Drie pizza's. 3. Slot

De volgende morgen (donderdag) gaf ik Bo beneden te eten, waarna ze de hele dag spoorloos verdween. Ik belde de mairie. Alweer het antwoordapparaat. Vreemd. Toen belde ik de burgemeester. Die nam nu wel op, maar hij zat in z'n auto. "Het was gisteravond te laat geworden om je terug te bellen", zei hij. Hij vertelde ook dat de mairie de hele week gesloten zou zijn. Ik vertelde hem van Didier en de poesjes en van de afspraak met de Fourrière Animale. Ik vroeg of ik hem de volgende dag kon opbellen, zodat hij contact kon opnemen met de fourrière. Hij zei dat hij dan telefonisch bereikbaar zou zijn en niet al te enthousiast stemde hij toe.

's Avonds bracht ik Bo weer naar binnen, maar het draaide uit op een nieuw drama, dat ik beëindigde door haar weer naar de tuinkamer te brengen. Dat wordt dus écht niks, begreep ik. Er was geen ontkomen meer aan.

De volgende dag (vrijdag) moest ik tot half elf wachten eer het kleine spul eindelijk was uitgerend en moegespeeld en ze in de fauteuil lekker tegen elkaar aan lagen te pitten. Ik voelde me een verschrikkelijke wreedaard. Maar het moest. Ik stoorde ze in hun slaapje en zette ze opnieuw in de draagmand. Toen belde ik de burgemeester. Ondanks onze afspraak geen antwoord. Wat nu?

Ik besloot de Fourrière te bellen: "Monsieur, de burgemeester is niet te bereiken en de mairie is de hele week gesloten. Maar ik ben conseillère municipale, kunt u het niet met mij afhandelen?" Vriendelijk antwoordde de man: "Natuurlijk madame, we komen ze vanmiddag om half drie halen." "Om half drie?" riep ik verontwaardigd, "maar ze zitten nu al in die veel te kleine kooi." "Madame, we zitten in Vallérargues (!), dus we doen er al een uur over om bij u te zijn." Ik begreep dat ze zich hun heilige middagpauze niet lieten ontnemen door drie poesjes in een benauwde draagmand. "En als ik ze nu eens meteen kom brengen?" vroeg ik. Dat vond hij buitengewoon aardig van me. "We zitten net vóór de S.P.A.", zei hij. Toen pas drong het tot me door dat die hopeloze wijven van de S.P.A. met "u moet hiernaast zijn" de Fourrière Animale hadden bedoeld, terwijl ik dacht dat het om een andere afdeling van de S.P.A. ging. Maar omdat ik niet de juiste procedure had gevolgd, wilden ze me niets uitleggen en hadden ze me simpelweg weer terug naar huis gestuurd.

Enfin, ik zette de draagmand met de poesjes in de auto en reed voor de tweede keer naar Vallérargues. Kennelijk waren de stakkers nu gewend aan de auto, want ze ondergingen hun lot in stilte. Ook een stinkende schijtpartij werd me bespaard.

Aangekomen bij de fourrière overhandigde ik de draagmand aan de man die ik aan de telefoon had gehad. Het bleek een "homme costeau", zo'n typische Midi no-nonsens figuur. Ik drukte hem op het hart dat ze met z'n drieën in één kooi moesten, want ze waren veel te klein om alleen te zijn. Dat werd me gegarandeerd. Toen begon het franse papierwerk: er moesten drie formulieren (waaronder tig kopieën lagen) worden ingevuld. De man kweet zich geroutineerd van zijn taak.

Bij de leeftijd van de poesjes vulde hij twee maanden in. "Zijn ze niet jonger?" vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op: "We mogen ze niet onder de twee maanden opnemen." Duidelijk geen procedure-man. Had ik dat maar eerder geweten! Toen hij klaar was, kreeg ik van ieder exemplaar een kopie. "Wat moet ik daarmee?" vroeg ik. "Die zijn voor de gemeente, voor als iemand ze komt claimen." Hij begreep zelf ook wel dat dat in dit geval een illusie was, maar zo zijn nu eenmaal de regels. Op mijn vraag wat er nu met de poesjes zou gebeuren, zei hij dat ze ongeveer één week in de fourrière blijven en dan worden ze overgeplaatst naar de S.P.A. ernaast. Me schuldig voelend tegenover die arme poesjes, maar opgelucht reed ik naar huis, inwendig vloekend op kutwijven die zich meer bekommeren om procedures dan om dieren en oude vrouwen.

Bo kwam pas 's avonds heel laat tevoorschijn, toen ik in de tuinkamer naar bed ging. Gelukkig had ik de deur op een kier laten staan en eten neergezet. Terwijl ze at deed ik snel de deur dicht. Zodra ze klaar was bracht ik haar naar boven. Ze verzette zich hevig en gromde en blies. Maar ik had haar stevig vast. In de huiskamer zette ik haar neer. Ze bleef vervaarlijk grommen en blazen. Toen ze de poesjes nergens zag, ging ze overal zoeken om te kijken of ze zich niet ergens hadden verstopt. Om haar op haar gemak te stellen, zette ik de televisie maar aan en ging in de tv-fauteuil zitten. Het duurde niet lang of ze kwam zoals gewoonlijk bij me op schoot liggen.

