De haas en de vos

Een vos was op zijn tocht
een tuinhaag doorgekropen
en in een hazenstrik gelopen.
Zo mooi, dat voor de hoendergek.
Op geen ontkomen viel te hopen,
want vaster sloot bij iedere trek,
de koperen strop hem om de nek.
Terwijl hij daar zo zat,
kwam daar een haas voorbij.
Och "arme"kreet de vos, heb medelij
en laat me zo niet hangen.
De tranen rolden langs zijn wangen.
De haas kreeg deernis met de dief,
die bad zo roerend en zo lief.
Vergat wat Reintje ooit misdeed,
aan kennissen en maagden.
Begon fluks aan de strop te knagen,
zodat die in een knauw of wat,
weldra stukgebeten had.
Zo sprak toen de vos,
zijt gij dat, haas der honden,
die mij daar in de nek zo beet?
Zie eens wat vlokken haar,
wie weet, je beet me zo.
Hoe jij mijn pels daar hebt geschonden
en of ik nog sterf niet aan die wonden.
Daarbij, zie hier, dit is geen vossenstrop,
die hing men hier voor jou en jouw gelijken op,
want had men hier voor jullie niets te vrezen,
hier zouden ook geen stroppen wezen.
Waarin een arm onnozele vos,
zo deerlijk schond zijn schone dos!
Och arme, kreet de haas, wat heb ik dan misdreven,
ik redde u toch het leven?
Het leven, sprak de huichelaar.
Je lust geen vossenvlees en was de strop niet stukgegaan wie weet, je beet me zo, wat jij mij nog had gedaan. Daarop greep de ondeugd met zijn bek,
het arme haasje in zijn nek.

Bedenk, wilt gij een vos verlossen. Dat vossen blijven altijd vossen.

(Gevonden in een oud boekje)