De Francofiliteit, het moet toch ooit ergens begonnen zijn?

Zoals de titel al zegt : De Francofiliteit, het moet toch ooit ergens begonnen zijn?

Kunt u zich nog herinneren waar bij u het eerste vonkje het vuur voor dit mooie volk deed oplaaien? Neem een moment en sluit de ogen en probeert u zich terug te denken! En doe dan hier u verslag!

Bij mij waren het de Franse films in de jaren 90 die je toen veel vaker als nu op televisie zag, duidelijk dat de Fransen toen nog s'middags de gewoonte hadden om een wijntje te drinken tijdens de middag pauze, want de cineasten werden er extreem loom van, niet alleen Arabieren zijn vaak neurotisch maar bierdrinkende en koffieleuerende Hollanders ook vaak,

maar niet de Franse cineasten in de geschiedenis, die loom van de wijn als ze een vrouw aan het filmen waren, net, en dan ook net ietsje langer erover deden om met de camera langs haar schone dijen naar beneden te filmen! Wij Hollanders denken het woord onthaasten te hebben uitegvonden , maar niets is meer waar, De films uit Frankrijk werden hiermede dan ook een soort bedwelmende ""drouge" voor de ogen!

Nou ja en niet alleen het filmen van vrouwen daarvoor namen ze meer tijd, maar ook het filmen van landweggetjes, bomen, huizen, luchten en stiltes in gesprekken tussen de twee zinnen door , enz enz enz,

Nu Frankrijk geen Frankrijk meer ( gelof ik ) maar is maar eerder een soort EU segment op kleine Amerikaanse schaal , waar iedereen word opgevoed minder te drinken, weet ik nu niet meer hoe het met de Franse cinema is gesteld anno het jaar 2016, maar ik vrees, ik vrees ik vrees,.... Dat het wijn gehalte is gedaald en het koffie en fitnes en dieet en zweterige workout gehalte is gestegen, ...

Maar oke lang verhaal court, mijn liefde voor Frankrijk begon dus met de kunsten van cinema muziek en Franse brunettes,...

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20160128, Kunst en Cultuur

Reactie van VSR Losse op 29 Januari 2016 op 8.33: Lang voor ik op pensioen zou gaan wist ik dat ik op dat ogenblik het door België bezette Vlaanderen zou verlaten voor een streek met meer natuur en beter weer. Kijk op de kaart van Frankrijk en men ziet dat de Landes de Gascogne geheel groen gekleurd zijn, dus....

Moest het in Schotland of Ierland niet zo veel regenen had ik naar daar getrokken. Wou ook naar een land gaan waar ik de taal een beetje van kende om met de allochtonen te kunnen praten.

Reactie van Wilna Maijenburg op 29 Januari 2016 op 9.57: Ik was 26 toen ik besloot dat als ik niet meer hoefde te werken ik heel graag in Frankrijk zou willen wonen, ondanks de zeer negatieve ervaring die wij beleefden onze eerste vakantie in LDF (1973). Dat was in de wijnstreek in de Bourgogne in september, hotels waren zeker niet schoon, één keer bidet op de kamer waar vloerbedekking lag, meeste mensen niet vriendelijk, ondanks een goede kennis van de taal zeer moeilijk omdat ze zo snel praatten. Toen we langzaam doortrokken naar Oostenrijk werden de hotels beter en in de Jura bleek dat ze dachten dat we Duitsers waren, meteen een stuk vriendelijker. Op aanraden van vrienden zijn wij het jaar erop naar de Dordogne gegaan en sindsdien verkocht. Toen ben ik serieus aan mijn frans gaan werken, zodat het spreken en verstaan ook geen probleem meer was. Daardoor maakten wij ook erg gemakkelijk kontakt met de eigenaren van de gîtes die wij huurden, het werd alleen maar leuker! Mijn verzameling franse cd's was inmiddels enorm, zo'n 300 exemplaren, die ik elke dag draaide in de auto op weg naar mijn werk. Toen mijn man overleed dachten mijn vrienden dat ik wel in NL zou blijven, maar dat was ik dus niet van plan, het was ook mijn droom. Gelukkig wilde mijn huidige man ook wel weg uit het overbevolkte kikkerlandje, hij had zelf al een paar jaar in Spanje gewoond. Toen ik 55 was heb ik mijn zaak verkocht, we hadden al een stuk grond gekocht in de Allier en de bouw kon beginnen. In mei 2010 werd het huis opgeleverd en sindsdien leven wij als God in Frankrijk! Het grootste probleem voor mijn man (komt uit de schoenenhandel) is nog steeds dat hij er niet aan kan wennen dat veel winkels tussen de middag gesloten zijn en dat een afspraak niet altijd nagekomen wordt, maandagmiddag kan zo maar dinsdagochtend worden en dan zonder belletje, maar ach, dat went wel. Geen files, geen stress, fijne buren en heel aardige Fransen in ons dorp maakt het allemaal zeer aangenaam. En dan de ruimte, de zuivere lucht, het Forêt de Troncais om de hoek, grote steden op 45 kilometer, hier hopen we oud te worden!

