De charme van het zigeunercircus in Parijs

In Parijs of omgeving? Ga een keer - met of zonder kinderen - naar het Cirque Tsigane Romanès, een van de leukste verrassingen van de hoofdstad. Mooie muziek, bijzondere acts en jeee... wat een sfeer!

Het is een grijze, natte zondag in februari. Na een korte wandeling door de statige straten van het 16e arrondissement staan we voor een morsig parkje direct naast de périphérique. Vuile caravans met gebroken ramen. Motorfietsen. Een hond aan een ketting. Het contrast met de chique wijk waar we net uitlopen kan niet groter zijn. Ook bij de ingang van de circustent is het een rommelig gebeuren. Drie verschillende mannen vragen naar ons kaartje maar geen van drieën kijkt echt naar het e-ticket op onze telefoon. We lopen maar door.

Toulouse-Lautrec

Aan de andere kant van het tentzeil voelt het druilerige Parijs ineens ver weg. Gekleurde doeken. Brandende kaarsen. 'Cirque Romanès' in vergeelde letters. Het kleine circus lijkt op een schilderij van Toulouse-Lautrec waarin alleen de cancan-danseressen ontbreken. Maar ook die zijn er. Want de zigeunermeisjes die nu nog de eerste rij van het publiek zitten te kletsen, laten even later hun gekleurde rokken wapperen. Begeleid door een orkest, dat gedurende de hele voorstelling op het podium blijft zitten en alle acts voorziet van opzwepende Roma-muziek – vrolijk en triest tegelijk.

Geen clown te bekennen

Geen olifanten, geen gekooide tijgers en godzijdank ook geen geschminkte clowns te ontdekken. Dit is circus in zijn puurste vorm, volgens oude zigeunertradities. Met zang, dans, jongleertrucs en acrobatie als enige attracties. Maar daardoor niet minder indrukwekkend. Want zonder pailletten en special-effects komt de poëzie van een circus hier in al zijn eenvoud tot leven. “Wees voorzichtig, neem je tijd, ma chérie!” fluistert de stalmeester meerdere keren luid tegen de koorddanseres op naaldhakken. Met een grote glimlach voert hij de spanning steeds verder op, terwijl haar koord op nog geen halve meter boven de grond hangt. Knap blijft het evenwel.

Slungelige spierbundel

En het publiek gaat er enthousiast in mee. Dit voelt oprecht en ambachtelijk, hier wil je in geloven. Spanning is er bovendien genoeg, want naar de acrobate die op een schommel door de nok van de tent zweeft, zonder vangnet of zekering, kan ik niet eens blijven kijken. Net zo eng is de jongen die zichzelf hangend aan een paal naar beneden stort. En zijn lijf pas 5 cm boven de grond abrupt tot stilstand brengt. Het moet één brok spieren zijn, deze aandoenlijke slungel van begin 20. Op blote voeten en in een verwassen zwarte trui lijkt hij niet erg op een artiest, maar hij kan alles, blijkt in de wel 4 verschillende acts waarin we hem zien terugkomen.

Droge humor

Het hele programma wordt aan elkaar gepraat door een wat zonderling uitziende man (‘wat vindt u van mijn blauwe pyjama, ik had zin om dit aan te trekken vandaag’) die de pater familias blijkt te zijn. Alexandre Romanès is bijzonder welbespraakt en hij vermengd zijn perfecte Frans met een tongue-in-cheek-humor die Engels aandoet. “De opbrengsten van deze show gaan naar Cirque du Soleil, ze hebben onze hulp nodig.” En “Koop de sticker met ons circuslogo en plak hem op uw vooruit. Voor slechts 2 euro hebt u recht op alle politiecontroles in Frankrijk!”

Het vervolg van dit artikel is te lezen op frankrijk.nl: http://bit.ly/insidertipParijs

Tekst en foto's Nicky Bouwmeester