Openbare aanpassingen voor gehandicapten

Reactie van Ad van Herk op 10 Mei 2018 op 6.32

Beste Willem, Er bestaan vele internationaal ontwikkelde normen voor de toegankelijkheid van voorzieningen voor mensen met een functiebeperking. Ieder land kan die toepassen, niet alle normen zijn wettelijk verplicht. Het wiel behoeft nergens opnieuw te worden uitgevonden. Voor parkeerplaatsen geldt een lengte en breedtenorm. In het door jouw genoemde geval zal het wellicht de hoogte van het trottoir zijn dat bepalend is voor de mate van toegankelijkheid (bruikbaarheid), voor bijvoorbeeld rolstoelgebruikers. Indien er sprake is van een hellingbaan dan mag die een aantal graden niet overschrijden. Overigens lijkt het mij dat 1 cm verschil slechts wat extra zand vergt.

Reactie van Heleen op 10 Mei 2018 op 7.33

Beste Willem,

Ik begrijp je dat je bang bent dat het te veel geld gaat kosten. Als eigenaar van een camping keek ik ook altijd sceptisch naar deze normen en verslagen van bureaux d’etudes. Inmiddels ben ik naast campingeigenaar ook moeder van een gehandicapte zoon. Hij is (nog) niet rolstoelgebonden, maar je snapt dat dit het perspectief een beetje verandert. Geloof mij dat de meeste Franse gemeentes absoluut niet toegankelijk zijn voor gehandicapten. Te smalle, scheve, hoge trottoirs. Mairies in oude panden met smalle deuren en enkel trappen. Etc etc. Misschien helpt het je om eens in contact te treden met de minder validen in de gemeente. Zij kunnen je vast vertellen hoe lastig het is om vanuit een auto in je rolstoel te stappen als de parkeerplaats op een helling staat, etc. Dan worden de normen misschien wat minder abstract en wegen de te investeren euro’s misschien iets minder zwaar.
Mvg Heleen

Reactie van willem op 10 Mei 2018 op 10.10

Merci Ad en Heleen voor het meedenken.

Laat duidelijk zijn dat er voor mij geen enkele discussie is over de slechte situatie op dit moment. Natuurlijk moeten er aanpassingen gedaan worden maar gezien mij  achtergrond als o.a. beleidsmedewerker WVG/WMO heb ik teveel etudes gezien die vooral goed waren voor de opstellers. Mijn punt is dat ik graag een beleid wil waarbij als goed toegankelijk is voor iedereen maar zonder kosten die maken die niet noodzakelijk zijn. Als gemeente verdelen wij het over 3 jaar omdat de kosten in één jaar niet op te brengen zijn. En natuurlijk zijn er ook kosten waar ik als Nederlander anders tegen aankijk als de Franse collega's. Bijvoorbeeld parkeren en toegang van de kerk. Juist als je een strakke scheiding van kerk en staat hebt is het voor mij niet logisch dat wij als gemeente voor de kerk een groot bedrag moeten uitgeven en er jaarlijks gemiddeld 2 diensten zijn (1 maal op 11 november en gemiddeld 1 begrafenis per jaar) William 

Reactie van Heleen op 10 Mei 2018 op 13.45

Het lijkt mij dat degene die het gebouw exploiteert, verantwoordelijk is voor de toegankelijkheid. Als dat de gemeente is, dan dienen zij dus te zorgen voor de toegankelijkheid. Ook al wordt het gebouw maar 2x per jaar gebruikt. Anders helaas de kerk sluiten en mensen doorverwijzen naar het volgende dorp. Zo werkt het ook voor ondernemers.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 10 Mei 2018 op 16.10

Ik ben ook raadslid. Na een jaar had ik het al gezien. Het reilen en zeilen van een gemeenteraad in Nederland ken ik van dichtbij. Ik kon dus mooi vergelijken. Dat bracht me al snel tot het volgende oordeel: Frankrijk is een republiek met 36000 koningen en koninginnen.

De burgemeester bepaalt alles. Misschien worden de wethouders van te voren ingelicht over het te nemen besluit. En wij, raadsleden, moeten uiteraard democratisch stemmen. De uitslag staat van tevoren vast: unaniem vóór (we hebben namelijk maar één partij, een allegaartje van min of meer links, uitverkoren door de burgemeester, dus geen oppositie). Wij krijgen van tevoren de stukken niet, we zien nooit een gevoerde correspondentie. Toen ik daar een keer om vroeg zei de gemeentesecretaris dat ze dat aan de burgemeester moest vragen, maar ze dacht dat het wel goed was... In een naburige gemeente, waar ik een raadslid ken, gaat het precies hetzelfde. En dat vindt iedereen heel gewoon. Een mede-raadslid met wie ik dit besprak vond dat je vertrouwen moet hebben. Ik heb maar niet gezegd dat echte democratie is gebaseerd op een gezond wantrouwen.

