De neerbuiging

Er zijn toch al snel een kleine 150 boeken geschreven door Nederlanders met op of één of andere manier de auteur in de hoofdrol en Frankrijk en zijn bewoners in een bijrol.

Veel van de verhalen in die boeken spelen zich af op het Franse platteland; niet bij toeval de plaats waar veel Nederlandse boomer- en post-boomer-pensionados en prépensionados zich hebben gevestigd. Niet zelden, vanuit het zwarte gat van het niets doen, wordt er dan een boek geboren. Omdat niet veel uitgevers nog brood zien in het volgende in een reeks van boeken met een hoog ‘de Slegte’-gehalte, worden deze baringen in eigen beheer, soms zonder enige vorm van redactie, uitgegeven.

Wat bijna zonder uitzondering op mijn zenuwen werkt is het gebrek van de meeste Nederlanders echt te integreren, als ze er eenmaal voor gekozen hebben in Frankrijk te wonen. Het is niet moeilijk te wonen in Frankrijk: het is een prachtig land met eindeloze woonmogelijkheden. De taal, ach die leer je ter plaatse of je beheerst de basics en de rest komt vanzelf, is een vaak gehoorde houding. Dat is voldoende om te wonen maar niet om te leven natuurlijk. Zonder onderdompeling is er alleen plaats voor oppervlakkigheid en dat is wat je dan ook vaak leest in de semi-literaire opstellen van de Nederlandse franse-plattelands-auteurs. In hun kijk op de wereld wordt Frankrijk bewoond door aandoenlijk onnozele laaggeletterde boeren, handwerkslieden, tuinmannen, onwillige ambtenaren en zwembadreparateurs. Die willen graag bevriend raken met de nieuwe en belangrijke Nederlandse buren. Omgang met die buren straalt op ze af, maakt ze ook belangrijk. Ze helpen je graag met de taal en dan de taal waar je echt wat aan hebt. Ze komen graag bij je over de vloer, repareren voor een vriendenprijsje je tondeuse en passen op je huis als je weer eens naar Nederland moet van je vrouw, voor een bezoekje aan de kleinkinderen. Ze lachen luid en hartelijk om je mislukte woordgrapjes.

Dat is dan de perceptie. De boertjes en boerinnetjes en mannetjes hebben in werkelijkheid een heel andere agenda. Geworteld in hun geboortegrond hebben ze een geboorterecht op het Frans zijn. De Fransen zijn vanaf hun geboorte opgevoed in keurig gedrag: je bent beleefd, je groet mensen, je opent deuren voor dames en laat ze voorgaan, je bedankt ze voor hun bestaan. Je bent kritikaster van je land en zijn regering, maar het is wel jouw land. Je tolereert het bestuur zolang je er geen last van hebt en als het moet rol je de guillotine weer naar buiten.

De Fransen zijn de Brabanders van Europa: hoe erg je ook je best doet als niet-Fransman, je hoort er nooit echt helemaal bij en je ziet nooit het achterste van hun tong. Ze zien die nieuwe Nederlandse bewoners voor wat ze zijn en wat ze zijn zien ze in hun gedrag en kun je lezen in hun boeken: behalve dat de Nederlandse toeristen hun eigen aardappelen meenemen op vakantie, zijn de bewoners van vakantiehuizen pedante betweters met beperkt zelfinzicht. Ze maken een buiging voor de Fransman, een neerbuiging. Als de guillotines weer naar buiten worden gerold, zijn de Nederlanders na de Parisiens als tweede aan de beurt.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20191206, Kunst en Cultuur

Reactie van Jeannette op 6 December 2019 op 10.29: O.

En hoe kom jij aan al die wijsheid? En welke boeken zijn daar dan wel over geschreven? Lijkt mij leuk om te lezen. Bedankt voor wat titels.

Reactie van marielle op 6 December 2019 op 10.46: Dankjewel, Lodewijk.
Tja ik woon dan ook niet op het platte land maar in de omgeving van Parijs, nog net niet de grote banlieu, maar ben wel heel blij dat ik 43 jaar geleden, direct geprobeerd heb me hier in te burgeren . Dus geen Nederlandse clubs, geen Nederlandse vrienden, maar wel frans werk echt tussen de fransen , ziek ook nog, want ik ben verpleegkundige en mijn eerste baan hier was toen in een kliniek. Nou ik heb heel wat gezien, geen boekje over geschreven hoor, maar gewoon in me op laten werken.

