Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Even na Nieuwjaar zie ik mijn buurvrouw en wens ze gelukkig nieuwjaar. Ook al hebben we een kaartje in de brievenbus gedaan, maar beter twee keer dan geen keer.
Ze vraagt wat we gedaan hebben met de kerstdagen en ik zeg, dat we bij onze jongste dochter waren in Zwitserland.
“Kennen we die?” vraagt ze? Want ze zijn nog niet zo lang onze buren, hoewel ze jaren geleden bakker waren in het dorp. Toen ze met pensioen gingen hebben ze eerst in een ander dorp gewoond en nu sinds een jaar of twee hebben wij ze als buren.
Ik zeg direct “nee”, weet eigenlijk niet waarom. Want ze kent ze goed, denk ik achteraf. Zal ik nog even vertellen waar ze Anne van kent? Ach, laat ook maar zitten.
Ik stond met stroopwafels op de markt in die tijd, hier en daar, niet in ons eigen dorp, daar is geen markt. Maar wat de boer niet kent, hè, dus ik verkocht er niet veel van. En om nu iedere keer stroopwafels bij de koffie te eten…..; de Franse keuken had toch al een aanslag op mijn lijn gepleegd.
Anne was zo’n jaar of tien. Als ik dan thuiskwam van de markt met al die pakjes stroopwafels, deden we ze in een picknick mand en ging ze langs de deuren. Bij thuiskomst, was de mand leeg. Want ja, als je zo’n lief bekkie aan de deur ziet, dan zeggen de mensen niet gauw nee.
Toen kwam Kerst en Anne wilde toch ook wel een beetje zakgeld meer verdienen. Ik kwam op het idee om echt kerstbrood te bakken, kocht allemaal eenmalige aluminium vormen en bakte op een dag 35 broodjes. Niet al te groot, want ja, je weet maar nooit, wat de boer niet kent hè…..
Ik ging eerst even naar de bakker.
“Ik doe u geen concurrentie aan, U bakt dit brood niet en het is eenmalig, omdat ze graag een centje wil verdienen voor de kerstdagen”. Het werd met een knikje aangenomen.
En Anne ging op stap en verkocht àlle broodjes. Dolgelukkig, want nu kon ze uit haar eigen verdiensten ook kerstcadeautjes kopen.
Maar een week later kreeg ik bezoek. Een inspecteur van fraude!
Hij was nog schappelijk, ik moest hier direct mee stoppen, anders kreeg ik een boete. En die was niet misselijk, liet hij me weten.
Ik vond dit zo flauw en heb het later tegen de bakkersvrouw gezegd. “Ja,ja,” zei ze “van alles een beetje meeplukken, beetje bakken hier, beetje verstelgoed daar….en geen belasting betalen”.
Ach ja, ik begreep het ook wel, de middenstand wordt toch al uitgeknepen, maar ze had het me eerlijk kunnen zeggen.
En om dan nu tegen haar te zeggen “Ja natuurlijk kent u haar, weet u nog van die broodjes?”. Ach het nieuwe jaar is pas begonnen, bovendien is het 25 jaar geleden, waarom oude koeien uit de sloot halen en misschien weet zij het al niet meer. Het leven gaat door, we hebben er geen trauma aan over gehouden. En wij hadden een leuke kerst.
Weergaven: 1517
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
tja en het is een klein dorp dus knokken voor je bestaan.
Kenmerkend voor de Fransen is vriendelijk zijn, maar moeite blijken te hebben met open, direct en rechtstreeks dingen te benoemen. Tja de cultuur. Dus eerlijk zeggen zonder onnodig te kwetsen zou mooi zijn als mensen leren dat te doen.
Een niet uit-te-roeien-overblijfsel uit de feodale tijden in Frankrijk :
Vooral niet zeggen wat je denkt, wegkijken anders wordt de "heer-en-meester" boos, de waarheid verbloemen, niets doen, geen eigen initiatief nemen, géén verantwoordelijkheid pakken op of over iets dat je niet direct aan gaat, weglopen van het probleem dat een ander mag oplossen, alleen indirect handelen via via, achterklap.
Als de "déluge" is geweest, schoonmaken en lijdzaam afwachten of het ooit weer gebeurd.
"Le premier qui dit la veritée est le premier executée".
Gaat er nooit meer uit als dat niet is weggesleten na revolutie, zo'n 9 generaties geleden.
De guillotine is afgeschaft.
Daarvoor is de "controle fiscal" in de plaats gekomen.
Net zo effectief om iemand mee te (laten) vermoorden of een concurrent mee uit te schakelen.
"C'est comme ça" heet het dan, "c'est la vie".
Botst wel eens met open, meer directe karakters die staan voor hun mening, hun eigenwaarde niet verkwanselen, verantwoordelijkheid nemen als ze zien dat iets fout gaat en het normaal vinden dat ze er dan "iets" aan moeten doen.
" 'Ollanders" of andere étrangers.
Het verschil zit hem in de "plaatselijke" omstandigheden waarin mensen opgroeien en die hun karakters vormen over generaties heen :
La vie en rose, het gemakkelijkere leven, leciel est bleu.
Versus de harde wind, de gezamenlijk gegraven kanalen, opgebouwde dijken tegen de zee, de zeevaart, de storm, samen pompen of verzuipen.
C'est la nature des choses.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr