Drie pizza's. 3. Slot

De volgende morgen (donderdag) gaf ik Bo beneden te eten, waarna ze de hele dag spoorloos verdween. Ik belde de mairie. Alweer het antwoordapparaat. Vreemd. Toen belde ik de burgemeester. Die nam nu wel op, maar hij zat in z'n auto. "Het was gisteravond te laat geworden om je terug te bellen", zei hij. Hij vertelde ook dat de mairie de hele week gesloten zou zijn. Ik vertelde hem van Didier en de poesjes en van de afspraak met de Fourrière Animale. Ik vroeg of ik hem de volgende dag kon opbellen, zodat hij contact kon opnemen met de fourrière. Hij zei dat hij dan telefonisch bereikbaar zou zijn en niet al te enthousiast stemde hij toe.

's Avonds bracht ik Bo weer naar binnen, maar het draaide uit op een nieuw drama, dat ik beëindigde door haar weer naar de tuinkamer te brengen. Dat wordt dus écht niks, begreep ik. Er was geen ontkomen meer aan.

De volgende dag (vrijdag) moest ik tot half elf wachten eer het kleine spul eindelijk was uitgerend en moegespeeld en ze in de fauteuil lekker tegen elkaar aan lagen te pitten. Ik voelde me een verschrikkelijke wreedaard. Maar het moest. Ik stoorde ze in hun slaapje en zette ze opnieuw in de draagmand. Toen belde ik de burgemeester. Ondanks onze afspraak geen antwoord. Wat nu?

Ik besloot de Fourrière te bellen: "Monsieur, de burgemeester is niet te bereiken en de mairie is de hele week gesloten. Maar ik ben conseillère municipale, kunt u het niet met mij afhandelen?" Vriendelijk antwoordde de man: "Natuurlijk madame, we komen ze vanmiddag om half drie halen." "Om half drie?" riep ik verontwaardigd, "maar ze zitten nu al in die veel te kleine kooi." "Madame, we zitten in Vallérargues (!), dus we doen er al een uur over om bij u te zijn." Ik begreep dat ze zich hun heilige middagpauze niet lieten ontnemen door drie poesjes in een benauwde draagmand. "En als ik ze nu eens meteen kom brengen?" vroeg ik. Dat vond hij buitengewoon aardig van me. "We zitten net vóór de S.P.A.", zei hij. Toen pas drong het tot me door dat die hopeloze wijven van de S.P.A. met "u moet hiernaast zijn" de Fourrière Animale hadden bedoeld, terwijl ik dacht dat het om een andere afdeling van de S.P.A. ging. Maar omdat ik niet de juiste procedure had gevolgd, wilden ze me niets uitleggen en hadden ze me simpelweg weer terug naar huis gestuurd.

Enfin, ik zette de draagmand met de poesjes in de auto en reed voor de tweede keer naar Vallérargues. Kennelijk waren de stakkers nu gewend aan de auto, want ze ondergingen hun lot in stilte. Ook een stinkende schijtpartij werd me bespaard.

Aangekomen bij de fourrière overhandigde ik de draagmand aan de man die ik aan de telefoon had gehad. Het bleek een "homme costeau", zo'n typische Midi no-nonsens figuur. Ik drukte hem op het hart dat ze met z'n drieën in één kooi moesten, want ze waren veel te klein om alleen te zijn. Dat werd me gegarandeerd. Toen begon het franse papierwerk: er moesten drie formulieren (waaronder tig kopieën lagen) worden ingevuld. De man kweet zich geroutineerd van zijn taak.

Bij de leeftijd van de poesjes vulde hij twee maanden in. "Zijn ze niet jonger?" vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op: "We mogen ze niet onder de twee maanden opnemen." Duidelijk geen procedure-man. Had ik dat maar eerder geweten! Toen hij klaar was, kreeg ik van ieder exemplaar een kopie. "Wat moet ik daarmee?" vroeg ik. "Die zijn voor de gemeente, voor als iemand ze komt claimen." Hij begreep zelf ook wel dat dat in dit geval een illusie was, maar zo zijn nu eenmaal de regels. Op mijn vraag wat er nu met de poesjes zou gebeuren, zei hij dat ze ongeveer één week in de fourrière blijven en dan worden ze overgeplaatst naar de S.P.A. ernaast. Me schuldig voelend tegenover die arme poesjes, maar opgelucht reed ik naar huis, inwendig vloekend op kutwijven die zich meer bekommeren om procedures dan om dieren en oude vrouwen.

Bo kwam pas 's avonds heel laat tevoorschijn, toen ik in de tuinkamer naar bed ging. Gelukkig had ik de deur op een kier laten staan en eten neergezet. Terwijl ze at deed ik snel de deur dicht. Zodra ze klaar was bracht ik haar naar boven. Ze verzette zich hevig en gromde en blies. Maar ik had haar stevig vast. In de huiskamer zette ik haar neer. Ze bleef vervaarlijk grommen en blazen. Toen ze de poesjes nergens zag, ging ze overal zoeken om te kijken of ze zich niet ergens hadden verstopt. Om haar op haar gemak te stellen, zette ik de televisie maar aan en ging in de tv-fauteuil zitten. Het duurde niet lang of ze kwam zoals gewoonlijk bij me op schoot liggen.

Ik liet haar de hele nacht boven, zodat ze kon zien dat de poesjes écht weg waren. Dat was de volgende morgen kennelijk tot haar doorgedrongen, want na even buiten te zijn geweest kwam ze zoals iedere morgen heel rustig binnen om te eten, waarna ze bij me op de bank ging liggen.

Ik heb drie "p'tits chats" van een wisse hongerdood gered. Hopelijk komen ze ooit nog goed terecht. Voor een volgende keer, al hoop ik dit nooit meer mee te maken, ken ik nu "de procedure". Maar dan moet de mairie wel open zijn en de burgemeester telefonisch bereikbaar...

M'n duim is nog steeds pijnlijk, de wondjes zijn nog niet geheeld en de nagel wordt steeds blauwer. Maar dat gaat vanzelf over. Bo is weer thuis en ons leven gaat weer z'n normale dagelijkse gangetje.