Dit is Parijs

Een gedeelte van Hoofdstuk 10 uit mijn roman 'Een Franse Slag' Zie verder hier: http://www.ondernemen-frankrijk.nl/contact/een-franse-slag/

In de hal van het hotel, niet veel meer dan een verbrede gang, stond Harry te wachten op Claire. Het “Grand” in de naam van het Grand Hôtel Jeanne d’Arc moest een voorbeeld zijn van Parijse humor. Het pand zelf was heel smal en de kamers waren piepklein, maar de ligging was pittoresk aan een van die pleintjes met kinderkopjes en stukken oude tramrails die al zeventig jaar niet meer waren gebruikt, midden in de oude wijk Marais.
Harry had een kamer gekregen met uitzicht op oranje Parijse pannendaken. Vanuit zijn raam kon hij nog net een smerig binnenplaatsje zien, ommuurd door betonnen schuttingen met afbladderend stucwerk, waar kratten met lege wijnflessen en allerlei niet-identificeerbare rotzooi tegenaan gestapeld lag. Zijn bed was net te kort om er languit in te passen.
Hij had zijn afstudeerpak weer aangetrokken, nu gecombineerd met een nieuw roze overhemd. Hij droeg geen das.
Claire droeg haar koffiekleurige zomerjurk met de bijbehorende koffiekleurige schoenen. Een knoopje extra open zorgde voor een mooi decolleté. Ze droeg er een ecru vestje overheen. Haar hakken tikten op de granieten traptreden toen ze de trap afkwam.
‘Wauw,’ zei Harry,
Ze glimlachte en haakte haar arm in de zijne.
‘Het is een heerlijke avond,’ zei ze, ‘zullen we gaan lopen? Ik heb vanuit Nederland al een restaurant gereserveerd. Bofinger, vlakbij de Bastille. Ik heb er eerder gegeten.’
Natuurlijk wilde hij gaan lopen. Hij wilde alles. Met haar.
‘Mijn jurk bevalt je?’ vroeg ze.
‘Ja, ik begin een patroon te zien. Het is je Harry-geruststellen-jurk.’
‘Klopt, je moet je immers weten te kleden voor de gelegenheid. Heb je geruststelling nodig?’
Hij antwoordde niet. Beter niets zeggen dan stomme dingen uitkramen die haar zouden afstoten. Maar ze scheen geen antwoord te verwachten en praatte door.
‘Kleden voor de gelegenheid, dat luistert nogal nauw voor vrouwen.’
‘Hoezo?’
‘Je moet een keuze maken. Met een korte rok wil je de aandacht naar je benen trekken, dan moet het van boven redelijk hoog gesloten zijn. Wil je dat een man naar je lijf kijkt, dan trek je een strakke jurk aan of skinny jeans, maar ook dan niet te bloot van boven. En als je je borsten wil benadrukken, dan moet de lengte van de rok of de rest daar niet de aandacht van afleiden. Het is een van de drie, niet alles tegelijk.’
‘Vanavond heb je dus gekozen voor de bovenkant.’
‘Ja natuurlijk. Als je gaat eten heeft het geen zin om aandacht te trekken naar je benen. Die steken alleen maar onder tafel.’
‘En als je alles tegelijk zou doen?’
‘Dan krijg je een robe de pute.’
‘Een wat?’ Harry had haar nog niet eerder zo’n grof woord horen gebruiken.
‘Een snollenjurk,’ vertaalde ze en ze lachte.
Ze leek gelukkig.
Harry hoorde zijn hart zingen.

