Dode Hoek voor de Dode Beesten

Nadat ik de kippen op ons boerderijtje graan had toegestrooid en Arthur het varkentje zijn meelpap had gegeven, kreeg ik bij mijn eigen ontbijt naast verse scharreleieren ook een kletskoek op mijn bord van columniste Lidy Nicolasen van de Volkskrant. Het moet een biologische kletskoek zijn geweest, want mevrouw Nicolasen is op weg terug naar de natuur. Die weg loopt toevallig vlak langs ons erf.

Desondanks was het flink kauwen geblazen om haar goede bedoelingen naar binnen te krijgen. Er moest zelfs een glas melk van ons Franse mini-boerderijtje aan te pas komen.

Volgens de schrijfster wil niet alleen zij zelf, als ik het goed begrijp, terug naar de natuur, maar willen we dat allemaal. Er werd zelfs een route via gegrilde sprinkhanen voorgesteld.
Het uitproesten en droge koek met melk gaan slecht samen, dus het werd een rommeltje aan de ontbijttafel. Bovendien werd het een rommeltje in mijn hoofd.

Een jaar of twintig geleden dachten we dat we ons voedsel in het algemeen konden vertrouwen. Dat is in korte tijd veranderd. De voedselindustrie zou eigenlijk onder de wet van de kansspelen moeten vallen, onzekerheid is troef. Wil je je verliezen beperken dan koop je bio. Ben je een thrill-seeker dan ga je naar de afdeling ‘slagerij’, zonder je af te vragen waar in één jaar tijd 43 % meer diervriendelijke kippen vandaan gekomen zijn.

In de supermarkt lijkt desondanks weinig veranderd. De rij bij de kassa is net zo lang als vroeger. In de karretjes ligt meer van hetzelfde, slechts 2,3% is bijvoorbeeld biologisch.

Als ik met mijn mandje door de supermarkt loop, een beetje zenuwachtig omdat ik niet van gokken hou, voel ik de nooit tanende bewondering voor de menselijke geest. Je zou denken dat iets wezenlijks als voedsel tot ander gedrag zou leiden. Het lijkt echter alsof de mens weer wat heeft bijgestort in de dode hoek die ons leven draaglijk houdt.

Ons voedsel eist steeds meer ruimte in de dode hoek waar we het ongemak wegstoppen dat ons ongelukkig maakt als we er lang over nadenken. Het ongemak van brandende kledingfabrieken in Bangladesh, de foute bank waar we een rekening hebben of het vlees dat niet op dode dieren lijkt. In onze dode hoek kunnen we van alles kwijt. Pas als het ongemak over de randen klotst hoeven we stappen te ondernemen, dat lucht op, een andere kledingwinkel, een donatie, een zonneboiler op het dak. Of wanneer het eten betreft; goede spullen in je kar. Maar zover is het nog niet. Op de weg van slowfood en crowd-butchering staat niemand in de rij.

Eén van de mooiste dingen op ons vakantie-boerderijtje zijn de kinderen die bij de dieren komen ‘helpen’, de varkentjes voeren, de koeien en de kalfjes naar de wei.

Er zijn maar weinig kinderen die daar geen plezier in hebben. 15 jaar geleden kwam het zelden voor dat ik ze haalde voordat ik melken ging. Trappelend van ongeduld stonden ze klaar bij de stallen. Vandaag de dag zijn ze regelmatig druk met andere dingen, eten ze juist een ijsje of moet een computerspelletje worden afgemaakt. Je ziet het ook als ze na een lange rit uit de auto stappen. Wilde de helft van de kids voorheen direkt de hooiberg in, tegenwoordig ben ik vaak degene die ze naar boven jaagt, dat zetje hebben ze nodig.

Daarna komt alles goed. Gelukkig maar, al lijken het geen kinderen waarbij de natuur ’s ochtends aan tafel zit. Op ons erf duiken ook geen vrienden op die een kip willen slachten of er zelfs vragen over stellen. En maar weinig ouders zouden met ons willen ruilen. Het merendeel van de bezoekers uit ons oude vaderland vindt het gewoon leuk om te kijken, met een schone witte broek en dan snel naar binnen voor een toastje met een lokale eendenpâté. Er lijkt nog voldoende ruimte in de dode hoek voor een weg terug naar de natuur.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20140210, Dieren, Gezondheid, Sport en Spel, Kunst en Cultuur

Reactie van Alexander Francino op 10 Februari 2014 op 14.35: oh ja....