Reactie van Leon Speetjens op 29 Januari 2016 op 10.01: Goedonderwerp !

Ik werd verliefd op dat oude rustieke in de 6--er jaren. In de Provence in Vaison la Romaine. Echt een limburgs trekje toen, daar woonden (te) vele nostalgische mensen na die foute steenkool.

Die gezindheid zag ik in La France dat mooie museum. En dus ging ik er definitief wonen in 1996. Nu exact 20 jaar gelden. Op mijn 52e want ik vond dat er genoeg in kas was gekomen. Als ZZP-er toen al.

We hadden er nooit spijt van en de poet gecontroleerd op. En we besteedden onze tijd aan "leren over de wereld waarin we leefden"en die van "de buren". En dat bleek een rendabele investering in een land waar men enorm veel weet van die buren. Omdat daar de franse koloniën lagen en eigenlijk een beetje bleven liggen. En die landarbeiders uit Noord-Afrika redden toen al met zwartwerken de franse wijnboeren.

Die hadden toen al vele klandestiene werkers die samen woonden ergens in een hoekje van het dorp Mormoiron. Ik sprak heel vaak met ze want ik woonde midden in "hun" wijnvelden. En leerde toen al hoe ze zich voelden en zag hoe ze werden behandeld. !996 dus.

En ja VSR Losse ik ken jouw pret ook: die Vaucluse met zijn Ventoux: prachtig!

Ben benieuwd naar andere reacties zeker ook over die verliefdheid op de prachtige kanten vd franse cultuur. Die er nog net zijn..

Groet Leon Speetjens

Overleden Reactie van Koos Dulfer op 29 Januari 2016 op 11.36: Het was in ´75 dat mijn baas me een Diesel-Golfje ter hand stelde om door het hele land naast kletspraatjes ook af en toe goede zaken te doen. Had met vooruitziende blik naast de reguliere gratis tankbeurten op-kosten-van-de-zaak bij een plaatselijk benzinestation eveneens een forse jerrycan weten te vullen en toog op een stralende zaterdagmorgen in mei naar Paris.

Heel de stad leek gevuld met beeldschone prinsesjes in Laura Ashley jurkjes en er waren best ook wel prachtige kerken en kathedralen en parken met musjes en stadsduiven en een triomfboog waar het een uitdaging was om zonder blikschade omheen te rijden en eindeloos lijkende trappen om helemaal boven op een pleintje aan te komen waar kunstenaars schitterende dingen ten toon stelden en prachtige portretten van toeristen maakten.

Men krijgt daar honger en dorst van, gelukkig werd daar door een plaatselijke patatbakker in voorzien en nu nòg 40 jaar na dato herinner ik me de verrukkelijke smaak van de bijbestelde knakworstjes, daar konden die van het vaderlandse wereldmerk uit Oss in de verste verte niet aan tippen! En wijn, wijn dronken wij toentertijd nog niet eens in Hollandia en ging er eens voorzichtig van proeven op één van de vele terrasjes.