François Mitterrand, Burt Lancaster en Madonna waren enkele beroemdheden die bij Bofinger hadden gegeten, las hij bij de ingang.
Een gastheer bracht hen naar een tafel onder een grote ovaalvormige koepel van gekleurd glas in lood. Hij liet Claire plaatsnemen. Met flirterige, geoefende gebaartjes schoof hij haar stoel aan.
Harry keek rond. Ja, dit was Parijs. Gepolitoerde donkerbruine houten panelen aan de muur, afgewisseld met spiegels, zwarte zachtleren banken langs de wanden, met daarboven schitterend gepoetste koperen railings, die ook terugkwamen op de houten partities die de grote zaal indeelde in vakken met elk vier of zes tafeltjes. Overal zag hij zwierige Parijzenaren, luidruchtig in gesprek.
‘Hou je van oesters?’ vroeg ze, terwijl haar ogen op het menu waren gericht.
Haar ene hand hield de steel vast van een lang slank champagneglas met Kir Royal. In haar andere hand hield ze de menukaart. Ze droeg nagellak in een oranje tint. Hij keek ernaar, hij had zijn eigen menukaart nog niet eens geopend.
‘Nou, hou je van oesters of niet?’
‘Ik heb ze nog nooit gegeten.’
‘Mooi.’
Ze sloeg het menu dicht en wenkte de ober.
‘Twee dozijn oesters. Graag de fin de clairs de Normandie. En een fles Riesling alstublieft.’
Ze bestelde ook twee hoofdgerechten.
‘Maar…’ begon hij.
‘Wat?’
‘Maar als ik ze niet lust?’
‘Natuurlijk lust jij ze.’
Een ober bracht een karaf water, een glazen emmertje met ijs en de bestelde wijn. Een andere ober bracht een bord met roggebrood en gezouten boter en zette daar een metalen stellage overheen. Twee schaaltjes met een rode vloeistof verschenen op tafel. Weer een andere ober opende geroutineerd de fles. De taakverdeling tussen de vele obers was ver doorgevoerd in dit restaurant. Uit de verte zag hij alweer een andere ober aankomen. Hij laveerde tussen de tafeltjes door met een groot zilverkleurig blad op zijn hand dat hij hoog boven de gasten hield. Met een zwierig gebaar zette hij het op de ijzerdraad stellage. Daar lagen ze, vierentwintig geopende schelpen op een bed van ijs, omringd door gehalveerde citroenen.
Harry keek het ritueel van het oesters eten af van Claire. Het voorbereiden met een lepeltje vinaigrette met kleine stukjes bosui, het toevoegen van een paar druppels citroensap, het lospeuteren van het vlees met een vorkje en tenslotte het naar binnen zuigen van de oester vanaf de schelp. Een ober kwam langs, juist op het moment dat hij zijn eerste oester hoorbaar naar binnen slurpte. Hij keek Harry aan, quasi-gechoqueerd:
‘Oh-la-la monsieur.’
De scherpe vinaigrette zorgde voor een hoestbui, maar de Parijzenaren om hen heen aten ongestoord verder. Bij Bofinger werden klaarblijkelijk dagelijks debutanten ingeleid in het eten van oesters. Het ging Harry goed af. Toen de Riesling op was, lagen er alleen nog maar lege schelpen op het zilveren blad.

Het was al laat toen Claire en Harry het restaurant verlieten. Alles, alles had Harry eraan gedaan om deze avond plezierig te laten verlopen. Hij had de door haar bestelde gerechten gegeten. Hij had geen vervelende onderwerpen ter sprake gebracht en ook geen enkel onderwerp wat ook maar in de verste verte aan werk deed denken. Zij ook niet trouwens. Hij had niet teveel gedronken. Hij had geen gênante opmerkingen gemaakt, al lagen allerlei lieve woorden vooraan in zijn mond. Kortom, een perfecte avond die alleen maar perfect zou kunnen eindigen.
Bij de uitgang stond een jonge man in een strak gesneden pak. Hij wisselde een blik van herkenning met Claire en hij sloeg zijn armen om haar middel. Hij gaf drie zoenen op haar wangen en ze zoende hem enthousiast terug.
‘Mag ik je voorstellen aan Philippe,’ zei ze toen ze zich van hem had losgemaakt, ‘een oude vriend van me. We gaan nog even samen op stap.’
Toen ze samen wegliepen, innig gearmd, draaide ze haar hoofd naar Harry en ze riep over haar schouder:
‘Ja, Arry, dit is Parijs.’

© Wim van Teeffelen