pas tant que ça ! Pour le naturaliste, il pourrait s’agir… d’une météorite venue tout droit de l’espace. Et le moins que l’on puisse dire, c’est que son périple n’a pas été de tout repos. Après avoir parcouru des milliards de kilomètres dans l’espace, le bloc de pierre alors appelé "météoroïde" a pénétré l’atmosphère terrestre à plus de 70 000 km/h. À cette vitesse, sa température est montée à 1500 °C, et il s'est consumé, en générant une spectaculaire traînée lumineuse : le météore. Ce n’est qu’au moment où il a touché le sol, à près de 300 km/h, qu’il a enfin pris le nom de "météorite". Par chance, le naturaliste a mis la main sur la plus grosse météorite d’un seul tenant jamais retrouvée en France. Elle prend alors le nom de météorite de Caille. Finalement, le Muséum national d’Histoire naturelle de Paris parviendra à échanger ce trésor sans pareil contre la fabrication d’une nouvelle horloge pour l’église de la ville…

[origine du texte: http://artips.fr/Sciencetips]

NL/

18e eeuw, Alpes-Maritimes, Frankrijk. In het hart van het stadje Caille kijkt een man met verwondering naar een ijzeren blok van meer dan 600 kg. Een godsgeschenk voor die hoefsmid! Blijer dan blij besluit hij om zijn vondst te gebruiken om hoefijzers voor zijn muildieren te maken. Helaas reageert het materiaal niet zoals verwacht. Het blijkt veel moeilijker om te bewerken dan gewone ijzer. Uiteindelijk, na een aantal mislukte pogingen, laat de teleurgestelde hoefsmid de steen achter voor de kleine dorpskerk. Jarenlang diende het als bank voor de inwoners van Caille, tot de komst van een bezoeker.... Het was de natuurkundige Cyprien Prosper Brard. Hij had over het vreemde ijzerblok - dat volgens de oudste inwoners van het dorp door een wolk werd meegebracht - gehoord. Onzin, zult u zeggen? Nou, eigenlijk niet! Volgens de naturalist zou het best... een meteoriet kunnen zijn dat recht uit de ruimte kwam. En het minste wat er gezegd kan worden is dat het ding best van ver komt. Na miljarden kilometers door de ruimte te hebben afgelegd, trok het stenen blok - dat toen ‘meteoroïde’ werd genoemd - met meer dan 70.000 km/uur door de atmosfeer van de aarde. Bij deze snelheid steeg de temperatuur tot 1500°C en gaat het in lichterlaaie door de hemel, wat een spectaculaire lichtweg genereerde: de meteoor. Pas toen hij met bijna 300 km/u op de grond raakte, werd het een ‘meteoriet’. Per toeval had de naturalist de hand gelegd op de grootste meteoriet - uit één stuk - ooit in Frankrijk. Het werd de Caille-meteoriet genoemd. Tot slot kon het Muséum national d'Histoire naturelle de Paris erin slagen deze unieke schat te ruilen tegen een nieuwe klok voor de stadskerk…

[vertaling van een tekst uit http://artips.fr/Sciencetips]