De jacht is weer geopend

Niet alleen onze koning mag weer knallen, in ‘zijn’ Kroondomein. Ook hier in de Haute-Vienne is afgelopen zondag het jachtseizoen begonnen. Overal in de bossen om ons heen klonk plots het opgewonden gehuil van de eindelijk vrijgelaten honden. Het was de dag na de twintigjarige herdenking van 9/11. Deze keer geen onschuldige burgers als doelwit, maar onschuldige dieren. Arme reeën, vossen, konijnen, fazanten, dassen, marters, patrijzen, edelherten. Hun rust is weer voorbij, het komend half jaar. Geen schijn van kans tegen de oranje hesjes van het Franse platteland.

Buikige mannen in hun jagerskloffie, buks over de schouder, de ouwetjes wachtend op een bospad, de jonkies almaar heen en weer rijdend in het land. In de verte hoorde ik ’s middags een sirene van de pompiers. Een jager in zijn bil geschoten? Goede kans, want tussen de middag trekken ze zich altijd terug in hun jachthut voor een uitgebreide lunch. En om half drie zie je ze weer verschijnen, ietwat onzeker op de benen na zo’n welbesproeide maaltijd, en hup, het bos weer in met hun autootjes - niet zomaar de nette doordeweekse wagen, maar hun speciale jachtjeepje, met achterin het hek voor de honden.

Het is een delicaat evenwicht, dat tussen traditie en vooruitgang. Het aardige van Frankrijk is natuurlijk dat het een conservatief land is. In Nederland zijn alle ooit authentieke dorpjes omgetoverd in Vinex-wijken, industrieterreintjes en rotondes. Die Franse hang naar traditie zorgt hier voor het typische Franse dorp: een dorpsstraat, een mairie, een jongens- en meisjesschoolgebouw, een postkantoor en een monument voor de gevallenen. Soms een prachtig gerestaureerd stationnetje, dat in Nederland allang zou zijn platgebulldozerd en vervangen door een triest modernistisch stukje architectuur. Maar diezelfde hang naar traditie zorgt dus ook voor het in stand houden van de jacht. Je zou zeggen, dat sterft vanzelf wel uit - ze schieten bovendien elk jaar wel zo’n veertig van hun eigen jagerscollega’s overhoop - maar er komen ook steeds weer jonge boerenjongens bij. Helaas.

Voor ons betekent het: niet meer op zaterdag en zondag op de mountainbike of op ons paard het bos in. Laat staan een wandeling met de honden. Dus hadden we maar even gewacht tot maandag. We liepen op die mooie septemberochtend achter ons huis het bos in, waar alles weer een beetje toegankelijk is na een half jaar houtkap. Alle kastanjeboompjes zijn gekapt, om paaltjes van te maken. Dat gaat tegenwoordig met enorme machines, die zich een weg door het bos beuken, waar ze met een ingenieus apparaat in no-time een boom bij de voet omarmen, afzagen, optillen, op een stapel leggen en vervolgens met diezelfde machine stammetjes van precies twee meter maken. Soms gooien ze de afgezaagde stammen op het pad, zodat er niemand meer door kan. Maar nu hebben ze eindelijk de boel opgeruimd en kunnen we onze routes weer oppakken.

Deze winter is het mannetje overleden dat hier in het bos een flink terrein met een enorme moestuin had. Het was zijn laatste stukje bezit hier. Ruim tachtig jaar geleden vlakbij geboren, zijn hele leven in het gehuchtje verderop gewoond, op de boerderij van zijn vader en later van hem. Maar de laatste tien jaar in een verzorgingstehuis in de dichtstbijzijnde stad. Zo lang het kon kwam hij af en toe met zijn bestelwagentje naar zijn moestuin gereden om erin te rommelen. En om een paar jerrycans water te halen uit zijn bron. Hij had een bron op zijn terrein en dronk zijn hele leven al geen leidingwater - vertrouwde hij niet - alleen maar water uit zijn eigen bron, niets anders. We spraken hem geregeld en hadden hem een tuinstoel gegeven, om lekker in het zonnetje uit te rusten.

Maar goed, het ging steeds slechter met hem - hij had het aan zijn hart - en we hadden hem al een tijd niet meer gezien, toen we deze afgelopen maandag een wit bestelwagentje zagen staan bij zijn stuk grond. We liepen eropaf, verheugd. Maar toen we dichterbij kwamen, bleek het Cantin te zijn, het boefje van onze streek. Een scharrelaar. Toen we hier pas kwamen, werden we gewaarschuwd voor hem. Hij zou niet helemaal deugen. Had geen werk, dronk nogal, en scheen aan de kost te komen door de restaurants in de streek te voorzien van haas, fazant, wilde eend, ree, rivierkreeftjes en natuurlijk paddenstoelen, kastanjes, walnoten en wat er nog meer door de natuur werd aangeboden. Alles niet geheel legaal, zo begreep ik. Hij was toen een jaar of veertig, woonde nog bij zijn moeder, samen met zijn zwakbegaafde zus. Cantin had ze ook niet helemaal op een rij, maar iets minder desastreus. Enfin, hij is inmiddels zestig, heeft een blauwe maandag gewerkt als chauffeur bij de bloedtransfusiedienst, maar heeft zich af laten keuren en rommelt weer lekker verder. Een paar jaar terug heeft hij eindelijk een vrouw gevonden, na een ‘vakantie’ in Burkina Faso. Hij had het al eens eerder met een Russische geprobeerd, maar die was al snel vertrokken, mét zijn tweedehands Mercedes.

Nu stond hij aan het hek te rommelen, terwijl we hem van achteren naderden. Labrador Pomme barstte uit in een onheilspellend geblaf. Geschrokken draaide Cantin zich om en licht ongemakkelijk begroette hij ons. “We dachten dat het mannetje er weer was,” zei ik. “Nee, hij is dood,” antwoordde hij op zijn meest verdrietige toon. “Ach jee!” “Ja, zijn hart.” We wisselden even onze ervaringen met hem uit. Cantin leek wel te begrijpen dat hij iets moet zeggen om te verklaren wat hij daar deed. “Ik keek even of er al paddestoelen waren,” verzon hij tenslotte. “Beetje vroeg, lijkt me?” “Ja, dat is waar, maar ça va venir!” Dat was ook weer waar. Ik keek even naar het slot dat op de ketting zat. Het zat nog dicht. We wensten hem een fijne dag. “Pareillement!” We wachtten even tot hij met zijn bestelautootje het bospad afreed. Herfst op komst.

Voor meer verhalen over ons leven in Frankrijk: zie www.leopauw.com

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20210919, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Reactie van El Burro Català op 19 September 2021 op 12.27: In één adem uitgelezen. Heerlijk!

Reactie van Peter Jan op 19 September 2021 op 15.18: Hier wordt een mooi tableau geschetst om in jachttermen te blijven.

Ik las onlangs dat het aantal geslaagden voor het jachtexamen dit jaar bijna 30.000 is. Dat overtreft vast het aantal gesneuvelden, door de jacht of onder gewone omstandigheden. De nieuwe jagers, waaronder veel vrouwen, zijn veelal de mensen die pas op het platteland zijn komen wonen.

Ik las hier (https://www.chasseurdefrance.com/actualites/ouverture-de-la-saison-...) zojuist dat er jaarlijks 100.000 jagers iets meekrijgen over veiligheid.

In veel dorpen gelden regels voor de jacht, waarbij de dagen dat mag worden gejaagd voor de niet-jagers het belangrijkste zijn. Zo kun je op andere dagen rustig wandelen, fietsen of wat dan ook. Een geel hesje is misschien handig om extra zichtbaar te zijn...

Een vriend van me gaf onlangs een demonstratie van het jagen met een kruisboog. Die gebruik je als het wild vlakbij is. Dus zonder honden, 4x4's en ander modern gedoe. Een goede plek zoeken en eindeloos wachten. Ieder zijn hobby, maar niet de mijne. En voor de goede orde: bij de demonstratie werd een schietschijf gebruikt.

Reactie van Robert T op 19 September 2021 op 16.01: tja de jagers.... mag van mij om de wildstand op orde te houden, maar de veiligheid is ook voor ons een reden om niet het bos in te lopen zelfs niet op eigen terrein waar geen jacht vergunning op rust. Probleem is de alcohol die rijkelijk wordt gebruikt en je zult maar voor een zwijn of hert worden aangezien zelfs met je reflecterende jas.. Hoe helder kijk je nog na paar glaasjes calvados.

Jagers zijn een eeuwigheid vrijgesteld geweest van vervolging bij de z.g.dodelijke ongelukken.Daar is nu verandering in gekomen sinds Macron heeft gezegd dat het OM per definitie een onderzoek moet instellen naar dodelijke en ernstig gewonde ongelukken bij de jacht..