Reactie van Mieke op 6 December 2019 op 10.55: Hi, hi, 'k moet een beetje lachen, vooral in verband met je mooie familienaam. Hetgeen je schrijft is zeker voor een groot gedeelte waar. De guillotine moet ik met een korreltje zout nemen hoop ik, daar hebben de Fransen veel te lang over gedaan om die af te schaffen. Als je ècht je best doet het Frans je eigen te maken en je te interesseren voor hun cultuur en politiek en op de hoogte bent daarvan, namen kunt plaatsen, kunt inhaken op gesprekken, gaan Fransen voor je door het vuur. Wat Fransen mij gebracht hebben, in mij wakker hebben geroepen, gaat ver boven vele Nederlandse vriendschappen. Ik ben blij met je bijdrage die het een en ander bevestigt van mijn visie. Een goede-lievendag op deze prachtige zonnige decembermorgen.

Reactie van Lodewijk Lievendag op 6 December 2019 op 11.22: @annemieke Dank voor uw reactie. Voor je gaat integreren en je je een beetje wilt verdiepen, dan kan een forum als dit zeker helpen. Als je in Frankrijk wilt gaan ondernemen of werken en je probeert je daar op in te lezen dan kan een forum als dit je daar goed bij helpen en goed voorbereid kan integratie wat gemakkelijker verlopen. Als je niet integreert is dat natuurlijk niet de schuld van een forum. Als veel van de communicatie om je heen je ontgaat kun je moeilijk de taal de schuld geven.

Ter info, veel van mijn Franse vrienden kennen mijn achtergrond en ze nemen me niets kwalijk.

Reactie van Norbertus van den Bosch op 6 December 2019 op 12.12: Hallo Lodewijk,

ik onderschrijf een gedeelte van je verhaal. Een aantal nederlanders wat naar LDF trekt wil inderdaad 'ver van Nederland' zijn, maar wel net als in Nederland. Lessen 'schilderen in de franse natuur', 'koken met mooie dingen' en zo organiseren is leuk, maar blijft toegankelijk voor een niet frans publiek. Het naarstig zoeken van een Nederlands sprekende arts, notaris, klusjesman, nederlandse clubjes etc. werkt de integratie ook niet echt in de hand.

Maar om te integreren, tja, daar gaat echt wel wat tijd overheen. Ik woon en werk hier nu 23 jaar en heb sinds een paar jaar wel het gevoel meer frans dan nederlands te zijn (voor verschillende dingen).
Maar ik ga nog graag naar de HEMA (in Angers) om pepernoten en speculaas te scoren...

Reactie van Sequoia op 6 December 2019 op 12.42: Lodewijk, Je verhaal maakt mij erg benieuwd hoever jij die integratie zelf hebt doorgetrokken..

Je schrijft "Wat bijna zonder uitzondering op mijn zenuwen werkt is het gebrek van de meeste Nederlanders echt te integreren" Echt integreren.. wat is dat? Spreek je dan Frans met je vrouw en kinderen, eet je alleen nog Franse kost, ga je nooit meer met Nederlanders om en laat staan naar Nederland, heb je dag en nacht een alpinopet op, enz enz.

Reactie van Jeannette op 6 December 2019 op 12.59: Tja, maar welke Franse boeken schrijven nu over de Nederlander in Frankrijk?

Daar ben ik nog steeds oprecht benieuwd naar.

Reactie van Lodewijk Lievendag op 6 December 2019 op 13.27: @Sequoia Echt integreren is volwaardig deel uitmaken van de samenleving waar je in woont en waarin vooral je sociale leven zich afspeelt. Dat je Frans zou moet spreken met je vrouw, zelfs als die ook Nederlandse is of de hele dag een alpinopet zou moeten dragen is natuurlijk een karikatuur. Dat je geen Nederlandse fora zou mogen bezoeken of Nederlandse boeken zou mogen lezen is dezelfde karikatuur. In Toulouse is een Hema en daar kom ik graag en zie er bijna nooit een Nederlander, dat moet natuurlijk kunnen. Maar, als je Nederland verruilt hebt voor Frankrijk maar je blijft hardnekkig verkeren in een sociale omgeving die door Nederlanders en Nederlandse gewoonten wordt gedomineerd, dan integreer je niet, vereenzaam je en behoor je voor je het weet tot de grote groep spijtoptanten die uiteindelijk teleurgesteld terugkeert naar het land van herkomst.

Reactie van A.L. Longayroux op 6 December 2019 op 14.14: Beste Lodewijk,

pin een deel van je betoog kan ik je vinden.

Zelf hadden wij als ‘sleutel’ om Frankrijk binnen te komen ,mijn Franse naam en mijn Franse wortels

Prettig genoeg kwamen mijn voorouders uit een mooi gebied. Wij vestigden ons er feitelijk,toevallig doordat ons een huis werd aangeboden toen ik aan een dame mijn origine vertelde.

wij kwamen als een soort kolonisten in een Frans gebied aan. Alles moesten we zelf ontdekken.

Eerst dus geen relaties, Nederlanders of andere steun.

wat wij bemerkten in de loop der tijd was dat integratie niet een gecompliceerd begrip is.

natuurlijk wilde wij ons aanpassen ,maar wij wilden en konden onze Nederlandse herkomst niet afwerpen.

Ook bleek dat Fransen die uit andere landsdelen ,ja zelfs uit aanpalende , andere dorpen komen als Vreemden in eigen land worden beschouwd !!
zelf hebben wij gezien hoe deze mensen, als ze alleen kwamen te staan, later een eenzame dood stierven , terwijl ze zich wel hadden ingezet voor de lokale omgeving en verschillende karren hadden getrokken ( President troisième âge)

Het is voor ons een reden om ons (nog)niet definitief in Frankrijk te vestigen, ondanks mijn diepstekende Franse racines.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 6 December 2019 op 14.28: Iedereen doet zoveel mogelijk zijn best om te integreren. De een gaat dat gemakkelijker af dan de ander. Hoe jonger je hier komt, hoe beter het lukt. Ook het hebben van een franse partner helpt. Mijn dochter is met een Fransman getrouwd. Ze hebben alleen maar franse vrienden en kennissen, zijn lid van twee wandelclubs, kortom zij leeft dagelijks in een Franstalige omgeving.

Toen ik in 1986 voor het eerst in deze streek kwam, verstond ik alles. Later ben ik ieder jaar hier maandenlang met vakantie geweest. Ook geen taalprobleem. Nu ik hier al 10 jaar woon, merk ik dat ik steeds meer moeite krijg om te verstaan wat mensen zeggen. Vaak kan ik ook niet op de simpelste woorden komen, bijvoorbeeld bij de dokter.

Ik ben erg blij dat ik m'n kinderen in de buurt heb. Met hen kan ik Nederlands spreken. Ik kijk ook al weer uit naar de komst van m'n zomervriendinnen, met wie ik ook Nederlands spreek. Zij spreken slechter Frans dan ik, maar verstaan het wel veel beter!

Frans lezen gaat nog steeds prima, want ik heb een uitstekende basis, hoewel het minder goed tot me doordringt dan wanneer ik Nederlands lees. Vaak moet ik het tweemaal lezen.

Iedereen zit nu eenmaal anders in elkaar. Ik ben heel blij met dit forum, waar je zonder na te denken in je moerstaal met elkaar kunt communiceren. Toch kan ik met m'n buren goed overweg (vaak beter dan zij met elkaar) en ik ben (nog even) lid van de gemeenteraad. Ik schrijf geen boeken, maar ik heb bewondering voor mensen die dat op hun oude dag nog wél doen, al is het omdat ze niks anders omhanden hebben. Ze zouden ook de hele dag kunnen kassie-kijken.

En dat je hier bepaalde verschillen met Nederland opvallen, is alleen maar logisch. Ik herhaal nog maar eens: wanneer ik als Amsterdamse niet 34 jaar in Limburg had gewoond, zou ik het hier véél moeilijker hebben gehad om me aan te passen.

Je kunt wel kankeren op andere Nederlanders, maar volgens mij doet iedereen naar vermogen en aanleg wat hij kan.