Du monde

Onze kapper in Orange heet Nadine. Ze doet dames en heren, maar vooral heren. Heren komen staren naar Nadine, terwijl ze haar ballet opvoert met kam en schaar, lichtvoetig rond de stoel danst en mannen het hoofd op hol brengt. Ik laat me graag knippen door Nadine.

Zodra ik zit, begint ze te praten, zoals altijd. Over ditjes en datjes. Als ze klaar is met knippen en het scheermes tevoorschijn haalt voor het nekscheren zegt ze plotseling, zonder aanleiding:
‘Daniel is vertrokken!’
‘Daniel was ....uw partner?’ vraag ik aarzelend, zonder mijn hoofd te bewegen. Dat is echt een heel scherp scheermes. ‘En hij heeft u verlaten?’
‘Nee, zo is het niet,’ Nadine houdt even op met scheren en wordt heel vertrouwelijk.
‘Ik ben blij dat hij eindelijk is opgerot,’ fluistert ze.
Ik antwoord niet, maar ze ziet mijn verbaasde gezicht in de spiegel.
‘Ik was hem gewoon zat. Daniel is zo dodelijk saai. Er gebeurde nooit wat. Ik ben nu vierendertig. Vier-en-dértig!’ Ze kijkt me aan met een gezicht alsof ze nog maar drie maanden te leven heeft.
‘Mijn leven is bijna voorbij. Ik hield het gewoon niet meer uit met hem. Ik wil iets meemaken, voordat ik echt oud ben.’
‘Maar wat wilt u dan…?’ vraag ik.
‘Avonturen,’ zegt ze triomfantelijk. ‘Er is toch veel meer te beleven in de wereld, dan een saaimans thuis op de bank.’
‘Ja, u kunt wel van alles willen, maar wat heeft u de wereld dan te bieden?’ Op het moment dat ik het zeg, heb ik al spijt. Ja, ik weet het, ik ben niet altijd even tactisch.
‘Tieten,’ zegt ze nogal hard, terwijl ze zich opricht, haar T-shirt strak over haar borsten trekt en ze fier vooruit steekt. Nog verder vooruit dan normaal, want normaal zijn ze al niet te missen.
‘Shhhhtt,’ zeg ik, ‘moet de hele zaal ons horen? Ik merk op dat ze andere keren nog al eens heeft geklaagd over haar te grote borsten en over rugpijn en slechtzittende beha’s en dat nu ineens haar borsten de toegang tot avonturen moeten bieden?
En op dat moment zie ik hem aankomen via mijn spiegel, van achter uit de kapsalon. Slank in een precies goed gesneden pak en dure schoenen. Een zakenman uit de grote stad. Flink overdressed voor ons provinciestadje, een player, een swinger of net gescheiden, te-druk-voor-een-relatie-maar-wel-in-voor-een-leuke-avond. Zo’n type dus.
De paar passen die hem nog resten naar onze kappersstoel zijn genoeg om haar zijn gespierde, verende tred te laten bewonderen.
‘Mevrouw, sta mij toe om mij aan u voor te stellen,’ slijmt hij.
Jean nogwat. Ik versta zijn achternaam niet.
Nadine doet enigszins uit de hoogte. ‘Aangenaam, meneer, als u een vraag heeft wilt u die dan bij de receptie stellen, ik ben bezig met een klant.’
‘Ha’ denk ik. ‘Ze is lekker bezig met mij!’
Maar Jean blijft staan. Ik zie dat hij grote moeite heeft om Nadine recht aan te kijken en zijn blik niet dertig centimeter naar beneden te laten afdalen. Ik zie ook dat Nadine stiekem haar T-shirt extra ver naar beneden trekt, wat voorover buigt en haar bovenarmen een stukje dichter bij elkaar brengt om met twee handen een lik gel in mijn haar te smeren. Maar dat alles leek vooral bedoeld voor Jean.
Vijftien seconden en een paar fluffende handbewegingen later, verwijdert ze met een zwierig gebaar de kapmantel en met een ‘Tot de volgende keer’ en een van haar betoverende glimlachen laat ze weten dat ze helemaal klaar is met mij.
Als ik bij de receptie sta af te rekenen, zie ik haar lachend en flirtend met Jean staan praten, een hand vertrouwelijk op zijn arm.