We krijgen de agenda, maar verder niets. De burgemeester vertelt (uiteraard op zijn manier) tijdens de vergadering wat er speelt en dat is wat wij weten. Je kunt niets voorbereiden of opzoeken. Iedereen is het er daardoor altijd mee eens. De wethouders ontvangen ook een uitgebreide agenda en ik, als enige raadslid eveneens, omdat ik heb gezegd dat ik er anders helemáál voor spek en bonen bijzit. Zo'n vergadering is namelijk net een nederlandse verjaardag. Iedereen zit door elkaar heen te praten in tweegesprekken of schreeuwend naar de andere kant van de tafel. De voorzitter zit niet voor. Hij laat alles gebeuren. Wanneer hij iets wil zeggen, tikt hij bescheiden tegen een glas.

Eén keer was ik (als enige) tegen een voorstel. Dat leer je snel af. Ik stelde kritische vragen aan de burgemeester, maar hij hoefde niet eens te antwoorden. Iedereen viel over me heen. Ze zaten allemaal door elkaar heen te roepen. Ik verstond er daardoor niets van, maar het was duidelijk: de burgemeester had gelijk. Sinds die tijd zeg ik op alles ja en amen, net als de rest. Ik zit m'n tijd wel uit. Want als je je als raadslid terugtrekt, komt dat uitgebreid in de krant, liefst natuurlijk met opgewonden verhalen over onenigheid. Daar vind ik onze burgemeester een te sympathieke man voor. Maar voor een  tweede termijn pas ik. Voor het geld hoef je het niet te doen, want alleen B en W krijgen in zo'n kleine gemeente een bescheiden vergoeding.

We moesten aan het begin van de rit allemaal lid worden van een commissie. Ik werd als toeristisch ondernemer onder andere lid van de commissie Toerisme, Sport en Recreatie. We hebben als commissie in vier jaar tijd nog nooit vergaderd. De eerste wethouder beslist alle zaken op dit gebied, met name voor moederdag en kinderkerstfeest. Toen ik er een keer naar vroeg zei ze: "Ik heb al zoveel vergaderingen." 

Wat rapporten van externe bureau's betreft: dat hebben wij meegemaakt met het onderhoud van de straatverlichting. Kilo's papier, die niemand leest, zelfs de burgemeester niet. Zo'n rapport van een firma krijgen wij wel van tevoren. Ik had dat bestudeerd, maar toen ik er een vraag over stelde, wist de burgemeester niet eens waar ik het over had. Dus is het onderhoud gewoon gegeven aan het betreffende bureau, dat van veel meer gemeentes de straatverlichting onderhoudt. Zo'n rapport wordt simpelweg per gemeente aangepast (straatnamen, kruisingen enzovoort). Maar eerlijk gezegd is mijn ervaring in Nederland niet anders: kostbare externe bureau's slepen kapitalen in de wacht met rapporten, voor het opstellen waarvan ambtenaren kennelijk niet worden opgeleid.

Bovendien moet alles in Frankrijk nu eenmaal ingewikkeld, anders kan het niet deugen. Of het lang duurt en geld kost, kan niemand iets schelen. Dus Willem, maak je niet dik, dun is de mode.

Reactie van willem op 10 Mei 2018 op 17.11

Ja Diego en Theodora, klopt ik wil meer. Ik heb geen enkel probleem met het uitgeven van geld als je er maar wat voor krijgt en dat is helaas vaak niet zo. En ik weet dat veel dingen langzaam gaan maar ben al blij dat wij een week voor de vergaderingen alle stukken ter inzage hebben liggen in het gemeentehuis en dat we sinds een half jaar met een planning werken. Dus alles wat we afspreken gaat in de planning en vooral wie ervoor verantwoordelijk is. Mort zeggen dat ik heel gek met onze burgemeester ben en die wil wel. Als het over relatief kleine zaken gaat dan kun je niet op alle slakken zout leggen maar als je ziet wat er in een kleine gemeente allemaal aangepast moet worden dan schrik je van de enorme bedragen. En natuurlijk heeft Heleen in principe gelijk, sluit de kerk dan maar, maar dan blijkt dat er niemand is die dat aandurft. Dezelfde discussie spelen nu met de kleine scholen. Veel acties met als rode draad: Onze kinderen hebben recht op goed onderwijs. Maar m.i. krijgen zij dat juist als we scholen samenvoegen en is de wens van een school niet meer dan een middel om ouders maar kinderen naar je dorp te trekken.

En Theodora, ik blijf me dik maken en doe nog niet met de dunne mode mee. Heb dat bij de Nederlandse gemeentes ook nooit gedaan en kan daar met plezier op terug kijken. William

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.