Toen de avond in viel en aldaar aan een bar verzeild raakte kwam een baardige Franse leeftijdgenoot in gebroken Engels me uitnodigen aan de lange tafel midden in het café plaats te nemen waar inmiddels een stuk of 16 jongens en meisjes (zie ons gekleed in de mode van die tijd voor je) uit verschillende landen zich hadden verzameld. Verhalen werden verteld en anekdotes werden uitgewisseld al was de spraakverwarring beslist Babylonisch te noemen, daar de Duitsers, Oostenrijkers en Engelsen geen woord Frans spraken en weinig Fransen Engels, maar dat mocht de pret niet drukken. Het werd later en later tot het langzamerhand tijd werd om op te stappen.

Kom mee, kom mee, we gaan met z'n allen naar het appartement van Jean-Jacques en zo werd het hele gezelschap in een stuk of 4 auto's gepropt en reden we zingend naar een appartementsgebouw grenzend aan- en met uitzicht over het Bois de Bologne. Daar aangekomen troffen we een zeer ruime woonruimte aan die op een antieke motorfiets in de salon en een tiental matrassen met kleedjes op de grond na volkomen leeg en wit was.

Er bleek echter wel een goedgevulde koelkast te zijn en een schier onuitputtelijke wijnvoorraad met- en zonder bubbeltjes. Iedereen zocht en vond ergens een mooi plaatsje, iemand had ergens vandaan een gitaar tevoorschijn getoverd en speelde er goed en mooi op, anderen bleken over goede zangstemmen te beschikken en de genoemde baardman scheen ontroerende gedichten zomaar uit zijn hoofd op te kunnen dragen.

De volgende morgen "Paris s'éveille" kwam de zon over het bos en het ruime balkon-terras op over het her en der over de vloermatrassen liggende internationale gezelschap en schrijver dezes tussen een beeldschone, doch net als iedereen keurig netjes gekleed, Franse en een Duitse verpleegster die dit weekend samen als vriendinnen werkzaam in München Paris deden. Er was ineens een uitstekend bakkie koffie voor iedereen en een goede Godin had ergens verse croissantjes met licht gezouten roomboter uit de hemel doen neerdalen.

We veegde gezamenlijk de kruimeltjes op, trokken de kleedjes over de matrassen recht en gingen ieder ons weegs. Na een goede lunch te hebben genoten aan de Seine met de twee verpleegkundigen en uitzicht op de Notre Dame (nooit zal ik de smaak van die zongerijpte tomaten vergeten) reed het dappere Dieseltje me door het golvende landschap met de 5e van Beethoven keihard over de boordstereo me naar de harde werkelijkheid terug- en met de uitnodiging om beslist de verjaardag volgend weekend in München van Gretschen mee te komen vieren.

Reactie van Cornelis Robat op 29 Januari 2016 op 11.58: Hoewel ik mezelf geen francofiel noem ben ik toch on LDF gaan wonen. Ergens eind 60-er jaren moest ik als deel van mijn opleiding (landbouwschool deventer) een paar maanden praktijk aftikken op boerderijen. Geld voor een stage in de tropen had ik niet, maar stage in het buitenland werd ook toegestaan. Via een soort wat nu vergelijkbaar is met "workaway" scoorde ik twee boerderijen in resp Bretagne en Normandie. Het eerste jaar reed ik er op mijn brommertje heen. Het ging door golvende goudgele graanvelden, stond ik op campings soms midden in een dorp. Daar nuttigde ik mijn eerste knapperige baguette met camembert en mijn eerste fles (ultragoedkope) fles rode wijn. De eerste stamelende woordjes frans op een franse camping municipale. Wat was ik blij dat ik frans ipv spaans had gekozen op school. Het werk zelf was niet erg leuk maar de dingen er omheen wel. In de avond met de andere knechten aan het vennetje in de zomer wat wijn en worst bij het brood. Met een paar flessen cidre een tankje benzine en een kettingzaak ergens in the middle of nowhere afgezet te worden om een kilometers lange haag te kortwieken. In de avond rustig achterover leunend tegen de berm en met de knecht die me ophaalde in het niets te staren, uiteraard met een verse fles cidre en een stuk brood. De terugtocht ging via de bourgondie, het brommertje ging langzaam genoeg om met volle teugen van het landschap te genieten. Met je brommetje tuffend over die oude provinciale wegen met aan weerszijden van die torenhoge bomen. Dorpjes die uit het niets leken op te doemen. Vooral het aperatief voor mijn tentje uitkijkend over de vallei bij Auxerre bij zonsondergang is iets wat me nog steeds op het netvlies staat. Dat is wat mij van LDF altijd bij is gebleven. Geen petanque, of terrasjes of de vriendelijke mensen. Gewoon dat stukje brood, de kazen en het staren over de vallei heen naar de ondergaande zon. De golvende landschappen die voorbijzweefden. Als in een droom ging die tocht terug naar de schoolbanken.

