Drie pizza's. 1. Begin

Didier, de zoon van mijn buren Armande en Léon, werkt bij de gemeente. Toen ik vorige week dinsdag in de tuin aan het werk was, stopte hij zijn fourgon en zei: "Il y a trois pizzas derrière le pont, dans les pneus." Omdat buurman Michel in de vuilnisbakken achter de brug regelmatig onaangebroken pakken macaroni aantreft, die hij mee naar huis neemt, omdat ze nog lang niet aan de uiterste datum zijn, ging ik maar eens kijken. Al wat ik zag, geen pizza's. Ook niet in de stapel oude autobanden die iemand er tegen de muur van de brug heeft gedropt, maar die de vuilnislui niet meenemen. Didier had van de burgemeester opdracht gekregen om de verschrikkelijke rotzooi achter de brug op te ruimen, waar allerlei mensen die hier niet wonen van alles en nog wat neerkwakken.

De volgende morgen stond Michel aan de poort: "Didier heeft drie kleine poesjes achter de brug gevonden. Iemand heeft ze met een een oude trui in de autobanden gelegd." Toen begreep ik dat wat ik had verstaan als "trois pizzás" in de uitspraak van hier "p'tits chats" was geweest. Toch had ik ook nergens kleine katjes gevonden. Achter de brug zat Didier bij de poesjes. Toen ze ons zagen, kropen ze van angst in een gat in de muur. Didier stak zijn hand erin en nam er een katje uit. Een piepklein rood poesje, hooguit 6 weken. Mensen die zulke beestjes bij het vuilnis droppen moeten ze doodschieten, dacht ik. Ik bood aan ze bij mij thuis op te nemen. Ik nam het rode poesje mee naar huis en Michel kwam even later boven met z'n cyperse broertje. Ik gaf ze te eten. Ze vielen er uitgehongerd op aan. Didier volgde met de derde, een mooie grijze. "Hij heeft me gebeten", zei hij. Ook ik kreeg van het angstige beestje de volle laag: hij beet me twee keer gevoelig in m'n duim met zijn scherpe tandjes, een bloederige toestand. Maar ik had hem met de andere hand stevig vast in zijn rugvel.

Ook de derde zette ik aan het eten. Zodra hij het rook, was de angst verdwenen, hij schrokte het vlees naar binnen. Daarna gaf ik ze water te drinken. Dat hadden ze kennelijk ook hard nodig. Het eerste wat ze na het eten en drinken deden was zich achter het televisiekastje verstoppen. Maar al gauw kwamen ze nieuwsgierig te voorschijn. Ze snuffelden wat rond in hun nieuwe omgeving en ontdekten snel dat je heel lekker met z'n drieën in mijn tv-fauteuil kunt liggen. Ze hesen zichzelf erin omhoog. Om hun behoeften te doen gingen ze keurig op de bak met kattengrit, die ik voor ze had neergezet.

Morgen deel 2.