De oude man is dood en moederpoes ook

De oude man, zoals ik hem altijd tegenover mijn kinderen noemde, is afgelopen zondagmorgen overleden. Een week voor zijn 94e verjaardag. Zijn zoon belde me zondagmiddag op met de droevige mededeling, want dorpsgenoot Bernard en ik waren al jaren bevriend sinds we samen voor een inmiddels overleden echtpaar in ons dorp zorgden.

Vrijdags ervoor was ik Bernard nog tegengekomen, toen ik Pico uitliet. Het regende zachtjes."Hoe gaat het, Bernard?" vroeg ik. "Slecht", antwoordde hij en hij wees op de paraplu die hij had opgestoken: "Alleen al door die paraplu wordt m'n arm verschrikkelijk moe." "Maar ga je dan nog wel autorijden?" vroeg ik, want hij was duidelijk op weg naar zijn garage. "Ja, want ik moet naar La Grand'Combe." Ik had er een hard hoofd in. Toen ik hem even later zag wegrijden, kreeg hij kennelijk de auto niet in de juiste versnelling, want z'n Clio kwam bijna tot stilstand en ik hoorde de motor razen, maar toen krabbelde het autootje toch weer langzaam vooruit en verdween richting La Grand'Combe.

Later hoorde ik van buurman Michel (ons wandelende dorpsblad), dat Bernard twee dagen na deze ontmoeting (zondagmorgen) ook naar La Grand'Combe was gereden, daar was uitgestapt op de parkeerplaats van de Intermarché en toen naast z'n auto dood was neergevallen, volgens Michel waarschijnlijk als gevolg van een hartaanval. Omstanders hadden meteen de ambulance gebeld, maar er was niets meer aan te doen. Bernard's vrouw was in 2012 al overleden.

Bernard in 2014

De volgende morgen vroeg vond ik Moederpoes Grijsje (de moeder van mijn poes Bo, zie Tijger en Bo) dood voor mijn werkplaats. Al sinds ik hier woon, geef ik wilde katten te eten en de vrouwtjes gaf ik na tig zwangerschappen de pil. Pappa Poes kwam een jaar geleden bij mij op de buitentrap zitten bedelen, wat voor mij een teken was, dat hij het niet meer lang zou maken. Toen Michel me vertelde dat hij op de Route Basse, waar ik woon, een aangereden dode zwart-witte kat had aangetroffen, wist ik dat het Pappa Poes moest zijn.

Moederpoes Grijsje zat tot voor kort, weer of geen weer, altijd 's morgens om zes uur op de buitentrap achter de serredeur, te wachten op haar eten. Ik gaf haar dan in de serre brokjes met vlees er bovenop. Maar ik kon haar absoluut niet benaderen, want dan haalde ze fel uit met haar scherpe klauwen. Ze at het vlees en enkele brokjes, waarna ze weer met onbekende bestemming vertrok. Vervolgens maakte ik het bakje klaar voor de andere moederpoes, die sinds een jaar altijd op de bank onder het afdak zit te wachten, waarop ik een wasbaar kussentje voor haar heb neergelegd. Vroeger, voor ik ze de pil gaf, waren de twee moederpoezen altijd samen, raakten samen zwanger en moesten ze vaak al snel hun kleintjes weer missen, doordat ze door een buur werden vermoord.

Sinds een half jaar had Grijsje een groot gezwel aan een van haar tepels, waardoor ze bijna niet meer kon lopen. Toch kwam ze nog over het muurtje geklommen om te eten. Kennelijk was daardoor het gezwel beschadigd, wat ik zag toen ze eenmaal in de mand bleef liggen, die ik beneden in het atelier voor haar had klaargezet. Het gezwel had een open wond die verschrikkelijk stonk en er zwermden allerlei vliegen om haar heen. Hoewel ze stil lag, begon ze als ik binnenkwam heel klaaglijk te miauwen. Ze at nog wel van het eten dat ik voor de mand neerzette en ze liet zich zomaar over haar kop aaien, wat voorheen nooit mogelijk was. Ik besloot haar de volgende dag naar de dierenarts te brengen om haar uit haar lijden te laten verlossen.

Helaas, maandagmorgen vroeg trof ik haar dood en verstijfd aan voor ingang van de werkplaats. Ik heb haar in een vuilniszak gestopt en in een van de vuilnisbakken achter de brug gedeponeerd. Even later kwam de vuilniswagen en werd Grijsje afgevoerd.

Aanstaande vrijdag wordt ter ere van Bernard een afscheidsceremonie gehouden in de kerk van Portes. Uiteraard ben ik daar ook voor uitgenodigd.

Dag Bernard, dag Grijsje, tot nooit weerziens.

Grijsje en Bo (2015)

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20201216

Overleden Reactie van Theodora Besse op 17 December 2020 op 6.52: Een verschikkelijke gebeurtenis, beschrijf jij, Anton! Dat de man nog leefde is nog het ergste en dat het nog twee dagen heeft geduurd eer hij overleed! Dan kun je beter gaan zoals Bernard. Maar we hebben het nu eenmaal niet voor het zeggen. Dát je eens gaat, weet je, maar wanneer en hoe weet je niet. Eén ding is zeker: Over 100 jaar zijn we allemaal dood.