Eigenlijk heb ik nooit een duim in de grond gestoken, de opleiding als landbouwer bleek later meer een springplank naar de bits en bytes te zijn geweest. Toen het ging om met retraite te gaan en de noordelijke landen afvielen (te koud volgens mijn schatje) bleef bijna als uitkomst van een wiskundige vergelijking La Douce France over om ons te vestigen. Veertig jaar later kun je met een beetje moeite nog steeds die ouderwetse golvende landschappen vinden. Ook al zijn die oneindige graanvelden nu niet meer zo van deze tijd en de veehouderij meer en meer een binnenshuis aangelegenheid geworden. Zijn de kleine boerenbedrijfjes opgegaan in grotere bedrijven. Mijn brommer is nu een vette 1300 cc-er geworden en maak ik nog steeds tochtjes door de omgeving. Immer genietend van om het even welk seizoen.

Reactie van Ada op 29 Januari 2016 op 13.52: Wij werden verliefd op Bretagne. Na 10 jaar in Canada gezworven te hebben keerden we terug na Nederland in 1984 met drie kids in ons kielzog! Maar we hebben daar, bleek veel later, verkeerd aan gedaan. We hadden regelrecht naar Frankrijk moeten gaan. Maar nee, dat deden we dus niet, want wisten wij veel, nee dus!

We gingen wel naar Frankrijk op vakantie, naar de Bourgogne, du Morvan was het telkens weer, of ook eens de Alsace aan de Duitse grens, overal vonden we het mooi. De franse muziek die trok mij ook heel erg. Later zonder de kinderen gingen we verder op trektocht met t caravannetje. Beauvais, Rouen, Paris. Prachtig en altijd dat kloine cafétje opzoeken met de gezellige franse chansons.

En toen.....vonden we Bretagne! We wilden vanuit de Bourgogne via Poitiers naar St. malo omdat we naar het eiland Jersey wilden om te fietsen (dat is een groot avontuur gebleken)! En als afsluiting van die vakantie reden we een beetje rond daar in die hoek en besloten om in de herfstvakantie een weekje te gaan rondtoeren in Bretagne, om daar de boel eens verder te verkennen. Zo gezegd zo gedaan, en vanuit de Côte d'Armor zijn we naar het zuiden gereden, zo mooi allemaal, en daar waren de bossen, de heuvels en ja ook de glooiende weides van @Cornelis Robat. Die vonden we speciaal in het zuiden, de Morbihan. De kuststreken, zandstranden en ook weer de bossen. We genoten en werden verliefd. La music Bretonne et de la danse Bretonne, ahhh....., zo fijn en zo veel geluk konden we dus niet op, en...... zworen aan elkaar dat we daar wel zouden willen wonen als de tijd daar was.

Die tijd kwam iets eerder dan gedacht en nu wonen we hier alweer ruim 10 jaar, zijn al eens verhuisd en zijn dolgelukkig, met ons stukkie grond en alle lieve buren en vrienden. We zouden vooralsnog Bretagne niet willen ruilen met waar dan ook!

Warme groet Ada

Reactie van Cornelis Robat op 29 Januari 2016 op 14.40: @simon vond dat stempel altijd al een beetje overdreven: francofiel. Zelfs mijn eerste leraar frans vond het al een nare bijklank hebben. En ja, we zijn allemaal europeaan, zo voel ik me ook.
In Epinal had een fransje me afgesneden op een parkeerplaats en vond dat de gewoonste zaak van de wereld. Na mijn voor mijn doen beheerst protest beet hij me toe dat ik me als buutenlaander maar te gedragen had en hem voorrang had moeten verlenen. Waarop ik hem van replique diende dat ik net als hij europeaan was en dus net zo veel rechten als hij. Dat snoerde hem de mond, toch wel. Met een zekere voldoening zag ik dat de man nogal overbluft was, waarop ik met een vette grijns mijn weg vervolgde.

Reactie van Augusta op 29 Januari 2016 op 16.17: Mijn grootmoeder van vaders kant was een Franstalige Belgische vluchtelinge, gestrand in haar eentje, in een vluchtelingenkamp in Middelburg in 1917. Zij was toen tweeëntwintig jaar. De rest van haar familie was in België achtergebleven. Hoe zij in Middelburg terecht is gekomen, weet niemand, daar mocht niet over gesproken worden. Mijn grootvader (een heel lieve man) haalde haar daar waarschijnlijk uit, ze trouwden en kregen kinderen.

Zij fascineerde me, deze statige vrouw, altijd gekleed in pakjes van Chanel, haar Franse accent en onuitgesproken “h’s”….

Mijn vader was tweetalig opgevoed maar sprak het thuis bijna nooit. Wel liet hij ons veel kennis maken met België. Via Breda eerst naar Essen, daar kocht mijn broer altijd rotjes, dan naar Antwerpen, de keer daarop naar Brugge en Gent, vervolgens weer naar Brussel, Mechelen, Luik en Mons.

Op de lagere school in de jaren zestig was Frans een optie in de vijfde en zesde klas. Voor mij een groot succes. De enige achten en negens die ik ooit op de lagere school en later op het gymnasium gehaald heb, tot wanhoop van mijn ouders, waren voor Frans. Omdat ik me verbonden voelde met de taal.

In 1972 leerde ik, tijdens een vakantie in Duitsland, een Fransman kennen. Hij was daar ook op vakantie. Het klikte meteen, in ’73 zijn we getrouwd en volgde ik hem naar Parijs waar ik drie maanden later een baan vond. Toen hebben we er samen nog maar twee fransmannetjes bij gedaan.

In 2005, mijn man eenmaal met pensioen, ik nog aan het werk, hebben we ons aan de noordwestkust van Frankrijk gevestigd. Wij misten de zee zo in Parijs.

Eenmaal zelf met pensioen ben ik in de archieven gedoken. Een stamboomtocht vanaf België via Sancourt (Noord-Frankrijk), naar Cambrai, van Cambrai via Roisel naar Saint-Quentin. Van Saint-Quentin weer terug naar Parijs, terug bij mijn “af”! Allemaal vanuit m’n luie stoel!

Tot aan de Franse Revolutie waren de voorouders van mijn grootmoeder “notaires royaux”.

Vorige week nog, heb ik in de Archives Nationales twee manuscripten van de hand van één van mijn voorouders gevonden. Met zijn handtekening eronder….

Daarna ging het sociaal-economisch bergafwaarts met haar familie en is één van haar (dus ook van mijn) voorvaderen naar België gevlucht. Die statigheid en de Chanel ensembles zullen wel in haar genen gezeten hebben, zoals Frankrijk en de Franse taal in mijn genen zitten…

Augusta

Reactie van VSR Losse op 29 Januari 2016 op 16.38: IUn de jaren zestig was frans geen optie in het vijfde en zesde leerjaar maar een verplicht vak.

Dat was het reeds einde de jaren 40. In het derde reeds frans denk ik en vijfde daar engels bij en zesde misschien ook duits. Ik heb een slecht geheugen maar zo was het denk ik. Toch in Vlaanderen, in Wallonie hadden ze genoeg aan frans !