De zwanenzang van Moeder Aarde

Deze week nog ‘n keer wat anders, maar dan anders anders dan mijn bijdrage van twee weken geleden, getiteld "Vandaag ff wat anders”, waarin sitegebruikers attent werden gemaakt op mijn Franse artikeltjes die zijn gebundeld in het boekje ‘Wonen naast god’.
Het anders-zijn deze week zit ‘m in de dichtvorm – geen literatuur, olrijt! Maar wellicht plezierig om  te lezen. En als er wat aan geschaafd en gevijld wordt (er een muziekje voor wordt gecomponeerd en het ook wat wordt ingekort) kan het wellicht nog worden gezongen ook. 

De zwanenzang van Moeder Aarde

INTRO:

Lieve aarde, kleine planeet,
't  bar, 't is boos, 't is schaamteloos.
Hoort niemand dan je hartekreet?
Is iedereen gewetenloos?  

Laat mij u zingen de ballade
van een tragedie - heel erg sneu.
't Gaat om een zaak zonder genade,
een zaak van leev' en dood - mon dieu.
Ik zing het treurlied van 't milieu:
de zwanenzang van Moeder Aarde.
Wat zegt u nu? Bent u te bleu voor
'n lied over dood 'n bijna dood verklaarde?

't Oude verhaal zegt ons dat god
in niet veel meer dan in 'n zucht en 'n piep
als zijn hoogst eigen bibelot
de hemel en de aarde schiep
met al dat vloog, zwom, kroop en liep.
De zevende dag keek mijn heer
blij op zijn wond'ren neer en riep:
"Zo is het goed, ik hoef niet meer".

De schepping was geheel naar wens,
dus rustte god eens zalig uit
met zicht op topflop nummer één: de mens.
Die had het al heel gauw verbruid,
moest snel, met een boomblad voor z'n fluit
op hoog bevel, zonder verweer
het paradijs uit en naar verluidt
met gans de aarde in beheer.

Het ging miljoenen jaren goed.
De aardkloot werd op tijd van duur,
vooral na die bekende vloed
een afgewogen bol natuur.
God zei de mens: "Gij houd die puur,
zo niet: dan is het snel met u gedaan,
dan eindigt gauw uw levensduur,
dan zal 'k de aarde doen vergaan."

Maar de mens is doof en barbaars.
Ontkomen aan zijn ereplicht
lapt hij echt alles aan zijn laars,
heeft het natuurlijk evenwicht
door hebzucht, gif en vuil ontwricht.
Hij stort en spuit, ontkalkt, ontbost, 
verzilt, verzuurt, verdroogt, verdicht.
Hij wil steeds meer - wat het ook kost.

"Petrus", zegt god, "je weet niet half
waarom ze dat nou allemaal doen.
't Is weer om dat verdomde kalf,
't is echt precies weer zo als toen.
Ze willen rijkdom, goud en poen.
Ze dansen tegen elke prijs
om't gouden kalf, voor de heb.
gifgroen van nijd, inhalig en onwijs.

'M'n vaten gramschap raken vol.
Wat eindtijd? Als ik nu zachtjes blaas
verdwijnt die kommervolle bol
ver in 't heelal - zonder soelaas 
weg van de zon, hun bron - helaas!
De mensen staan dan in hun hemd.
Dat is het eind van het relaas:
ze komen ijskoud aan hun end".

In 't westen viert men nog steeds feest.
Men plempt en slempt, verteert de pot.
Het lijkt nog nooit zo fijn geweest.
"'t Gaat goed", zegt god, "ik lach me rot,
ze maken alles zelf kapot.
Wat geeft hun hebzucht nu als buit?
Kijk, Peet, naar het slot van hun genot:
ze roeien zelfs..... zichzelf uit!"

EPILOOG

Lieve aarde, kleine planeet,
wat doen ze jou nou allemaal aan?
Hoort niemand dan je hartekreet?
Zal alles dus echt snel vergaan?

Copyright augustus 2019
Dick Dijs en Jochem Dijs / Amersfoort