Café-restaurant de la Mairie

Toen we van de week weer vol gezonde werklust naar ons nieuwe huis gingen om er te klussen en dozen uit te pakken, besloten Danny en ik om het noodzakelijke met het aangename te verenigen die middag. Omdat wij nog wat zaken moesten regelen bij de gemeente van onze nieuwe woonplaats leek het ons een goed idee om meteen even vlug een hapje te eten in het net heropende restaurantje dat achterin het dorpscafé was geinstalleerd. De eigenaar van ons huis had verteld dat er een leuk wandelweggetje vanaf ons terrein naar het dorpscentrum liep dat uitkwam bij het gemeentehuis, dus dan konden we dat meteen even uittesten.

Zo gezegd, zo gedaan, en inderdaad stonden we slechts 10 minuten later voor de deur van La Mairie. Nadat we alles hadden geregeld kregen we nog een leuke kalender mee met foto’s van sfeervolle dorpstafereeltjes, om ons te verwelkomen als nieuwe inwoners. Op naar de buren, café-restaurant de la Mairie. Aan de bar zaten reeds een paar werkmannen en dorpsbewoners te genieten van een aperootje. Wij bestelden een picon-witte wijn (een aperitief dat ik heb leren drinken en waarderen tijdens mijn jaren in Vlaanderen), en installeerden ons aan de ouderwetse bar. Er werden twee enorme vazen voor onze neus gezet, en ik zag de bui al angstvallig hangen. Toen Danny hierna nog een keer hetzelfde bestelde, zonk de werklustige moed me helemaal in de schoenen..

Toen we ronde twee achter de rug hadden besloten we om aan tafel te gaan, want het werd toch wel de hoogste tijd om onze met alcohol-doordrenkte magen van wat voedsel te voorzien. En net op dat moment verschenen er nog twee glazen….”Van de zaak!”, deelde de bazin enthousiast mee. We bedankten haar voor dit genereuze gebaar, maar besloten wel om onze glazen mee te nemen naar onze tafel, in de hoop dat we alvast wat brood naar binnen zouden kunnen werken voordat we ons op ronde drie zouden storten. Gelukkig stond er al een mandje stokbrood klaar. Het restaurant-gedeelte, bestaande uit 5 tafeltjes, was op heerlijk franse wijze ingericht met allerhande snuisterijen en kitcherige voorwerpen. De kleine ruimte werd verwarmd door een sterk riekende petrolium-kachel, die er na 5 minuten al de geest aan gaf. Gelukkig schoot onze buurman, die ook een hapje kwam eten en een vriend des huizes bleek te zijn, meteen in actie. De kachel werd op snelle en deskundige wijze ontmanteld waarna duidelijk werd dat er geen petrolium meer inzat. De man verdween met het reservoir in het café, vulde het en installeerde de boel waarna er weer vrolijk werd verder gegeten. Iets deed mij vermoeden dat deze situatie hier vaker voorkwam. We hebben er overigens heerlijk gegeten, een lekker driegangen-menu, met wijn erbij en koffie na. We vertrokken rozig, blij en zeer voldaan.

De wandeling huiswaarts bleek zwaarder dan verwacht, het ging nu dan ook omhoog in plaats van omlaag. Het leek Danny een leuk idee om nog wat extra avontuur aan deze wandeling toe te voegen door een alternatieve en ogenschijnlijk kortere route dwars door het bos te nemen. Of het korter was weet ik niet, maar in ieder geval wel avontuurlijker. We moesten een riviertje oversteken en daarna een doolhof van bramenstruiken en kreupelhout trotseren. Nog wat hellingen op- en af geklauterd en toen kwam ons huis in zicht. Toen we voor de deur stonden keken we eerst naar de berg hout die nog gezaagd moest worden, en toen naar de twee ligstoelen die uitnodigend onder het zonnetje lagen te wachten. We kozen voor het laatste. We hebben nog een hele tijd na liggen genieten van deze bijzondere middag. Ach ja, de boog kan niet altijd gespannen zijn, zeggen we dan maar!

• http://nathaliedewilde07.wordpress.com/2014/02/08/cafe-restaurant-d...