De Francofiliteit, het moet toch ooit ergens begonnen zijn?

Reactie van Wilna Maijenburg op 29 Januari 2016 op 20.09

Mijn ouders vonden het nodig dat ik in klas 5 en 6 Franse les volgde na schooltijd, dat was rond 1965. Of ik het daar mee eens was kan ik mij niet herinneren, maar het heeft wel een goede basis gelegd. Op het lyceum vond ik Frans leuk, natuurlijk een voorsprong op veel andere leerlingen. Ik herinner me: la poupée de Marie est malade, wat je daar mee moet in Frankrijk weet ik niet. Later heb ik een cursus gedaan bij ons in het dorp, moest je vertellen wat je op een plaatje zag en een rollenspel spelen, bijvoorbeeld bij de bakker of in een restaurant. Volgens mij veel leuker en leerzamer dan de subjonctif, daar koop je geen baguette mee! Maar ik kan wel zeggen dat ik een francofiel pur sang ben, al schijnt dat démodé te zijn, zo lang ik me er maar happy bij voel.

Overleden Reactie van Koos Dulfer op 29 Januari 2016 op 22.09

                                         HET WELKOM IN FRANKRIJK

Tussen mijn 1e verhaaltje van vanmorgen en dit zaten precies 39 lentes, een paar hete zomers en barre winters. In de tussenliggende jaren werd Paris vaak bezocht en even vaak overkwamen mij soortgelijke heerlijke avonturen. Hier zijn hele boekdelen over te schrijven. Maar, om het kort te houden:

Toen de  verhuiswagen met de vrienden die me met de definitieve vestiging in LDF hadden meegeholpen vertrokken waren werden m'n brave honden aangelijnd om eens fijn een wandelingetje in de omgeving te gaan maken. Het was begin maart, fris, helder en er woei een straffe wind uit het westen. 

Achter het gehuchtje waar neergedaald was begint een netwerk van landweggetjes, na een kilometertje hoorden de honden en ik een merkwaardig gesnuif boven de hoog geschoren heg uitkomen. Normaal gesproken niet gauw bangelijk aangelegd, werd ik toch wel erg klein bij het zien van de massieve kop van een enorme stier van het ras "blonde d'aquitaine" die alleen maar nieuwsgierig bleek te zijn. Op onze hoede liepen we verder tot ineens ergens achter ons ver weg een merkwaardig gerucht opgemerkt werd. Om me heen- en omhoog kijkende bleek het een groot militair transportvliegtuig te zijn dat kennelijk een laagvlieg-oefening aan het doen was, dat met alle kleppen half uit en tegen de harde wind in schijnbaar nauwelijks vooruit leek te komen. In een reflex hief ik m'n hand omhoog en groette spontaan de goed zichtbare piloot van het toestel. 

Met een zacht fieuwwwww-gefluit van de turbopropmotoren vloog het toestel over enwatdenkkie? Het groette over de lengteas gezien kantelend met de vleugel links naar beneden, rechts omhoog- met de rechtervleugel naar beneden en de linker omlaag 2x heen en weer terug! Een slagschaduw over het weiland en mij met werkelijk opkomende traantjes achterlatend.

Een paar honderd meter verder bleek een sinds decennia verlaten totaal overwoekerd autokerkhofje te zijn. Allemaal voitures uit de jaren 50 en 60 + één totaal verroeste Citroën AC4 uit 1932 zoals later bleek. Er groeide hele bomen tussen de voorbumper en de radiateur, een merel vloog luid protesterend klapwiekend op uit de cabine, een adder die op de treeplank lag te zonnen schoof geruisloos het struweel in. 

Na keiharde onderhandelingen een paar maanden later werd het voertuig voor een redelijk bedrag aangekocht ter decoratie van mijn domein. De Germanen hadden het vehikel in het 2e wereldconflict ergens geconfisqueerd zo zei mij de monsieur die er zich de eigenaar van mocht noemen en hadden de carrosserie achter de bestuurdersplaats afgezaagd, dichtgemaakt en op het op 50 jaar roesten na, onverwoestbare chassis een bakkie getimmerd om hun op rooftochten in de omgeving gewonnen zaken te transporteren. Nadat de vrede getekend was zou het aldus tot pick-upje getransformeerde voertuig tot in de jaren 60 goede diensten hebben bewezen op een boerderij in de omgeving om tenslotte op de plaats waar ze gevonden werd zoveel jaar in weer en wind te sluimeren. Het werd mijn 1e C4.

