De Oekraïners zijn er!

Jarenlang stonden de drie appartementen in ons dorp leeg. Twee tegenover ons, waarvan er één flinke waterschade had omdat de laatste huurder uit nijd de kraan in de badkamer had open laten staan en het tweede met andere problemen. En dan nog het derde boven de salle de fête, aanvankelijk voor de cantonnier, maar die hebben we al lang niet meer.

Er was weinig belangstelling om ze te huren. En begrijpelijk: weinig werk, geen openbaar vervoer, geen winkels en geen scholen meer in ons dorp.

Maar nu zijn de luiken en deuren weer open, want er zijn mensen in komen wonen die o.a. uit Marioepol zijn gevlucht. Allemaal vrouwen en kinderen en één opa.

Hier in de straat woont Joseph. Hij is een Pool en verstaat de Oekraïners redelijk. Hij helpt ze met allerlei hand- en spandiensten. Toen de elektriciteit het in één van de appartementen het niet deed, ( want de laatste Franse huurder had de rekening aan de EDF niet betaald, dus afgesloten) mochten ze bij hem koken en zorgde hij voor een verlengsnoer om elders stroom te halen.

De kinderen gaan met de schoolbus naar school. Er is een organisatie van vrijwilligers die iedere week boodschappen met ze gaat halen.

En: vrijwel iedere dag, na school tot het donker is wordt er gebadmintond. Op straat, op het pleintje voor de mairie en.....

zelfs op het pas aangelegde jeu-de-boulesterreintje. Er is een opvouwbaar netje aangeschaft. En hier zag ik de integratie. voor mijn ogen plaatsvinden: de Franse jeugd speelt met en tegen de Oekraïners.

Maar vooral zie ik ze bezig op hun smartphones. De mannen zitten nog in de oorlog. Ze sturen foto’s van de omgeving en selfies.

Hoe zal dit aflopen?