Zeven weken later ben ik terug. Nadine is bezig, maar natuurlijk wacht ik op haar. Ik voeg mij bij de wachtende heren die staren.
Iets aan haar is veranderd. Het is niet haar kapsel, dat was elke maand al anders, andere kleur, andere coup. Niet haar mooie glimlacht, hooguit nog wat meer betoverend. Maar wat dan?
Ik kan nogal direct zijn, dus als ik zit, met een kapmantel om, het haar gewassen, de bril af, vraag ik het haar:
‘Nadine, wat is er met u? U bent…anders vandaag.’
‘O ja,’ straalt ze, ‘kunt u het zien?’
‘Ik weet niet,’ twijfel ik. ‘Ik zie iets, maar weet niet precies wat…’
‘O, maar ik weet het nog goed,’ zegt ze vrolijk: ‘U was erbij, toen u de vorige keer hier was. Toen heb ik hem ontmoet. Jean, de Parijzenaar. U weet wel, die man die toen in de zaak was, brede kaak, regelmatige gezichtscontouren, veel te regelmatig. Gebruind, een stoppelbaardje dat toch al knappe mannen zo onweerstaanbaar maakt. Je mag niemand op zijn uiterlijk beoordelen, maar dat doe je toch. Een foute man. Een typisch hele foute man. Maar hij had van die sprankelende bruine ogen. Dat dan weer wel. Het heeft maar een paar dagen geduurd, maar wat een avontuur…! Wilt u het horen?’
Ik zit in de stoel en zij maakt knippende bewegingen met een scherpe schaar, minder dan een centimeter van mijn rechteroor. Natuurlijk wil ik het horen. Wat kan ik anders?
‘Hij heeft me meegenomen op een zakenreisje naar Monaco,’ zegt ze triomfantelijk. ‘Toen heeft hij me alles verteld over zijn zakensuccessen. Natuurlijk alleen bedoeld om indruk op mij te maken. Maar het werkte! En hij schepte nogal op over de stoelen met Argentijns rundleer in zijn nieuwe auto, maar ik weet zeker dat ik met mijn blote dijen op een plakkerig soort kunstleer heb gezeten toen we naar Monaco reden.’
Ik kan de blote dijen ter plekke inspecteren via de spiegel, want Nadine draagt vandaag een minirok.
‘Maar verder…..dat strakke, atletische lichaam…en die handen die me hmmmm...’
Niet meer woorden nodig. Ik begrijp wat ze bedoelt.
‘En wat bewoog hij zich gemakkelijk in dat milieu in Monaco. En hij betaalde alles!’
‘En wat wilde hij daar allemaal voor terug hebben….?,’ vroeg ik.
‘Mijn tieten. Kent u de uitdrukking: Il y a du monde sur le balcon?’ vraagt ze via de spiegel. Ik ben ten slotte maar een buitenlander, je weet nooit of die zo’n uitdrukking kent. Ik knik. Bedoeld ter bevestiging van mijn kennis van de uitdrukking, maar ook als aanmoediging om verder te vertellen.
‘Nou, Jean lustte daar wel pap van! Drie dagen lang! Maar de eerste avond in Monaco, na een laat diner en een nog later bezoek aan het Casino wilde ik nog even lekker tegen hem aanknuffelen, maar hij sliep al, nog half aangekleed.’
Het klonk niet teleurgesteld, eerder spottend.
‘Na het ontbijt moest hij zich haasten voor zijn afspraak. Voor hij vertrok gaf hij me zijn creditkaart en pincode. “Koop daarmee maar een mooie jurk voor vanavond,” zei hij. “Graag bloter van boven en korter van onder, dan wat je gisteren aanhad.” Alleen al vanwege die opmerking heb ik goed gebruik gemaakt van die creditkaart. In de hal van het hotel had ik de Valentino-winkel al gespot, waar de jurkjes begonnen bij 800 €.’
‘Nou, nou, wat een belevenis,’ zeg ik beleefd. Ik weet niet zeker of ik dit allemaal wil horen.

‘Pas een maand later had ik weer contact met hem. We begrepen toch alle twee wat dit petite aventure betekende, zei hij. Hij was op dat moment weer in Monaco en ik zei dat ik er toevallig ook was. Hij wilde natuurlijk weten wat ik daar deed en ik zei dat ik er was met mijn collega Aurélie.’ Ze wijst vaag in de richting van de toonbank naast de voordeur van de kapsalon.
Ik kijk naar de receptie. Is dat hetzelfde meisje als de vorige keer? Zou dat Aurélie zijn? Ik weet het niet.
‘Dus toen nodigde hij Aurélie en mij uit om met hem te lunchen in Restaurant l’Hirondelle.’
Nadine is klaar met knippen, scheren en gellen. ‘Wilt u de rest nog horen,’ vraagt ze, terwijl ze de kapmantel weghaalt.
‘Ja natuurlijk,’ zeg ik
‘Twee uur zijn Aurélie en ik bezig geweest om onszelf op te tutten. Ik had een hooggesloten zeegroen zijden jurkje aan en ik had Aurélie gevraagd om zijn blik af te leiden. Dat ging ze doen met een diep-uitgesneden zwarte snollenjurk. Knap ordinair. Ik vroeg of haar tieten niet wat bloter of wat hoger konden en ze sjorde aan haar beha en propte er papieren zakdoekjes in. Haar borsten rolden er zowat uit! Man, wat hebben we gelachen!’
OK, nu wordt het gênant. Wil ik alles weten van de borsten van Aurélie?
‘We zaten al in het restaurant toen Jean binnen stapte. Hij gunde me nauwelijks een blik, want de zakdoekjes van Aurélie hadden veel succes. Na het hoofdgerecht gingen Aurélie en ik samen naar het toilet en ze viel nogal uit. Ze vond Jean een enorme slijmbal en hij had het niet eens gezien.’
‘Wat niet gezien?’ vroeg ik. Ik kon het even niet meer volgen.
‘Ik heb Jean een envelop gegeven en hem laten weten dat du monde was verdwenen van het balkon. Met dank aan zijn creditkaart. In de envelop zat de eindafrekening van een Institut de Beauté in Monaco voor mijn borstverkleiningsoperatie. Ik heb hem uitgelegd dat ik zijn creditkaartgegevens en pin maar even had bewaard en dat ik dit on-line had betaald. Natuurlijk heb ik hem hartelijk bedankt.’
‘Mooi avontuur toch’ zegt ze glunderend terwijl we samen naar de receptie lopen. Nadine met de rest van haar borsten vooruit.

Wim