Reactie van Cornelis Robat op 29 Januari 2016 op 23.39

@marielle,

ben ook met een rollepoes getrouwd ;=) liefde op het eerste gezicht eigenlijk.

Reactie van marielle op 30 Januari 2016 op 7.45

@Cornelis,  O ja 'de rollepoezen' waren onze namen. Wat leuk dat je vrouw ook van Rollecate  kwam. Er waren inderdaad koppels tussen de ' tropenlandbouwers' en de 'rollepoezen'.Ik zat op de N.XXI afdeling (van 1971-1973), maar heb het niet afgemaakt. Daarna verpleegkundige opleiding gedaan, in Bretagne op vakantie en daar een fransman tegen gekomen...Getrouwd en in de buurt van Parijs gaan wonen/werken , 3 Frans/Nederlandse kinderen en nu al weer grootmoeder.

Reactie van Cornelis Robat op 30 Januari 2016 op 11.23

@ Marielle, Ahhh romantiek! Liefde begaat onverklaarbare wegen. Oh, dat was "Tuinbouw" zegt mijn schatje, zij was NXIX (69-74), maar we wijken teveel van dit draadje af, wellicht. Contact via LeMoutonQuiRit punt eu kan ook herinneringen ophalen over the good old days ;=) Tjonge wat lijkt dat ver weg.

Reactie van marielle op 30 Januari 2016 op 22.26

 @Cornelis, Ja klopt, o.a. tuinbouw (vandaar de kassen van de Tropische landbouwschool...) biologie etc. Ik heb het even druk de volgende dagen, maar laat binnenkort wel wat horen. Vr.gr. mariëlle

Reactie van Nina op 30 Januari 2016 op 23.05

Ik ben er ook zo een van Frans als optie in de 5e en 6e klas met papa fume une pipe en het Nouveau Cahier des Verbes en een vier voor Frans. Gelukkig hoefde ik op het eindexamen alleen Engels en Duits mondeling te doen :-) Ik had dus helemaal geen affiniteit met Frans, temeer daar ik aan de kust woonde en de hele dag volgegoten werd met muziek van de radiopiraten en boven een reisgids met mooie foto's over Canada zat te dromen. Want de kriebels had ik toen al. Canada zat helaas toen dicht voor emigranten en bovendien had ik uit Spanje een Frans vriendje opgedaan die mij in zijn Quatrelle (weetjewel zo'n ding dat vooraan met een soort haspel als een koffiemolen aan de gang gebracht moest worden) door half Frankrijk heeft getoerd. Tja, bij mij ook: "pour un flirt, avec toi"... echter na een tijdje afgelopen. En toen dacht ik bij mezelf toch nog eens vakantie houden daar, in m'n eentje dan. Treinkaartje gekocht naar Dijon om de andere helft te leren kennen. Dijon en Lyon bezocht, daar in een opwelling voor een prikkie een vouwfiets gekocht, m'n rugzakje achterop gebonden en daarmee de Rhone afgezakt. Vouwfiets had geen versnellingen en het moest dus relatief plat blijven. Langs glooiende wijnhellingen, de Châteauneuf des Papes van Wina Born, Montelimar, Orange, met een uitstapje naar Fontaine de Vaucluse, en verder Gordes, Roussillon, Aix-en-Provence (met toen nog het Musée Vasarely in het kasteel), Arles, een stukje Camargue,... Ik sliep in jeugdherbergen, at rijpe perziken en was verkocht. Totdat de vouwfiets gestolen werd en het geld opraakte en ik dus maar de trein heb genomen naar huis met het vaste plan terug te komen. Ik de daarop volgende winter vertelde een van mijn connecties in Parijs dat ik haar studio wel over kon nemen wegens verhuizing. De trein genomen. Nee ik had niet het gevoel dat ik emigreerde, ik verhuisde alleen maar en als het niet zou lukken kon ik ook nog terug. Drie dagen in Parijs de toerist uitgehangen en toen maar eens een uitzendbureau binnengestapt. Ze zetten mij achter een toetsenbord en toen ik na drie dagen azerty in mijn vingers had, gehouden en uitgezonden en daarna vier jaar geëxploiteerd. In een zaak waar we met ons vijven een schaar en een pot typ-ex moesten delen en het wc-papier hard en zo goedkoop mogelijk was. Maar dat is een ander verhaal :-)

