Dramaqueen

Echtgenoot was een paar dagen met de jongste zoon mee naar Nederland en de oudste zoon was het weekend bij zijn vriendin. Ik bleef alleen achter. Een paar dagen helemaal in m'n uppie, normaal gesproken een situatie die ik wel omarmen kan, maar dit keer was ik een beetje zielig. Dat vond ik tenminste vooral zelf. Ik had namelijk, om één of andere reden, mijn tong uitgestoken naar m'n spiegelbeeld en tot mijn schrik ontdekt dat deze helemaal wit zag. Bovendien had ik blaasjes aan de binnenkant van m'n wang, voelde een vage keelpijn en had de smaak van rottende varkenspastei in mijn mond.

Een spontane uitbraak van mondschimmel.

Ik vermoedde dat de vieze smaak zich in de vorm van een weerzinwekkend bouquet aan een eventuele gesprekspartner zou opdringen en vermeed dus ieder contact met de buitenwereld. Natuurlijk wist ik wel dat mondschimmel meestal vrij onschuldig is, maar op Google vind je ook hele nare oorzaken en zo werd deze kwaal, die zomaar opeens was aan komen waaien, in mijn eenzame gedachtes steeds fataler. Ik stelde me voor hoe mijn keel langzaam helemaal dicht zou schimmelen en ik paniekerig naar adem happend het leven zou laten … helemaal alleen.

De bedoeling was dat ikzelf binnenkort ook met de trein naar Nederland zou gaan. Dat zou in dit geval voor mijn wagongenoten geen pretje worden, laat staan voor de beklagenswaardige die naast mij zou plaatsnemen. Daarnaast bleek er geen enkele koffer meer in huis te zijn. Mijn dochter had de mijne gepikt en vervolgens, met een onweerlegbaar logische argumentatie, hem zichzelf toegeëigend. Mijn zoon had de reservekoffer gebruikt om aan het begin van dit schooljaar al zijn beddengoed naar het internaat te krijgen en vervolgens hem ‘vergeten’ weer mee terug te nemen. De overige koffers waren al op reis. Daar zat ik dan met mijn ziel onder de arm, een dodelijke schimmel in mijn mond en stapeltjes losse kleding verspreid over het bed. Hoeveel erbarmelijker kon mijn leven nog worden?

De dag dat echtgenoot ’s avonds terug zou keren en ik de volgende dag in alle vroegte zou vertrekken (een wonderlijke timing, geef ik toe) wist ik mij eindelijk te vermannen. Ik stapte kordaat uit de mist van zelfmedelijden en reed met mijn autootje naar de ‘Leclerc.’ Gelukkig kwam ik daar geen bekenden tegen en kon ik, op een tussen mijn lippen door geperst ‘bonjour’ en ‘merci’ tegen de kassajuffrouw na, mijn stinkwaffel hermetisch gesloten houden. Met een lekker grote nieuwe koffer en een boodschappentas vol pepermuntjes, mondspray, gorgeldrank, ‘baking soda,’ peterselie, kruidnagel, venkelzaadjes en quinoa-repen voor onderweg reed ik heel tevreden weer naar huis. Ik ging zelfs bijna zingen.

Die avond wist echtgenoot mij te overtuigen dat ik absoluut géén slechte adem had. Mijn waan voor dichtslibbende kelen en bijbehorende putlucht was een geheel eigen leven gaan leiden en had de paar dagen ‘lekker voor mezelf’ hypochondrisch verpest. Onnozele dramaqueen die ik ben. ’Grootmoeders middeltjes’ konden opgeborgen worden in de kruidenla tot nader order, maar de gorgeldrank en pepermuntjes nam ik voor de zekerheid toch maar mee op reis. Ik had er opeens veel meer veel zin in! Toen lichtte het schermpje van mijn mobiel op voor een ‘alerte’ van de SNCF.

Mijn eerste trein was geannuleerd.

Reizen met de trein vind ik heerlijk. Roerloos met je eigen gedachtes door het landschap zoeven, stil in beweging zijn. Heel meditatief. Alleen jammer dat zo’n trein nooit van deur tot deur rijdt en zelden van mijn dorp rechtstreeks naar mijn gewenste stad. Overstappen is zodoende een onoverkomelijk bijproduct. Geen drama als alle geboekte treinen gewoon volgens schema rijden, maar dat is wel erg veel gevraagd in het land van stakingen, gele hesjes, ondefinieerbare voorwerpen op het spoor, bosbranden en overstromingen.

Zonder die eerste trein liep mijn hele reis in de soep. Gelukkig was echtgenoot de lulligste niet en bracht mij nog vóór zonsopgang naar Narbonne waar mijn TGV wèl netjes op tijd vertrok. Deze TGV moest dan helaas weer halverwege Parijs omrijden via een ‘lage snelheidslijn’ omdat een ongelukkige ziel zichzelf op het snelle traject van het leven had beroofd. Deze schokkende informatie relativeerde wel enigszins mijn schimmel/kofferdrama, maar veroorzaakte ook een dik uur vertraging.

Tegen beter weten in stoof ik in ‘Paris Gare de Lyon’ met mijn veel te grote koffer trap af, trap af richting metro en vervolgens trap op, trap op (roltrap was uiteraard defect) van metro richting ‘Gare du Nord,’ alwaar ik nog net de Thalys zag vertrekken. In een verre van verlichte toestand kwam ik een trein later, na een reis van 12 uur, op Schiphol aan en omhelsde, intens geurend van het stresszweet, mijn ouders en zoon.

Gorgeldrank en pepermuntjes nutteloos paraat in mijn handtasje.