cadeautjeshel

Als er iets is dat ik een ramp vind, dan is het wel cadeautjes kopen. Tenminste, als je op het laatste moment nog iets moet vinden en met lege handen thuiskomen geen optie is. Winkel in, winkel uit, te duur, te goedkoop, te nietszeggend, te kitsch, niet origineel genoeg, te onpersoonlijk. Ik word daar heel wanhopig van en niet alleen ik. Samen met echtgenoot is zo’n onderneming helemaal een ramp.
“Maak er niet zo’n punt van,” roept hij achter mij aan hollend. Alsof dat helpt.

De Spotifys en Netflixen hebben de cd en dvd cadeautjes al volledig verpest en ook boeken worden tegenwoordig vaak gedownload. Bovendien kan je de plank flink misslaan met je spannende detective bij iemand die vooral literaire non-fictie blijkt te lezen. Dan moet je het kassabonnetje er weer bijleveren en is de lol er helemaal vanaf. Daarnaast hebben de meeste mensen aan deze kant van de planeet alles al. Want als je iets nodig hebt, dan koop je het, dan ga je niet wachten tot je jarig bent.

Uiteindelijk na een doodvermoeiende middag koop ik meestal gedesillusioneerd een bloemetje, een fles drank of een doosje bonbons en 'maak er niet zo’n punt van,' maar daar kom je bij je kinderen natuurlijk niet mee weg. Ook niet met een voetbal of frisbee trouwens en al lang niet meer met barbies of lego. Dat waar je ze echt heel erg blij mee maakt past zelden in ons budget. We hebben al vele hoopvolle pogingen gedaan de afgelopen jaren met surrogaat-drones, namaak-iWatches of betaalbare onderwatercamera's made in China, maar na gemiddeld een week verdwijnen ze stuk of vergeten onder in een kast. Het kindertjes-in-de-derde-wereld-verhaal vind meestal bitter weinig weerklank.

Rampzalig.

Met gezonde tegenzin ging ik dan ook oktober in, de jaarlijkse ramp-maand met drie verjarende gezinsleden, waarvan ik er zelf één ben. Hoe rampzalig wil je het hebben? Naast de psychische schade die dat sowieso al met zich mee brengt moet ik dus ook nog bedacht zijn op de wat-wil-je-hebben-vraag. Ook ik heb alles al op een aantal hele dure wensen na. Het kindertjes-in-de-derde-wereld-verhaal heeft bij mij eveneens het bedoelde effect niet helemaal gehad. Verder dan een Julienne snijder om courgetti mee te maken kwam ik dit jaar dan ook niet en daar was ik al heel tevreden over. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik het badder-en-douche-verwenpakket openmaakte, de 7-chakra-stenen-ketting en de levenslang geldige altijd-welkom-bon van dochter. Onverwacht originele cadeautjes! Met veel plezier heb ik mijn eigen Julienne snijder gekocht, volgend jaar zien we wel weer.

Maar nu kwam het echte werk.

Een week na mij viert mijn oudste zoon zijn verjaardag en vervolgens volgt na twee weken dochter. Beiden hadden dit jaar redelijk uitgesproken wensen die zowaar, al dan niet tweedehands, aardig binnen het budget zouden moeten kunnen vallen. De cadeauhel leek te gaan meevallen, al was de uitdaging dit keer van een heel andere orde.

Dochter had graag een echte Hollandse omafiets òf witte met bont gevoerde kunstschaatsen. Dat is in Zuid-Frankrijk best een ingewikkelde opgave. Zoon wilde een lichtblauwe Eénhoorn Onesie …

maar wel een beetje een stoere.

Afbeeldingsresultaat voor blauwe eenhoorn onesie

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20181013, Kinderen, Kunst en Cultuur

Reactie van Jan van der Made op 14 Oktober 2018 op 19.57: Wat jammer, Aramon dat die dozen warden gestolen! Ik heb er zelf ook goede herinneringen aan. Anker bouwstenen zijn verzonnen door de Duitser Gustav Lilienthal die in de 1850er jaren houten blokjes verving door vormen van zand, gemalen krijt en lijnolievernis. Het Anker logo komt van Friedrich Richter, die de uitvinding kocht en in de massaproductie deed. Er zijn tientallen verschillende – soms loodzware - dozen met rode, blauwe en geelwitte blokjes in alle soorten en maten en er worden bouwtekeningen bijgeleverd voor simple tweesteensbruggetjes tot enorme complexe kastelen waarvoor je vele honderden steentjes moet gebruiken – inderdaad ideaal speelgoed, maar je moet er wel geduld voor hebben: één van de grootste uitdagingen is niet het opbouwen van een kerktoren of villacomplex, maar het na het bouwen en afbreken alle steentjes weer op precies de goede volgorde terugpriegelen in de houten doos – en dat kan maar op één manier.

Maar wist je, Aramon, dat die leuke maker van bouwsteenkasten waar de hele familie gezellig aan meedeed om al die complexe kerkjes en kastelen te bouwen ook een meer sinistere kant had?

Tijdens de Eerste Wereldoorlog rolde er een serie “Festungsbaukasten” (met grijze blokjes) uit de fabrieken, bedoeld om bunkers en forten mee na te maken. Niet dat de Duitse forten intensief werden gebruikt, de duitse legers waren ver buiten de staatsgrenzen bezig met het verwoesten van soortgelijke fortcomplexen rond Liège, Namurs en Verdun. Maar er was een markt voor in die duistere dagen.

Misschien toch een leuk idee voor een kado (als je het kunt vinden op de rommelmarkt) precies een eeuw na de 1^e WO, toen de leeftijdsgenoten van al die vrolijke jongelui die vandaag 4x per jaar op vakantie gaan gekleed in hun Canada Goosejassen en Timberland boots en ‘’alles hebben’’ naar de loopgraven werden gestuurd, op straffe van executie bij desertie. Alleen denk ik dat hun 21e eeuwse counterparts zo'n kado maar ‘’nul’’ of ‘’saai’’ vinden, en inderdaad liever die iPhone Xs in de schoen of onder de kerstboom hebben - maar wie weet.