De achterbuurman

Lang geleden kochten we ons huis in Frankrijk.

Aan alle kanten hebben we steeds redelijk goede tot heel goede buren gehad. Met de achterburen, man, vrouw , twee zoons hadden we altijd goede contacten. De vader en moeder waren gepensioneerde  ‘ cheminots’.

We hebben in de loop der jaren heel wat maaltjes groente gehad en op warme dagen dronken we samen een Kronenbourg na het werk, want er werd heel wat gebouwd. .Faire l ’amour, zei de vader dan altijd i.p.v. faire le mur.  

Een van de zoons had een handicap: een arm die het niet goed deed, sprak moeilijk  en nog meer. Hij reed in een aangepaste auto en had werk in de grote stad in de buurt. Ik hoorde later dat zijn handicap kwam door polio.

Een jaar of tien geleden overleed de vader, vijf jaar later de moeder en de oudste zoon. Alleen de jongste zoon bleef nog over. Ik zal hem Pierre noemen. Hij was inmiddels met pensioen, ging met zijn auto naar het viswater en had wel of geen beet.

Een jaar of twee geleden merkten we dat hij achteruit ging: er kwam iemand schoonmaken, hem verzorgen en de tuin onderhouden.

En toen kwam het ergste: hij kon niet meer autorijden en dus niet meer vissen. Ik vroeg wat er aan de hand was en hij legde uit dat hij niet meer in en uit de auto kon komen.

Wij hadden regelmatig contact met hem. Maakten een praatje. Mijn zoon bracht hem iets lekkers als wij barbecue hadden.

Op een dag vertelde hij tegen mijn zoon dat in zijn huis een heleboel hout lag en briketten en eierkolen. Dat was nog uit de tijd van zijn ouders. Hij kon er niets mee vanwege zijn handicap, hij deed alles op gas.

Of zoonlief er misschien belangstelling voor had. Nou, echt wel! 

In de zomervakantie van 2022 heeft mijn zoon toen een deel al leeggehaald. Het was niet makkelijk: op een zolder boven in het huis, dus trap op, trap af. 

Toen werd Pierre heel ziek. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en heeft daar drie maanden gelegen. Mijn zoon hoorde via Facebook van de nicht van Pierre dat Pierre overleden was. In de laatste dagen van zijn ziekbed heeft hij tegen zijn nicht, die ook de enige erfgenaam is, gezegd dat de Hollandais het hout en de kolen mag hebben. En ook het gereedschap wat hij zou kunnen gebruiken.

We waren echt geroerd.

Dus daar is zoonlief nu mee bezig. Moeizaam, want de rug...Maar straks lekker warm.

En natuurlijk maakt hij een redelijke vergoeding over aan de nicht.