Gelukkig want de plaatselijke Gendarmerie.....juist zijn ook jagers

Reactie van Ingrid de Eerste op 20 September 2021 op 14.09: De battues zijn behoorlijk veilig. De ree wordt met een fusil geschoten, een jachtgeweer met loodkorrels. De afstand mag maximaal 15-20 meter zijn omdat je anders niet het dier doodt maar verwondt. Met de battues op de zwijnen wordt een carabine gebruikt, een geweer met kogels. Deze kogels hebben een hoge snelheid en kunnen na 1500 meter inslaan. Dus dat is de jogger of fietser die neergehaald wordt. Je mag dus alleen maar schieten met een hoek naar beneden en niet recht uit. Hier heeft men toestemming om op de zwijnen te schieten met chevrotines. Dat is hele grove loodhagel. Het heeft een goede impact maar het hagel reikt niet ver waardoor het veiliger is. De jagers zijn hier verdeeld onder maar hier neemt de chevrotines de overhand. Herten en dergelijke is altijd met kogel (balle).

De meeste ongelukken die gebeuren zijn bij de jagers zelf, er zijn hele goede statistieken tegenwoordig. Zie bijvoorbeeld op fdc40.fr . De meeste ongelukken zijn de zogenaamde 30° ongelukken. Je moet altijd schieten onder een hoek vooruit van 30° die je in je hoofd of met takjes hebt uitgezet. Vijf stappen naar links, vier stappen naar voren. Als je die hoek respecteert zou je je maatje naast je niet hoeven te raken. De ellende is altijd dat als een zwijn niet goed geraakt is en gaat rondrennen, de honden er achter aan of het zwijn steekt de linie over, honden ook en dan heb je de poppen aan het dansen. Het is vaak in de chaos. De adrenaline loopt op.

Er zijn vele jachtclubs waarbij niet gedronken mag worden tussen de middag. Nou staat drank gelijk aan pastis maar een klein glaasje wijn kan wel. Je weet allemaal dat als er een ongeluk is, de gendarmes je laten blazen.

Als u 4*4 ziet met fluo mannetjes en vrouwtjes, kunt u altijd even vragen waar ze heen gaan en of het de hele dag is of niet. Zij bijten niet.

Het is ook moeilijk om battues aan te kondigen want dat hangt van de sporen af. De dagen of dagdelen zijn wel bekend.

Verder is er nu de jacht op klein gibier zoals fazanten en patrijzen. Deze zijn uitgezet en de beesten zijn mak. Een triest verhaal. Ik vroeg eens aan één van de jagers waarom dat ieder jaar weer zo gaat en waarom geen pauze van twee of drie jaar om de wildstand te verbeteren. Men doet het vooral om de jagers aan zich te binden want je hebt jagers nodig voor de battues op zwijnen waar we hier in omkomen.

Reactie van Robert T op 20 September 2021 op 14.55: Nou Martin ik ben geen expliciete tegenstander van de jacht laat helder zijn , echter per jaar 30-40 doodgeschoten jagers en/of voorbijgangers is zeer ernstig en meestal middags. Ik ben overtuigd dat jagen en alcohol de slechtste combi is die je maar kunt denken...

Met drank op wordt soms geschoten op "alles" met als gevolg dat er te weinig vossen zijn waardoor ongedierte zoals muis, ratten en campagnols overlast bezorgen.

Hier in de streek zijn teveel zwijnen zegt men en het is altijd een zoektocht met welke definitie het afschot wordt bepaald of betaald.

Reactie van Ingrid de Eerste op 20 September 2021 op 15.59: Er zijn een miljoen jagers in Frankrijk. Ik ken de cijfers niet uit mijn hoofd maar denk aan auto ongelukken, skieen, alpinisme, duiken, deltavliegen, gewoon bergwandelen, en ga maar door. De veiligheid staat hoog aangeschreven. Vaak zijn het de ouderen die de nieuwere veiligheidsregels niet goed kennen want zij kregen het permis de chasser bij de geboorte destijds....

Trouwens, een vos schiet je niet even dood als je zo wat lanterfantert. Daar zijn battues voor nodig.

Reactie van evelien hiltermann op 20 September 2021 op 19.07: Ik heb met eigen ogen een jager tijdens een battue 's morgens om 9 uur langs het pad op een stoeltje zien zitten, geweer over zijn knieën en een half lege fles rode wijn naast zich in het gras.....

Reactie van Robert T op 20 September 2021 op 19.33: tja ik zie dagelijks mensen wats appen in de auto en met laptops opschoot.... ach discussie zijn al vaak gevoerd. Voor mij over en uit en een lekkere reebout eind van jet jaar :)

Reactie van Bert op 23 September 2021 op 9.33: Reactie van Ingrid op maandag

De battues zijn behoorlijk veilig. De ree wordt met een fusil geschoten, een jachtgeweer met loodkorrels. De afstand mag maximaal 15-20 meter zijn omdat je anders niet het dier doodt maar verwondt.

Ingrid oh Ingrid een ree schiet je dood met een kogelgeweer en niet met een jachtgeweer met loodkorrels. Daarom heb ik dus een hekel aan de jacht en jagers, zij weten niet wat zij doen !!!!