Reactie van Marjon op 17 December 2020 op 9.35: Het is inderdaad verdrietig Theodora, je zult nog vaak aan ze denken. Met een traantje, een glimlach..... Sterkte!

Reactie van marielle op 17 December 2020 op 10.40: Ik kan het niet over mijn hart halen om een dood dier in de vuilnisbak te gooien. Ik kom nog wel eens een dood dier tegen, vogels, stekelvarkentje of ander klein dier. Ik pak hem dan en draai hem of in een doek of papier en begraaf hem of in mijn tuin of in het bos , bij mij om de hoek. Ik kom ook wel dode muisjes tegen op mijn wandeling met de hond . Ik leg ze dan onder bladeren of ergens anders op een beschermende plaats. Voor mij is het meer een gevoel, dat ik het terug geef aan de aarde en voor respect voor het dier. Maar voor iedereen is dat anders.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 17 December 2020 op 11.14: Klopt Marielle, voor iedereen is het anders. Voor mij is een stoffelijk overschot dat ook letterlijk. Het is de persoon of het dier niet meer. En ze voelen er niets meer van. Zoals ik al zei, mogen ze mij ook, eenmaal dood, in de vuilnisbak gooien in een plastic zak. De inhoud van vuilniszakken wordt ook aan de aarde teruggegeven, namelijk begraven of verbrand.

Maar het milieuvriendelijkste is humusatie. Dan dient je lijk ook nog een goed doel in plaats dat het het milieu vervuilt en plaats opeist. Het enige is dat je dan geen plek hebt om te rouwen, waar veel nabestaanden behoefte toe voelen. Maar voor mij zit de herinnering in mijn hoofd, met alle respect voor wie ze geweest zijn en voor welke rol ze in mijn leven hebben gespeeld. En als alle nabestaanden zijn overleden is alles voorbij en denkt niemand ooit meer aan de persoon of het dier. Behalve natuurlijk de beroemde personen die in geschiedenisboeken staan.

Reactie van Daan op 17 December 2020 op 11.26: heftig verhaal Theodora, snap dondersgoed dat je zoiets even wil delen, goed gedaan. Als een kip van ons dood ging brachten we haar naar het bos, na een paar dagen zag je niets meer, natuur...
Hou je taai, Daan

Overleden Reactie van Theodora Besse op 17 December 2020 op 12.02: Daan, wat jij toepast is ook humusatie, nadat andere dieren zich er waarschijnlijk nog tegoed aan hebben gedaan. Helaas zie ik mezelf op m'n 80e niet meer met een dode kat naar het bos sjouwen of in mijn tuin een gat in de grond graven. Dit was voor mijn leeftijd (en gezien mijn opvattingen) de beste oplossing.

Overleden Reactie van Susan op 17 December 2020 op 12.11: Prima gedaan!

Reactie van Augusta op 17 December 2020 op 12.16: Als Theodora er besluit om dit trieste verhaal te delen, is een beetje respect daarvoor toch wel op te brengen, lijkt me.
In de vuilnisbak of niet doet niets af aan het feit dat ze jaren voor deze beestjes heeft gezorgd.

Iedereen heeft z’n eigen filosofie over leven en dood. Zolang er nog mensen zijn die aan de overledene denken, zijn deze niet helemaal weg.
Stamboomonderzoek is een stokpaardje van me. Iedere keer als ik een voorouder vind en op zoek ga naar eventuele informatie, is alles, in mijn blik dan, voor deze persoon nog niet helemaal voorbij. Ieder zijn meug, nietwaar…

Hoe gaat het nu met Bo?

Overleden Reactie van Theodora Besse op 17 December 2020 op 12.54: Leuk Augusta, om te vragen hoe het met Bo gaat. Ik heb haar verteld dat haar moeder dood is. Ze reageerde niet.

Iedere morgen om 6 uur als ik Bo en Pico naar buiten laat, blies ze laatste tijd tegen haar moeder, die achter de deur lag te wachten en meteen binnenkwam als ik de deur opende. Waarschijnlijk blies Bo vanwege de stank die moederpoes verspreidde, want geur is voor alle dieren een herkenningsteken. Nu kijkt ze achterdochtig of "die vreemde kat" er niet is. Maar nee, die komt nooit weer. Zal zeer gauw wennen; zo gaat het nu eenmaal bij dieren.

Reactie van Peter Jan op 17 December 2020 op 13.21: Wat een droefenis. Voor de oude man geldt dat hij gelukkig niet naar het ziekenhuis is gebracht in een poging om hem op te lappen. Het verlies van poes is van een ander niveau, maar ik snap goed dat uw dagelijkse routine verstoord is. Goed om dit hier te delen. En om net als anders stevig in het leven te blijven staan.