Ik liet haar de hele nacht boven, zodat ze kon zien dat de poesjes écht weg waren. Dat was de volgende morgen kennelijk tot haar doorgedrongen, want na even buiten te zijn geweest kwam ze zoals iedere morgen heel rustig binnen om te eten, waarna ze bij me op de bank ging liggen.

Ik heb drie "p'tits chats" van een wisse hongerdood gered. Hopelijk komen ze ooit nog goed terecht. Voor een volgende keer, al hoop ik dit nooit meer mee te maken, ken ik nu "de procedure". Maar dan moet de mairie wel open zijn en de burgemeester telefonisch bereikbaar...

M'n duim is nog steeds pijnlijk, de wondjes zijn nog niet geheeld en de nagel wordt steeds blauwer. Maar dat gaat vanzelf over. Bo is weer thuis en ons leven gaat weer z'n normale dagelijkse gangetje.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20190605, Dieren, Korte Verhalen

Reactie van Di Monica op 5 Juni 2019 op 10.17: Eind goed al goed, alors! En wij op het forum kennen de procedure nu ook :) Merci Theodora.

Reactie van johanna van nuenen op 5 Juni 2019 op 10.25: Wat ben je toch een schat!

Aangezien wij zelf vlak bij Vallerargues wonen, zag ik het helemaal voor me!

En zo weet ik dus nu ook hoe het in zijn werk gaat!

Grote aai aan Bo!

Reactie van El Burro Català op 5 Juni 2019 op 11.36: Het is altijd heel verdrietig om door jou gevonden dieren achter te moeten laten bij een SPA. Maar soms heb je gewoon geen keuze.

Bedankt voor dit mooie verhaal Theodora!

Overleden Reactie van Theodora Besse op 5 Juni 2019 op 12.20: Aan alle reageerders,

nu het hele verhaal is verteld, wil ik allen die hun medeleven hebben getoond, van harte bedanken. Het heeft me goed gedaan, want uiteraard heb ik er verschrikkelijk mee gezeten. Ik had ze graag gehouden, hoewel ik ook dagelijks twee wilde poezen te eten geef (plus iedere twee weken de pil).

Marianne en Piet van Wilpen wil ik extra noemen, omdat zij bereid waren om een heel eind te rijden om een van de drie, de schuwste, op te halen. Helaas zaten de poesjes toen al in de fourrière.

Bedankt voor alle hartverwarmende woorden!

Reactie van Dick Dijs op 5 Juni 2019 op 12.41: @Theodora Welkom in le pays des règles, van de mensen dus die via procedures werk èn verantwoordelijkheid van zich afschuiven. Bewondering voor je inzet en je doorzettingsvermogen. Heremetijdnogantoe!

Reactie van wilsam op 5 Juni 2019 op 13.56: Ik kende de fourrière niet, totdat ik me bij de SPA meldde om een hond te adopteren. Ik had een leuke border collie op de website gezien. Na wat heen en weer gebel begreep ik dat de hond in het wild had geleefd. Hij was pas geleden gevangen, woonde nu in een opvanggezin en hij was heel erg schuw. Kortom, de hond werd me afgeraden. Maar als ik een border collie wilde, ze hadden nog een andere. Ik vroeg of ik kon komen kijken. Dat kon niet, want hij zat nog in de fourrière. Ik dacht aan de fourrier in militaire dienst, de man die je van je dienstuitrusting voorzag door onverschillig een plunjebaal naar je toe te gooien, gevolgd door uniform en laarzen. Maar dat bleek toch iets anders te zijn.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 5 Juni 2019 op 14.23: Dankjewel Piet, voor het bloemetje, maar ik kon niet anders.

Wilsam, heb je uiteindelijk die border collie gekregen? Ik vind het altijd zo goed, wanneer mensen die een hond of kat willen, er een uit het asiel halen! Pico komt ook bij de S.P.A. in Vallérargues vandaan. Mijn vorige hondje heb ik in Nederland uit het asiel gehaald. Zeer dankbaar zijn die dieren, al heb je er in het begin vaak wat meer werk aan, omdat ze vaak heel nare ervaringen achter de rug hebben. Maar liefde, geduld en aandacht doen wonderen.

Reactie van Jeannette op 5 Juni 2019 op 15.15: Wat een opluchting, en ze komen vast wel goed terecht!

Reactie van marielle op 5 Juni 2019 op 16.19: Je hebt er in ieder geval je hart er bij gehad, Theodora. Net als Jeannette zegt, ze hebben al geluk gehad doordat jij voor ze zorgde en nu gaat dat geluk vast wel voor ze door....

Reactie van Maria op 5 Juni 2019 op 19.25: Wat een verhaal en wat een tenenkrommend gedrag van die S.P.A. Dwaze Wijven. Logisch gevolg is dat mensen hun vondeling voor het hek bij de S.P.A. zetten in een doos omdat ze zich geen raad weten met die kittens.
Chapeau voor jou Theodora. Het heeft je veel gekost en dan emotioneel! Tijd hebben we zat zeg ik altijd. Van de Weimaraner Harmony uit de S.P.A. van Montlucon ontving ik gisteren een foto van haar Uithoornse adoptiegezin en ze is nu na 10 maanden in zeer goede doen! Dankzij o.a. een perfect meewerkend S.P.A. die letterlijk "grensoverschrijdend" meedacht. Gelukkig kan het ook anders maar die kittens vinden hopelijk een definitief tehuis. Meer kan jij niet doen behalve hier delen.