Dolfijnen voor de kust van Canet en Roussillon

Overleden Reactie van Boudewijn Bolderheij op 16 Januari 2016 op 19.28

Wauw, wat zou ik die dolfijnen graag een keer in het echt zien.

Reactie van Clementine Cervellon op 16 Januari 2016 op 19.48

Ja ik vond het ook heel indrukwekkend !

Reactie van Fre@ op 17 Januari 2016 op 10.06

Wat geweldig als je ze van zo dichtbij kunt zien. Dat heb ik al heel lang gewenst: met dolfijnen zwemmen, omdat ze rustgevende en helende energieën uitwisselen met de mensen. Niet voor niets gaan veel zieke mensen dat doen. Dolfijnen drukken dan met hun snuit tegen bepaalde plaatsen op het lichaam aan, als teken dat daar wat mankeert. Soms kunnen honden dat ook doen. Vaak komen autistische kinderen naar dolfijnen toe. Dat contact doet duidelijk wat met hen, dat kan je aan ze zien. Super mooie dieren zijn het!

Reactie van Natascha Terpstra op 17 Januari 2016 op 12.01

Zou t graag een keer met mijn autistische zoontje doen om te kijken wat t met hem doet. Ben alleen bang dat hij door zijn enthousiasme het arme dier gaat slaan. Maar de kans is toch heel klein dat we ooit de mogelijkheid zullen hebben.

Reactie van Clementine Cervellon op 17 Januari 2016 op 12.44

@Natascha

Ik weet weinig van de ziekte af, maar als er een uitzending hierover op de tv is kijk ik altijd. Ik heb gehoord dat niet alleen dolfijnen, maar ook paarden en huisdieren (kat, hond...) een positieve invloed kunnen hebben op het sociaal gedrag van autisten. Dat is misschien iets makkelijker te realiseren dan een contact met dolfijnen.

@Fre@

Je kunt hier ook met een toeristenboot 

http://www.navivoile.com/index.php?option=com_resacroisiere&tas...

de dolfijnen bewonderen. Mijn "kapitein" is daar geen voorstandster van, want die boten gooien vis in zee om de dolfijnen te lokken. Mijn kapitein heeft meer respect voor de dieren en laat ze geheel vrij. Het leuke was dat de dolfijnen steeds dichterbij kwamen en zelfs onder ons bootje door zwommen. Helaas is het moeilijk dat op de foto te krijgen, want je ziet ze niet aankomen. En als je je ziet en de knop indrukt van je fototoestel, zitten ze alweer onder het water. Daarom heb ik maar gefilmd.

Reactie van Fre@ op 17 Januari 2016 op 12.57

Wat fantastisch, Clementine, dat je dit zo goed kunt meemaken. Ik zou zó bij je op de boot willen springen! Zou jij kunnen aangeven wanneer de kans het grootst is om ze te zien?

@Natascha, ik begrijp je probleem. Meestal zijn de kosten ervan vrij hoog, men wil overal natuurlijk aan verdienen, dus ook aan contact met dolfijnen. Je hoeft niet bang te zijn dat je zoontje die dolfijnen zal slaan, daar zijn de dieren heel erg voor-zichtig in: ze voor-zien wat mensen, vooral kinderen, kunnen doen en blijven dan net zo lang op een korte afstand, contact zoekend met het kind, tot ze voorvoelen dat ze heel dicht bij het kind kunnen komen. Je kunt ze dan ook aanraken en ze spelen graag met mensen, wat een geweldige ervaring is.

Inderdaad kunnen paarden en honden hetzelfde betekenen voor autistische kinderen. Maar niet ieder paard of iedere hond heeft die capaciteit goed ontwikkeld. Bij dolfijnen hebben bijna alle dolfijnen dat namelijk wel, beschadigde dolfijnen uitgezonderd, want die willen zichzelf blijvend behoeden.

Reactie van Natascha Terpstra op 17 Januari 2016 op 13.21

We zijn twee keer bij paarden geweest. Mijn zoontje vond t geweldig. We kunnen alleen niet lid worden van de manege hier, omdat hij speciale begeleiding nodig heeft. We staan op een wachtlijst voor een speciale groep. De vraag is helaas veel groter dan het aanbod. Honden en katten zijn op dit moment geen optie. Hij slaat ze uit enthousiasme wat gevaarlijke situaties kan opleveren. En ik ben heel erg allergisch dus als huisdier zie ik dat niet zo zitten.

Reactie van Fre@ op 17 Januari 2016 op 13.29

Wat mooi om de reacties van je zoontje te zien, Natascha. Hij geeft exact aan wat goed en helend voor hem is. Als hij dan zo enthousiast is met paarden, dan vraag ik me af of er werkelijk zoveel begeleiding nodig is. Ik heb ooit een prachtige documentaire gezien van een Engels gezinnetje met een autistisch zoontje, op doorreis in Mongolië, die ook zo beweeglijk was. Hij werd gewoon op een paard gehesen en toen dat contact tussen het Mongolische paard en het kind was gemaakt, ging alles eigenlijk vloeiend en vanzelf. Dat ging helemaal zonder speciale begeleiding, want hij had niets méér nodig dan iemand die de teugels vast hield. Dat intense genieten van het kind had hem na enkele weken voor een groot deel doen veranderen, was fantastisch om te zien! Dus je zou kunnen vragen of je het een keer gewoon mag proberen. Als je niets probeert, kom je nergens, toch? Gewoon die vraag neerleggen en er desnoods ietsje op aandringen, omdat proberen veel meer informatie geeft dan dingen uit bedenksels laten komen die vaak toch anders verlopen dan in de realiteit. Wie weet!

Reactie van Natascha Terpstra op 17 Januari 2016 op 13.50

Beste fre. Bedankt voor je reactie. Heb ik al gedaan bij verschillende maneges in de buurt. Hij verdraagt geen helm op zijn hoofd. Wordt hij helemaal panisch van. Daarom mag het niet. Hij kan niet praten en heeft een fikse achterstand in zijn omwikkeling. T is heel moeilijk om hem iets uit te leggen. De combinatie van dat en het niet verdragen van bescherming op zijn hoofd maakt t erg lastig. We hebben het twee keer met school gedaan. Dat was praten als brugman. Maar beide keren is het gelukt. Twee volwassenen aan weerszijde om hem vast te houden en een derde om de teugels vast te houden. Maar die blik in zijn ogen was werkelijk onbetaalbaar.

Reactie van anneke19 op 17 Januari 2016 op 13.56

@ Natasja: zit er bij jou niet een partikulier met een groot hart voor paarden ( en kinderen) die jouw zoontje wekelijks contact gunt? al is het maar aaien, gewoon even op de rug zitten....etc

ik weet niet waar je woont, maar als je in de buurt van Brive la Gaillarde (19) woont heb ik een heel braaf paard, waar hij wekelijks wel mee kan komen "tuttelen" en rustige stapritjes is ook geen probleem.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

• ‹ Vorige
• 1
• 2
• 3
• Volgende ›
• Pagina