Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
De oude man, zoals ik hem altijd tegenover mijn kinderen noemde, is afgelopen zondagmorgen overleden. Een week voor zijn 94e verjaardag. Zijn zoon belde me zondagmiddag op met de droevige mededeling, want dorpsgenoot Bernard en ik waren al jaren bevriend sinds we samen voor een inmiddels overleden echtpaar in ons dorp zorgden.
Vrijdags ervoor was ik Bernard nog tegengekomen, toen ik Pico uitliet. Het regende zachtjes."Hoe gaat het, Bernard?" vroeg ik. "Slecht", antwoordde hij en hij wees op de paraplu die hij had opgestoken: "Alleen al door die paraplu wordt m'n arm verschrikkelijk moe." "Maar ga je dan nog wel autorijden?" vroeg ik, want hij was duidelijk op weg naar zijn garage. "Ja, want ik moet naar La Grand'Combe." Ik had er een hard hoofd in. Toen ik hem even later zag wegrijden, kreeg hij kennelijk de auto niet in de juiste versnelling, want z'n Clio kwam bijna tot stilstand en ik hoorde de motor razen, maar toen krabbelde het autootje toch weer langzaam vooruit en verdween richting La Grand'Combe.
Later hoorde ik van buurman Michel (ons wandelende dorpsblad), dat Bernard twee dagen na deze ontmoeting (zondagmorgen) ook naar La Grand'Combe was gereden, daar was uitgestapt op de parkeerplaats van de Intermarché en toen naast z'n auto dood was neergevallen, volgens Michel waarschijnlijk als gevolg van een hartaanval. Omstanders hadden meteen de ambulance gebeld, maar er was niets meer aan te doen. Bernard's vrouw was in 2012 al overleden.
Bernard in 2014
De volgende morgen vroeg vond ik Moederpoes Grijsje (de moeder van mijn poes Bo, zie Tijger en Bo) dood voor mijn werkplaats. Al sinds ik hier woon, geef ik wilde katten te eten en de vrouwtjes gaf ik na tig zwangerschappen de pil. Pappa Poes kwam een jaar geleden bij mij op de buitentrap zitten bedelen, wat voor mij een teken was, dat hij het niet meer lang zou maken. Toen Michel me vertelde dat hij op de Route Basse, waar ik woon, een aangereden dode zwart-witte kat had aangetroffen, wist ik dat het Pappa Poes moest zijn.
Moederpoes Grijsje zat tot voor kort, weer of geen weer, altijd 's morgens om zes uur op de buitentrap achter de serredeur, te wachten op haar eten. Ik gaf haar dan in de serre brokjes met vlees er bovenop. Maar ik kon haar absoluut niet benaderen, want dan haalde ze fel uit met haar scherpe klauwen. Ze at het vlees en enkele brokjes, waarna ze weer met onbekende bestemming vertrok. Vervolgens maakte ik het bakje klaar voor de andere moederpoes, die sinds een jaar altijd op de bank onder het afdak zit te wachten, waarop ik een wasbaar kussentje voor haar heb neergelegd. Vroeger, voor ik ze de pil gaf, waren de twee moederpoezen altijd samen, raakten samen zwanger en moesten ze vaak al snel hun kleintjes weer missen, doordat ze door een buur werden vermoord.
Sinds een half jaar had Grijsje een groot gezwel aan een van haar tepels, waardoor ze bijna niet meer kon lopen. Toch kwam ze nog over het muurtje geklommen om te eten. Kennelijk was daardoor het gezwel beschadigd, wat ik zag toen ze eenmaal in de mand bleef liggen, die ik beneden in het atelier voor haar had klaargezet. Het gezwel had een open wond die verschrikkelijk stonk en er zwermden allerlei vliegen om haar heen. Hoewel ze stil lag, begon ze als ik binnenkwam heel klaaglijk te miauwen. Ze at nog wel van het eten dat ik voor de mand neerzette en ze liet zich zomaar over haar kop aaien, wat voorheen nooit mogelijk was. Ik besloot haar de volgende dag naar de dierenarts te brengen om haar uit haar lijden te laten verlossen.
Helaas, maandagmorgen vroeg trof ik haar dood en verstijfd aan voor ingang van de werkplaats. Ik heb haar in een vuilniszak gestopt en in een van de vuilnisbakken achter de brug gedeponeerd. Even later kwam de vuilniswagen en werd Grijsje afgevoerd.
Aanstaande vrijdag wordt ter ere van Bernard een afscheidsceremonie gehouden in de kerk van Portes. Uiteraard ben ik daar ook voor uitgenodigd.
Dag Bernard, dag Grijsje, tot nooit weerziens.
Grijsje en Bo (2015)
Weergaven: 3573
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Tja, Bernard en Grijsje hebben een volwaardig leven geleefd, dat wil zeggen waarschijnlijk beide door ouderdom overleden...
En Grijsje is een stressvolle rit naar de dierenarts bespaard gebleven.
Het is voor de achterblijvers sowieso het moeilijkst te verteren, de doden merken er niets van, van de dood. Zeker in deze donkere dagen stemt een dergelijk verhaaltje meer dan verdrietig.
Wat de poezen betreft heeft de volgende generatie zich al weer aangediend bij je begrijp ik uit je verhaal, wat mensen betreft is dat toch wat moeilijker, die laten zich minder makkelijk vervangen en hoe ouder je wordt hoe minder nieuwe mensenvrienden erbij komen en hoe meer er je voorgaan in de dood.
Het is niet anders, toch bedankt voor je stukje dat hoewel verdrietig, me er toch aan doet herinneren vooral m'n zegeningen te tellen.
Heren, laten we het beschaafd houden.
Jim, moederpoes en de oude man hebben in het franse deel van mijn leven een belangrijke, vrijwel dagelijkse rol gespeeld en toen ze plotseling bijna tegelijkertijd uit mijn leven verdwenen, maakte dat indruk op me. Dat wilde ik met jullie delen, meer niet.
En van mij hoef je niet sorry te zeggen voor je mening.
Verdrietig, sterkte
Bernard wordt gecremeerd, Martin, en bijgezet in een urnenmuur op het kerkhof. Zelf zou ik het liefst als de poes begraven worden, in een vuilniszak in de container. Maar dat is verboden. Ik ben een sterke voorstander van humusatie, maar dat is ook (nog) verboden in Frankrijk.
De wijze van een stoffelijk overschot ter aarde bestellen is een kwestie van milieuvriendelijkheid en doet niets af aan het gemis voor de nabestaanden, zowel van mens als dier.
Met dit verhaal zie je maar weer dat we moeten leven met de dood ,,dat vergeten we vaak en toch is het heel normaal.
Heden in de volle vreugd en morgen in de dood zo ongeveer mas een poezie rijmpje van vroeger.
Mijn 96 jarige oude buurman, Chenebie, was na het overlijden van zijn hond het leven zo moe, dat hij zich naar "goed Frans plattelands" gebruik, er zelf een einde aan maakte. Hij had zijn beste pak aangetrokken, hoed opgezet, was in bed gaan liggen, had de loop van zijn jachtgeweer in zijn mond gezet en afgedrukt. De kogel kwam via zijn oor weer naar buiten. Een dag later vond een vriend hem. Het was niet volledig gelukt. Hij was nog in leven, werd naar het ziekenhuis gebracht, waar het toch twee dagen duurde voordat hij overleed. Hij is keurig begraven.
Sterkte, Mme Besse.
Ik vind het een mooi verhaal. Uit het leven gegrepen. Onze buurpoes is ook zo'n Moederpoes als Grijsje.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr