Dat de nieuwe president jong is, heeft belangrijke gevolgen

Dat het met de verkiezing van Macron gaat om een voor Frankrijk ongekend jonge president die bovendien niet afkomstig is van een van de twee traditionele regeringspartijen, de linkse Parti Socialiste en de rechtse Les Républicains, stemt veel mensen hoopvol. Is die hoop gerechtvaardigd? Ik denk het wel.

In Frankrijk wordt de politiek al jaar en dag beheerst door de oudgedienden van de PS en de LR die, in hun verschillende functies zowel in Parijs als in de provincie, als belangrijkste doelstelling hebben hun achterban te behagen en daarmee hun politieke leven veilig te stellen. En omdat er bij maatregelen van welke aard dan ook, altijd mensen zijn die daar niet van gediend zijn, worden alle voor de economische ontwikkeling noodzakelijke hervormingen tegengehouden. 

Omdat in Frankrijk een politieke carrière een baan is voor het leven hebben politici als belangrijkste doelstelling hun positie vast te houden. Het meest ingrijpende hervormingsvoorstel van Macron betreft dan ook zijn voorstel tot non-cumul des mandats, het verbod om meerdere politieke banen te combineren, met daarbij de beperking dat iemand niet langer dan drie termijnen dezelfde politieke functie mag vervullen. 

Al is jong zijn als zodanig geen verdienste, louter het feit dat Macron jong is, heeft niet alleen gezorgd voor een toenemend zelfbewustzijn onder de jongeren van de andere partijen, hun politieke perspectieven zijn bovendien aanmerkelijk verbeterd doordat, als gevolg van de non-cumul des mandats, er veel banen vrijkomen. Dit betekent dat Macron kan rekenen op een zekere bereidwilligheid onder de politici van andere partijen om met hem samen te werken. En dat heeft Macron hard nodig, want hoe succesvol zijn partij bij de komende parlementsverkiezingen ook mag zijn, zonder de steun van andere partijen zal hij tot weinig in staat zijn.