De brief

Alle informatie is op de website te vinden. Toch moet het verzoek per post worden ingestuurd. Hoe werkt dat nu ook al weer?

Ik had ooit een printer. Daar kwam ik achter toen ik ging verhuizen. Het ding stond op een ladekastje naast het bureau waar ook nog een pc stond. Het beeldscherm stond op de grond, met een kluwen kabels ernaast. In de andere kamers vond ik soortgelijke opstellingen. De meest recente pc startte nog wel op, de anderen niet meer. Ik bracht het allemaal naar de gemeentelijke afvalverwerking, dat nu milieupark heet. De man in het oranje hesje keek minachtend naar de bonte verzameling electronica. “Allemaal in bak drie”, commandeerde hij. Daar gingen de relikwieën van mijn consumptief verleden. De oudste printer was nog een matrixprinter. “Ja, die ook.” Hij was onverbiddelijk. Twee andere printers waren nog niet zo heel oud. Ik liep daarmee naar het gebouw van de kringloopwinkel. Voordat ik het op de balie kon zetten, gebaarde een andere medewerker, zonder hesje, dat ik het meteen op een rolcontainer kon zetten. “Die motte we nie”, zei hij. Eigenwijs als ik ben, liep ik met de fotoprinter en twee pakken fotopapier opnieuw naar hetzelfde gebouw. De fotoprinter zat nog in de doos en de pakken papier waren nog dicht. Ik sloop stilletjes naar binnen, zette het snel op de balie en liep quasi nonchalant weer naar buiten.

Kortom, ik heb nu geen printer meer. Nu opeens, na al die jaren, moet ik toch weer een brief afdrukken. Of zal ik hem toch maar gewoon schrijven? Ik heb nog wel ergens een vulpen. Ik herinnerde me opeens een drukkerij in Belvès, ongeveer dertig kilometer hier vandaan, ook voor particulieren volgens de website. Gelukt, nu naar het postkantoor.

Een Frans postkantoor ziet er van binnen ongeveer hetzelfde uit als een postkantoor in Nederland, als die nog bestaan. Twee machines tegen een muur, een aantal rekken met folders en enveloppen en een balie. De man die de deur voor me dicht liet vallen, tuurt naar één van de machines. Ik stel me op voor de balie en kijk om me heen hoe ik mijn aanwezigheid kenbaar moet maken. Net als ik mijn keel wil schrapen voor een “alloh alloh” komt de beambte van dienst uit de zijdeur. Ik vertel haar dat ik een envelop en een postzegel nodig heb voor een brief naar Nederland. De vrouw zegt “ah, bon” en zwijgt dan weer. Ik loop naar de rekken met de enveloppen in alle maten. Ik kan kiezen tussen een rode en een groene opdruk. De vrouw blijft stil. De groene lijkt me milieuvriendelijk en ik vraag haar of het een goede keus is. Het pfttt geluid lijkt wel een beetje op ja. Ik pak een groene envelop waarin een dubbelgevouwen brief van A4 formaat past. De vrouw begint nu te praten. Ik kan er geen touw aan vastknopen en vraagt wat ze bedoelt. Nog een keer hetzelfde, maar dan sneller. Ik kijk haar aan en wacht op een derde poging. Nu is het kort en duidelijk. “Alors, écrivez.” Ik schrijf het adres erop, plak hem dicht en geef hem aan de vrouw. Ze legt hem op een weegschaal en pakt dan een stuk papier. Ze leest het aandachtig, bekijkt het gewicht van de brief en het adres. Ze pakt een ander stuk papier en leest dat. Ze drukt op een knop van de weegschaal en er komt een sticker uit de zijkant. Ze verdwijnt met de sticker en de envelop door de deur waar zo even ze door naar binnen kwam. Ze komt terug met nog een sticker.

Inmiddels is er een vrouw binnengekomen, die naast me komt staan te zwaaien met een brief. Ze steekt een heel verhaal af, alsof ze de brief aan ons voorleest. De postbeambte knikt, prevelt wat Franse woorden en gooit haar brief achteloos in een bak. Dan richt zij zich weer tot mij. “U heeft de verkeerde envelop gepakt”, klinkt het verwijtend. Ik stel voor om een nieuwe te pakken, maar dat hoeft niet. Ze wijst op de sticker en zegt dat ze er een andere overheen plakt. Dan streept ze met krachtige halen het woord La France aan de zijkant door en zet stempels op de sticker en de postzegel. “Ze worden anders gestolen”, zegt ze. Ze houdt de envelop omhoog om het resultaat van het plakken, schrappen en stempelen van een afstandje te bekijken. Tevreden gooit ze de envelop achteloos in een bakje. De klus zit er op.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180921, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Overleden Reactie van Susan op 21 September 2018 op 19.23: ja dat is altijd al zo op terras meer betalen dan binnen, in spanje nog gekker als je binnen zit moet jezelf je drankje halen geen ober komt aan je tafeltje, hij blijft gewoon staan kijken
op het terras wel dat levert iets meer op.

maar goed het ging hier om een postkantoor en die verdwijnen meer en meer. jammer ik houd wel van een beetje knulliger maar daarvoor gaan wij niet uit de eu.

Reactie van wilsam op 21 September 2018 op 22.54: Bedankt aan iedereen voor de reacties en suggesties.

Ik weet nu wat me te doen staat bij een volgende brief, of als deze onverhoopt niet aankomt. Een envelop in de supermarkt kopen, waarschijnlijk in één van die paden waar ik nooit kom en dan naar Mauroux voor de weegschaal en een postzegel.

Reactie van Wilna Maijenburg op 22 September 2018 op 9.53: Een printer is toch ook wel eens handig, scannen kan nu natuurlijk ook met de telefoon, maar ik print ook wel eens iets uit, zoals een rekening, de belastingaangifte en wel eens een recept. Pakje enveloppen altijd op voorraad net als postzegels, hoef ze niet vaak te gebruiken, maar zo af en toe een kaartje of een formulier opsturen. Ik gebruik gewoon de keukenweegschaal om te kijken of er niet een 2e postzegel op moet. Soms is het best leuk om de postbode werk te bezorgen.

Reactie van Jeannette op 23 September 2018 op 16.30: Nee La poste is al een hele tijd geen staatsbedrijf meer en volgens mij is het "factrice en niet facteuse.

Op mijn dorp is het postkantoor ingetrokken bij de mairie en is er geen automaat maar een vriendelijke mevrouw die altijd driftig aan het rekenen slaat en steevast vraagt of Pays-Bas inderdaad de hoofdstad van Denemarken is....ach wat geeft dat, maar meestal plak ik er zelf maar wat op. Komt altijd goed trouwens.