Drie pizza's. 2. Vervolg

Pico, inmiddels 10 jaar oud, die vroeger absoluut geen katten kon verdragen, accepteerde de katjes. Als ze bij hem in de andere fauteuil kropen en vijandig tegen hem bliezen, keek hij ze aan van wat-mot-je-nou, kleine? Poes Bo (4 jaar), die ik toen ze vier maanden oud was, ook heb gered (zie Tijger en Bo), accepteerde de nieuwe huisgenoten echter totaal niet. Ze blies en gromde en was helemaal uit haar doen. Ze vertrok meteen door het kattenluik. De rest van de dag zag ik haar niet meer. Ik wil mijn poes niet kwijt, dus moesten de katjes het veld ruimen. Dat ging me vreselijk aan mijn hart, want ze waren werkelijk schattig. De rode en de cyperse kropen als ik op de bank zat, zelfs knus tegen me aan. Ik had ze alledrie het liefst willen houden. Een tehuis voor zulke katjes vind je bijna niet, want er zijn al zoveel katten op de wereld.

De volgende dag (woensdag) belde ik de mairie: antwoordapparaat. Ik belde de burgemeester op zijn portable, geen antwoord. Toen besloot ik zelf op te treden. Ik haalde de kattendraagmand uit de kelder en toen ze alledrie waren uitgeravot en lekker tegen elkaar aan lagen te slapen in de fauteuil pakte ik de twee schuwsten bij hun nekvel en liet ze in de mand zakken. De rode is heel tam en die kon ik er toen gemakkelijk bij zetten.

Op naar de S.P.A. in Vallérargues, 50 km van hier. De hele weg was het een gepiep en gehuil van jewelste en op een gegeven moment begon het ook nog verschrikkelijk te stinken: een van de drie had het van angst "in zijn broek gedaan".

Aangekomen bij de S.P.A. receptie werd mij door drie dames verteld dat ik verkeerd was. Ik moest "hiernaast" zijn en ze wuifden vaag in de verte. "Kunt u dat niet doen?" vroeg ik. Nee, dat kon niet, hoewel die drie gewoon stonden te niksen. Bovendien kon ik niet zomaar komen. De burgemeester van de gemeente waar de poesjes waren gevonden, moest eerst een bepaald telefoonnummer bellen. Ze gaven me dat nummer en stuurden me terug. Het waren van die echte ongenaakbare autoritaire kutwijven. Maar een van hen was gelukkig een bijzonder vriendelijke vlaamse dame, die de situatie begreep, spontaan Nederlands tegen me begon te praten en vervolgens steeds vertaalde. Ik was inmiddels namelijk over m'n zenuwen. Ik deed dit bepaald niet voor m'n plezier! De andere twee hielden echter voet bij stuk: dit was niet de juiste procedure.

De vlaamse dame adviseerde me om als ik thuis was de katjes in hun benauwde gevangenis te laten, want als de burgemeester het gegeven telefoonnummer belde, zouden "ze" binnen een half uur komen om de katjes op te halen. Ik bedankte de dames en reed weer terug.

Thuisgekomen belde ik opnieuw de burgemeester. Weer geen antwoord. Ik belde de S.P.A. "Dan moet u de police communale maar bellen", zei het bitse kreng aan de andere kant. "Madame, die hebben we hier niet." "Dan moet u de police nationale bellen, nummer 17" en ze legde neer. Ik dacht: "Dat is toch het noodnummer van de politie?", maar ok, ik belde 17. De vriendelijke politieman aan de andere kant vond het zeer merkwaardig dat ik dat advies had gekregen en dat ik bij de S.P.A. was weggestuurd. Hij gaf me een telefoonnummer dat ik moest bellen. Daar zouden ze me verder helpen. (Later bleek dat hetzelfde nummer dat ze me bij de S.P.A. hadden gegeven.)

Ik belde. Opnieuw een aardige meneer, dus voor de derde keer het hele verhaal verteld. Hij vroeg waar de katjes nu waren. "Die zitten nog in de kooi", zei ik, "maar daar kan ik ze niet veel langer meer laten, want ze zitten er al uren in." Ook hij vond het hoogst merkwaardig dat ik bij de S.P.A. dat hele eind was teruggestuurd. Hij zou kijken of er die avond iemand beschikbaar was om ze op te halen en me meteen terugbellen. Toen hij dat na een kwartier niet had gedaan, belde ik hem weer. Hij had nog niemand gevonden. Ik zei dat ik de katjes nu echt uit de kooi moest halen, want dit kon niet langer. Een uur later belde hij alsnog terug. Hij had iemand gevonden. Maar inmiddels huppelden de poesjes weer opgelucht rond in de huiskamer. Ik kon ze echter absoluut niet meer benaderen, zo bang waren ze na hun vreselijke avontuur.

"Kunt u ze morgen te pakken krijgen?" vroeg de man. "Dat weet ik niet", zei ik. We spraken uiteindelijk af dat ik ze overmorgen opnieuw in de kooi zou opsluiten en zodra dat was gebeurd, moest ik de mairie bellen. Daar moesten ze dan dit telefoonnummer bellen en dan zouden ze meteen komen. "Van welke organisatie bent u eigenlijk?" vroeg ik. "Van de Fourrière Animale", antwoordde hij.

De Fourrière Animale vond ik op internet, op deze website. Ik vond dat toch geen geschikte plek voor zulke kleine beestjes, die eigenlijk nog bij hun moeder moeten zijn. Ik besloot het nog een keer te proberen met Bo, die niet meer in huis wilde komen, maar 's avonds beneden in de tuinkamer kwam voor haar eten. Ik bracht haar naar boven, maar al gauw ging het helemaal mis. Ze blies en gromde en deed zelfs tegen mij agressief, zo opgefokt was ze. Ik sloot het kattenluik af, bracht haar naar beneden en sloot haar op in de tuinkamer, waar ik 's zomers slaap. Toen ik naar bed ging was ze gekalmeerd.

Morgen deel 3 (Slot)