Van:

Alexander Francino www.metdehollandseslag.com

Reactie van Lena op 10 Februari 2014 op 15.09: Hallo Alexander, je verhaal herinnert mij aan de vele vakanties in Frankrijk waarbij wij altijd "huurden bij de boer" (totdat ik zelf moeder werd, was ik nog nooit op een camping geweest). Als kind om 6 uur 's morgens gauw opstaan, omdat je de boer of zijn knecht bezig hoorde met de koeien, en je per se mee wou de koeien naar de wei brengen hoger op de berg. Je kon het o.a. horen aan het klingelen van de koe-bel. Toch al gauw een wandeling van een half uur, met een twijgje achter de kudde aan lopen en zorgen dat ze allemaal dezelfde kant uitgingen. Of bij de boer in Normandië de fokkonijnen voeren, en mee hoog ! bovenop de dorsmachine. Met de boerin mee hoog de bergen in, om de veehoeder van voedsel/voorraad te voorzien en de Cantalkazen mee terug te nemen naar beneden voor de verkoop. Het hooi en stro van het land halen en bovenop de kar achter de tractor naar de boerderij terug. En natuurlijk altijd aanwezig bij de gebruikelijke slacht: eenden, koeien en varkens. Dat ik ze als kind in de dagen daarvoor gekoesterd en geknuffeld had was ik me natuurlijk wel bewust, maar ook dat dit nu eenmaal het lot was op een boerderij. Heel nuchter allemaal. En daarna zwemmen in natuurwater, meertje of rivier, wat er maar voor handen was. Natuurlijk heb ik mijn best gedaan mijn eigen kind dit ook mee te geven. (Behalve dan die dorsmachine, achteraf levensgevaarlijk! ) Zoveel als de financiën ons permitteren eten en leven we bewust. Alleen die sprinkhanen? Nee, daarvoor bedank ik liever. (garnalen overigens ook..) Bedankt voor je leuke verhaal dat deze herinneringen weer terug bracht. Groet, Lena.

Reactie van Ellen op 10 Februari 2014 op 18.03: Hé, die pijl ken ik.
En hé, ik ken zelfs de auteur.

Dag Alexander, kleine wereld ;-)

Reactie van Ellen op 10 Februari 2014 op 19.43: Via Frits ;-)

Reactie van Alexander Francino op 10 Februari 2014 op 20.17: Amaai, dat kon ook.... , maar het was nog geen ingesleten paadje ;)

Reactie van Yann Sablerolles op 10 Februari 2014 op 22.57: dag Alexander ! Wab je het mooi verwoord ! En wat ziet het er gezellig uit bij jou . Vriendelijke groet Yann

Reactie van Victor en Ingrid op 11 Februari 2014 op 7.13: Bedankt voor je verhaal. Mooi en waar!

Groeten, Ingrid

Reactie van Fre@ op 11 Februari 2014 op 10.02: Heerlijk realistisch verhaal heb je hier neergezet, Alexander, dank je wel! Het is altijd positief om ons weer met de neus op de feiten te drukken. Inderdaad worden er nog teveel ogen dicht gehouden voor de realiteit en de schrijnende ellende die overal in de wereld heerst, alleen maar omdat alles gemakkelijk in de handel moet komen, en vooral goedkoop. Nu denken de grootmachten nog dat ze de wereld hiermee kunnen overheersen, maar er zal een tijd gaan komen - en we zijn er al dichterbij aan het komen - dat de mentaliteit van de mensen eindelijk begint te veranderen. Wat zou de wereld er toch mooi uit kunnen zien als we allemaal in staat zouden zijn om verantwoordelijkheid te dragen voor wat er allemaal is, voor wat we zelf allemaal in gang hebben gezet - zowel positieve als minder positieve dingen - en voor wat de effecten ervan zijn geworden op deze planeet, op welk niveau dan ook.

Jouw verhaal is door je humor en ironie in staat de lezer te prikkelen. Ik heb er echt van genoten. Kom je met nog meer van die leuke verhalen, misschien? Lijkt me leuk!

Reactie van Alexander Francino op 11 Februari 2014 op 19.20: Dank Freya enzo!!

Je kunt nog wat rondkijken op www.metdehollandseslag.com, maar het zullen vast niet mijn laatste woorden zijn geweest...

Reactie van Fre@ op 11 Februari 2014 op 19.31: Jeetje Alexander, wat kan jij goed schrijven, zeg! En met de nodige humor de dingen in het licht zetten, dat vind ik echt knap. Heb ontzettend moeten grinniken om je titels op die website. Wat mij betreft hoop ik nóg meer dat je stukjes ook in deze website wilt parkeren.

Fijne avond nog, de rest lees ik later op de avond verder door.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.