Crayeur de rue - Straatkalker

NEDERLANDS ONDERAAN

Dans une ruelle escarpée de Montmartre, Claudie B. a fait du bitume devant sa porte son nouveau ‘parchemin’. Depuis maintenant un an et demi, elle dessine ou écrit à la craie, chaque jour ou presque, à l’endroit précis où son mari s’est effondré quelques mois plus tôt, foudroyé par une crise cardiaque. Ses textes, tantôt humoristiques, tantôt romantiques, souvent poétiques ou engagés, rythment désormais le quotidien des habitants du quartier, qu’elle considère comme ‘une grande famille’. Pour elle, la rue est un ‘tableau noir qui s’efface tout seul’, et, au-delà de garder un certain contact avec…l’au-delà, elle veut simplement ‘faire sourire les gens, mais aussi les faire réfléchir’. Claudie n’est pas la seule ‘crayeuse de rue’, comme se nomment ces artistes de l’éphémère qui, comme le dit sa ‘collègue’ Noémie ‘aiment l’idée que nos créations s’estompent, s’effacent avec le temps, qu’elles vivent leur propre histoire.’ D’autres préfèrent s’inscrire dans la durée, en reproduisant sans cesse leur message (comme ‘L’amour court les rues’ de Wilfrid) ou en réparant les trous de la chaussée par une mosaïque colorée, version cimentée des tricotages pour arbres ou mobilier urbain qui furent très en vogue il y a un temps). Même les publicitaires s’y mettent au moyen d’une technique innovante, le ‘clean tag’, qui consiste à couvrir un coin de trottoir d’un pochoir, pour ensuite nettoyer l’emplacement avec un jet d’eau à haute pression : le texte reste en ‘sale sur propre’… Et que font les gardiens de la paix, me demanderez-vous, eux qui doivent sauvegarder la propriété de l’état ou de la municipalité. Eh bien, souvent, devant un texte de chanson ou un joli raccommodage du bitume, ils sourient et passent leur chemin en regardant ailleurs… Vive la craie-ativité !

NL/ In een steil steegje in Montmartre heeft Claudie B. van de trottoir voor haar deur haar nieuwe 'perkament gemaakt. Sinds anderhalf jaar tekent of schrijft ze bijna dagelijks, met krijtjes. En precies op de plaats waar haar man een paar maanden eerder is ingestort, getroffen door een hartaanval. Haar teksten, soms humoristisch, soms romantisch, vaak poëtisch of geëngageerd, kleuren nu het dagelijks leven van de buurtbewoners, die zij als 'één grote familie' beschouwt. Voor haar is de straat een 'schoolbord dat zichzelf wegveegt', en - behalve een zekere contact houden met haar geliefde - wil ze gewoon 'mensen laten glimlachen, en ze ook aan het denken zetten'. Claudie is niet de enige 'crayeuse de rue' [straatkalkster], zoals die kunstenaars van het vergankelijke zich noemen; zoals haar 'collega' Noémie het zegt, 'wij vinden het leuk dat onze creaties vervagen met de tijd, dat ze hun eigen leven gaan leven'. Anderen geven er de voorkeur om hun boodschap veelvuldig te reproduceren (zoals Wilfrid's 'L'amour court les rues'), of om de gaten in de bestrating met een gekleurd mozaïek te vullen, eigenlijk een gecementeerde versie van het breisel voor bomen of straatmeubilair dat een tijdje geleden erg populair was). Zelfs adverteerders gebruiken tegenwoordig de trottoirs met een innovatieve techniek, de 'clean tag', die bestaat uit het bedekken van een stuk stoep met een pochoir, om vervolgens die plek met een hogedruk waterstraal schoon te maken: de tekst blijft 'vuil op schoon'.... En wat doen onze vredeshandhavers, zult u mij vragen, die het eigendom van de staat of de gemeente moeten beschermen. Vaak, glimlachen ze gewoon voor een liedjestekst of een mooie asfaltreparatie.... Lang leve de krijtigheid!