Reactie van Jan en Jolande op 30 Januari 2016 op 23.52

@Wilna, rond 1960 hadden wij op de lagere school Franse les uit een boekje, waar ik me de zinnen Pierre et Marie sont dans le jardin, ils jouent dans le jardin van herinner. Grappig, omdat onze buren hier in Bretagne Piere en Marie heten... Misschien dat die zieke pop van Marie uit hetzelfde boekje kwam?

Reactie van Nina op 30 Januari 2016 op 23.57

Als ik nou toch bezig ben ook maar eens het vervolg opschrijven.
Het vriendje was aan een soort goeroe blijven hangen en met de noorderzon vertrokken. Stomtoevallig een paar jaar later nog eens tegengekomen, midden in Parijs. Hij was intussen getrouwd. Of we nog eens konden praten. Ja hoor. Omdat ik hem niet thuis wilde zien, dus maar r-v gegeven bij mijn kantoor. Stond hij daar ineens midden tussen de tekstverwerkers. Hij zat op zwart zaad en wilde mij een paar gemeenschappelijke herinneringen verkopen. (!). Maar een paar briefjes toegestopt en toen heeft mijn baas, hoogst verbaasd en toch wel nijdig om deze intrusie, hem eruit gegooid. Een paar maanden lang heb ik toen slinks en verdekt langs de puien geslopen :-)
Het kantoor, sjiek en in het 8e arr van Parijs, was o.a. een uitzendbureau en ik heb toen heel wat Parijse bedrijven van binnen kunnen bekijken (met op de derde dag traditioneel iemand van personeel die dan vroeg of ik niet wou blijven, dat was in NL ook al zo bij Randstad. Ik zat echter gevangen in een arbeidscontract. Tussen de bedrijven door (letterlijk) kwam ik dan op de thuisbasis en mocht ik in vier talen tekstverwerken en laden opruimen.
Vooral heb ik daar geleerd hoe je een bedrijf niet moet runnen. Bijvoorbeeld door je personeel het hele jaar af te knijpen en dan met kerst met veel omhaal allerlei lekkers van een traiteur voor te zetten en een peperdure Lancel-tas cadeau te geven. Het zet echt kwaad bloed.
Mijn baas, altijd uit op het optimaal benutten van zijn investeringen, in dit geval zijn Taxe d'Apprentissage, had mij naar de Alliance Française gestuurd. Nu was ik intussen o.a. door het vriendje en een MO-A Frans zowat tweetalig, was dit dus een peuleschilletje. Kreeg het First Certificate van de Chambre de Commerce franco-britannique erbij cadeau, en heus mijn Engels is beroerd. Maar goed, mijn baas mij illico weer ingeschreven voor de volgende rit van drie maanden, zelfde niveau, onder het motto "ça va vous faire du bien". :-)
Uit de grap, of om hem te sarren, of beide, weet ik niet meer, heb ik me toen ingeschreven bij de Franse vertaalschool ESIT en legde toen tot ieders verbazing het toelatingsexamen met goed gevolg af en heb het toen in vrij korte tijd tot vertaler gebracht.

Overleden Reactie van Koos Dulfer op 31 Januari 2016 op 13.02

Ook de Hoogekampschool in Zwolle had eind jaren 50, begin 60 een uurtje Frans in het pakket voor de 5e en 6e klassers "Bonjour Jean, Bonjour Jeanne". Aangezien ik toch voor de ambachtschool was voorbestemd was het hoogst haalbare een 4 op het rapport, maar het bleek te volstaan bij de eerste schuchtere stappen in het land waar Parijs na het eerste weekend Paris werd, en waar toen meteen een licht gevoel van minderwaardigheid als sneeuw voor de zon verdween in het internationale gezelschap boven in het café aan de Place du Tertre.

