De Franse nationaliteit: « un bonheur », vooral in onzekere Brexit tijden.

Ieder inburgeringstraject met daarna de naturalisatie tot burger van je nieuwe vaderland kent z'n eigen rituelen. Van wat kale vergaderzaaltjes met een speechje door een ambtenaar tot iets op meer niveau. In Parijs werden afgelopen vrijdag vijf nieuwe Franse citoyens verwelkomd in het Panthéon, een bijna heilige plaats in de Franse cultuur. Om daar uit handen van niemand minder dan president Macron het livret de naturalisation te mogen ontvangen. Voor één van de uitverkorenen, Cathérine, aanleiding om te zeggen: «Être française, c’est juste un bonheur». Aldus Leparisien. Overigens allemaal in het kader van het 150-jarig bestaan van la proclamation de la IIIe République (Francetvinfo). Hetgeen het allemaal nog een stuk plechtiger maakt, zie bij deze video les félicitations du président het onderdeel: "Remise du livret de naturalisation à cinq nouveaux citoyens français".

Je komt niet zomaar op zo'n lijst, daar is goed over nagedacht. Een aardige geografische spreiding, Algerije, Libanon, het VK, Peru, Kameroen, midden- en hoger kader, naadloos aansluitend bij de politieke boodschap die Macron eerder in zijn discours al helder had verwoord. " Le président de la République rappelle le parcours de plusieurs personnalités. "Des Français de sang-mêlé", comme le dit Emmanuel Macron: Léon Gambetta, Joséphine Baker, Marie Curie, Félix Eboué et Gisèle Halimi. Des exemples de vie en République. La République, ce sont des droits et des devoirs, enchaîne le chef de l'État. L'adhésion à une langue, une histoire et des valeurs. Il insiste sur la laïcité : "Ce régime unique au monde qui garantit la liberté de croire ou de ne pas croire, mais qui n'est pas séparable d'une liberté d'expression allant jusqu'au droit au blasphème."

Dat een zekere Matthew Ridealgh, een 59-jarige Britse manager uit de telecomwereld deze eer ten beurt viel zal geen toeval zijn geweest. Het lijkt tijdens de plechtigheid bijna of ze oude vrienden zijn, Matthew en Emmanuel, blij, bijna ontroerd, elkaar na zoveel jaar weer eens tegen te komen. Matthew is al jaren iemand die zijn anti-Brexit mening duidelijk verkondigt. Dat viel aan de overkant van het Kanaal op, The Times maakt er nu ook melding van. 

Speldeprikken in het Brexit eindspel. Al enige tijd vraagt Parijs zich af of het Engels na 1 januari 2021 nog wel zo'n overheersende rol moet spelen in Brussel, als een soort universele taal, op een bijna neutrale positie. Waar vroeger zelfs de voorstanders van Esperanto niet van hadden durven dromen. Wanneer we een gemeenschappelijke taal met elkaar kunnen spreken gaan we elkaar beter begrijpen en lossen de meningsverschillen langzamerhand ook wel op. Niet dus. Ook met het Frans, toch eeuwenlang de taal in de internationale diplomatie, is dat niet gelukt.

In Londen willen ze op allerlei terreinen nog meer afstand nemen. Bijvoorbeeld van de Europese anti-Trump gevoelens. De nieuwe baas van de BBC, Tim Davie, vindt dat het maar eens afgelopen moet zijn met het linkse sentiment binnen die nog steeds eerbiedwaardige organisatie. " Tim Davie believes the BBC’s comedy output is seen as too one-sided, and unfairly biased against the Tories, Donald Trump and Brexit".  De bijl in de BBC tv comedy. Zo'n grote onafhankelijke omroeporganisatie, je hebt er alleen maar last van, afslanken als eerste stap op weg naar....? Geen kritiek op Trump, geen kritiek op Boris Johnson, geen EU regels (arbeidsnormen, productvoorschriften, staatssteun voor bedrijven) die het VK zouden belemmeren om een low-cost silicon valley aan de Noordzee te kunnen worden. Brittania will rule the waves again. Van verleden tijd met een flitsende sprong naar de toekomst, beam me up, Scotty?

We hadden op dat eiland vijftien jaar geleden de comedy serie "Little Britain". Dat wordt straks een serie "Little America", maar dan met zenders van het Britse anti-Brexit verzet op het vasteland van Europa, diep verscholen in de bossen van de Morvan. Radio Free London. Onder De Gaulle waren er in de Tweede Wereldoorlog de Free-French, straks the Free Britons die de bevrijding van hun eiland voorbereiden. Onder Margaret Thatcher was het nog "I want my money back", te veel afdrachten aan de EU, nu wordt het: "We want our democracy back".