Chef-d'Œufre

NEDERLANDS ONDERAAN

Regardez bien cet œuf ! Arrêtez de lire et tentez de deviner où il se trouve.

Oui, bravo : dans l’espace de douane d’un aéroport. Chapeau au douanier qui en a eu l’idée ! Ça me rappelle une drôle d’histoire qui m’est arrivée il y a plus de quinze ans. J’avais été invité pour aller à Londres donner un cours de français d’une semaine, et ma valise était pleine … comme un œuf : j’y avais mis tout mon matériel. Ce qui fait que j’ai dû payer à l’aller un surplus pas piqué des vers. Mince, que je me suis dit, au retour, ça ne m’arrivera pas ! le jour venu, petit malin que je suis, j’ai récupéré dans un magasin de duty free un grand sac en plastique dans lequel j’ai planqué les choses les plus lourdes que j’avais apportées : entre autres ma précieuse collection d’objets étranges, qui me servent à provoquer des discussions pendant mes cours. J’ai mis des années à la rassembler au cours de mes déambulations de par le monde. Il y en a de toutes sortes, et bien sûr, aussi des piquants, tranchants, avec lanières et lames multiples, bref pas vraiment ce qu’on emporte dans un avion. Vous pouvez imaginer que je marchais… sur des œufs. À la douane, ça ne pouvait pas manquer, je me fais contrôler par un douanier. Il était imposant : grand et costaud, teint rougeaud, crâne d’œuf, pas commode. « Open your bag, please… » J’étais cuit. Il sort un à un mon arsenal du parfait terroriste : un couteau d’écailler, un ouvre-pot étrangleur, une pique thermomètre à rôti… « Officer, please ! Officer, please ! » dit-il en faisant signe à deux de ces collègues bâtis comme des armoires à glaces. Me voilà coincé entre ces trois cerbères qui me regardent d’un air aussi sévère qu’interrogateur. Et moi, balbutiant dans mon anglais hexagonal : « I am a French teacher… It’s for my pupils… » Le pire, c’est qu’en fait, ils me croyaient, mais ils ne pouvaient en aucun cas me laisser entrer dans l’avion avec cet arsenal ! Comment avais-je pu me fourrer dans ce pétrin, imbécile que j’étais ? C’est alors que j’avise un petit bureau de poste, sans doute placé là pour les dernières cartes postales. Je demande la permission d’y aller et j’y achète une grosse enveloppe. J’y fourre les objets incriminés et dit à mon douanier-en-chef, en le regardant droit dans les yeux : « Please, Sir, send it to me… » Et il l’a fait ! Petit miracle ! Mais ceci m’a appris… à ne pas mettre tous mes œufs dans le même panier !

Joyeuses Pâques !

NL/ Kijk eens goed naar dit ei! Stop even met lezen en probeer te raden waar het is.

Ja, bravo: in het douanegebied van een luchthaven. Petje af voor de douanebeambte die op dit idee kwam! Dit doet me denken aan een grappig verhaal dat me meer dan vijftien jaar geleden overkwam. Ik was uitgenodigd om naar Londen te gaan voor een weekcursus Frans, en mijn koffer zat vol ... als een ei: ik had al mijn materiaal erin gestopt. Wat resulteerde dat ik op de heenweg flink moest bijbetalen. Jeetje, dacht ik toen, het zal me niet een tweede keer gebeuren! Een eitje, dacht ik, slim als ik ben: op de dag van de terugreis, bij een belastingvrije winkel een grote plastic tas halen, waarin ik de zwaarste dingen die ik had meegenomen kon stoppen; onder andere mijn kostbare verzameling vreemde voorwerpen, waarmee ik tijdens mijn lessen gesprekken uitlok. Ik heb er jaren over gedaan om ze te verzamelen tijdens mijn omzwervingen over de hele wereld. Er zijn allerlei soorten, en natuurlijk ook scherpe, met riemen en meerdere bladen, kortom niet echt wat je meeneemt in een vliegtuig. Je kunt je voorstellen dat ik op eieren liep. Bij de douane werd ik uiteraard gecontroleerd door een douanebeambte. Hij was imposant: lang en sterk, rood gezicht, eierhoofdig, niet erg vriendelijk. "Open your bag, please..." Ik kon geen kant uit. Een voor een haalde hij mijn arsenaal van de perfecte terrorist tevoorschijn: een oestermes, een wurgpotopener, een puntige braadthermometer... " Officer, please ! Officer, please !" zegt hij, zwaaiend naar twee van zijn collega's, ook gebouwd als ijskasten. Hier zit ik dan, gevangen tussen deze drie Cerberus die me even streng als vragend aankijken. En ik, stamelend in mijn Frenchglish: “I am a French teacher… It’s for my pupils…” Het ergste was dat ze me in feite geloofden, maar ze konden me met dat arsenaal op geen enkele manier het vliegtuig in laten! Hoe kon ik mezelf in deze puinhoop gebracht hebben, dwaas die ik was? Toen zag ik een klein postkantoor, waarschijnlijk daar neergezet voor de laatste ansichtkaarten. Ik vroeg toestemming om erheen te gaan en kocht een grote enveloppe. Ik stopte de belastende voorwerpen erin en zei tegen mijn hoofddouanier, hem in de ogen kijkend: " Please, Sir, send it to me…". En dat heeft hij gedaan! Een klein wonder! Maar dit heeft me geleerd... niet al mijn eieren in dezelfde mand te stoppen!

Vrolijke Pasen !