Waar éénoog koning in het land der blinden is, ging een groot deel van de verbale communicatie over mij heen en weer. Van het harde Duits van de Duitsers, van het zangerige Duits van de Oostenrijkers, het Oxford Engels- en het kleine beetje Frans van mij naar de Fransen Duitsers Oostenrijkers en Engelsen terug die elkaar voor geen meter verstonden tot mijn hoofd er van tolde.

Van een werkelijk correcte vertaling kon natuurlijk geen sprake zijn vooral nadat de stemming er na enkele glazen wijn goed in zat, maar dat mocht de pret niet drukken, in tegendeel. Recht voor mij zaten een gemoedelijke Oostenrijkse jongeman en een beeldschone blondine van Wit Russische afkomst zijnde Française die een mooi oogje op elkaar leken te hebben. Wat-zegt-ze? Wat-zegt-hij? Wat-zegt-ze? Wat-zegt-hij? Enz. enz. Weetikveel? Dus loste dat welwillend op door te "vertalen"; 'hij vindt dat u zulke mooie ogen heeft'. Oh merci! Wat-zegt-ze? 'Zij vindt dat jij zo'n mooie kop hebt'. Danke! Wat-zegt-t'ie? 'Hij vindt u lief'. Afijn, ze keken niet meer naar mij, maar elkaar diep in de ogen, vielen in elkaars armen en had er verder geen kind meer aan haha.

Mede op basis van dit avontuur werd besloten om zich 39 jaar na dato in FR definitief te vestigen. Bon! Na een stuk terrein met 2 oude vervallen boerderijtjes en vele schuren en schuurtjes te hebben aangekocht werden er eerst nog regelmatig lange weekenden met de onvolprezen Fiatbus heen- en weer gereden met alvast te verhuizen spulletjes voordat een jaar later de grote echte verhuiswagen gehuurd kon worden en de zaken in NL allemaal netjes afgewerkt waren. 

Op één van die reizen in de winter, nog maar slechts een kwartiertje te gaan moest ik vreselijk pissen. Niet netjes dit taalgebruik, maar van nodig plassen was de laatste 100 Km. allang geen sprake meer, ik moest PISSEN en wel snel. Had tevens door de droge lucht in de cabine waar de verwarming vanzelfsprekend al die tijd aanstond ook hele erge dorst gekregen, dus in het 1e het beste dorpje gestopt bij de kerk waarvan wij nu allemaal weten dat daar altijd een openbaar toilet gesitueerd is om te voorkomen dat het geheiligde gebouw zelf ondergezeken wordt.

Opgelucht werd daarna het tegenover gelegen cafeetje aangedaan, er was op de waard na niemand. Biertje graag, kreeg een verrukkelijk helder en zuiver biertje. Met "op vakantie"? Werd een praatje geopend, neuh heb huisje gekocht in dorpje verderop, maar dorst hè? van de lange rit. 'Kommu dan nu helemaal uit Engeland, nee uit Hollandia.

Er kwamen doodgemoedereerd 4 oude Franse boertjes binnen. De waard zette zonder er om gevraagd te zijn zomaar midden op een tafel een fles rosé en een pak kaarten neer en stelde mij aan het gezelschap voor, voilá deze mijnheer komt net helemaal uit Pays-Bas rijden, heeft een huisje gekocht in dorp X, gaat daar wat onderhoud doen en overmorgen weer helemaal terug. Stuk voor stuk werden handen geschud en gezellig kwamen ze om me heen staan. Nou, sprak er een, als u zo'n lange rit gehad hebt zult u best wel dorstig zijn, wilt u nog een biertje van ons? Zo stonden we nog een poosje te kletsen en langzaam maar heel zeker werd ik warm van binnen en, in de wetenschap de enig juiste beslissing te hebben genomen. Met een klap op de schouder en een "au-'voir" werd het laatste stukje met een lege blaas en een vol gemoed afgelegd.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

• ‹ Vorige
• 1
• 2
• 3
• Volgende ›
• Pagina