cadeautjeshel

Als er iets is dat ik een ramp vind, dan is het wel cadeautjes kopen. Tenminste, als je op het laatste moment nog iets moet vinden en met lege handen thuiskomen geen optie is. Winkel in, winkel uit, te duur, te goedkoop, te nietszeggend, te kitsch, niet origineel genoeg, te onpersoonlijk. Ik word daar heel wanhopig van en niet alleen ik. Samen met echtgenoot is zo’n onderneming helemaal een ramp.
“Maak er niet zo’n punt van,” roept hij achter mij aan hollend. Alsof dat helpt.

De Spotifys en Netflixen hebben de cd en dvd cadeautjes al volledig verpest en ook boeken worden tegenwoordig vaak gedownload. Bovendien kan je de plank flink misslaan met je spannende detective bij iemand die vooral literaire non-fictie blijkt te lezen. Dan moet je het kassabonnetje er weer bijleveren en is de lol er helemaal vanaf. Daarnaast hebben de meeste mensen aan deze kant van de planeet alles al. Want als je iets nodig hebt, dan koop je het, dan ga je niet wachten tot je jarig bent.

Uiteindelijk na een doodvermoeiende middag koop ik meestal gedesillusioneerd een bloemetje, een fles drank of een doosje bonbons en 'maak er niet zo’n punt van,' maar daar kom je bij je kinderen natuurlijk niet mee weg. Ook niet met een voetbal of frisbee trouwens en al lang niet meer met barbies of lego. Dat waar je ze echt heel erg blij mee maakt past zelden in ons budget. We hebben al vele hoopvolle pogingen gedaan de afgelopen jaren met surrogaat-drones, namaak-iWatches of betaalbare onderwatercamera's made in China, maar na gemiddeld een week verdwijnen ze stuk of vergeten onder in een kast. Het kindertjes-in-de-derde-wereld-verhaal vind meestal bitter weinig weerklank.

Rampzalig.

Met gezonde tegenzin ging ik dan ook oktober in, de jaarlijkse ramp-maand met drie verjarende gezinsleden, waarvan ik er zelf één ben. Hoe rampzalig wil je het hebben? Naast de psychische schade die dat sowieso al met zich mee brengt moet ik dus ook nog bedacht zijn op de wat-wil-je-hebben-vraag. Ook ik heb alles al op een aantal hele dure wensen na. Het kindertjes-in-de-derde-wereld-verhaal heeft bij mij eveneens het bedoelde effect niet helemaal gehad. Verder dan een Julienne snijder om courgetti mee te maken kwam ik dit jaar dan ook niet en daar was ik al heel tevreden over. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik het badder-en-douche-verwenpakket openmaakte, de 7-chakra-stenen-ketting en de levenslang geldige altijd-welkom-bon van dochter. Onverwacht originele cadeautjes! Met veel plezier heb ik mijn eigen Julienne snijder gekocht, volgend jaar zien we wel weer.

Maar nu kwam het echte werk.

Een week na mij viert mijn oudste zoon zijn verjaardag en vervolgens volgt na twee weken dochter. Beiden hadden dit jaar redelijk uitgesproken wensen die zowaar, al dan niet tweedehands, aardig binnen het budget zouden moeten kunnen vallen. De cadeauhel leek te gaan meevallen, al was de uitdaging dit keer van een heel andere orde.

Dochter had graag een echte Hollandse omafiets òf witte met bont gevoerde kunstschaatsen. Dat is in Zuid-Frankrijk best een ingewikkelde opgave. Zoon wilde een lichtblauwe Eénhoorn Onesie …

maar wel een beetje een stoere.

Afbeeldingsresultaat voor blauwe eenhoorn onesie

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20181013, Kinderen, Kunst en Cultuur

Reactie van Jan van der Made op 13 Oktober 2018 op 22.08: Heb je die Anker bouwstenen bewaard?

Overleden Reactie van Theodora Besse op 13 Oktober 2018 op 22.51: Wij geven elkaar in de familie geen cadeautjes meer. Inderdaad, we hebben alles al. Met de verjaardagen van mijn volwassen kleindochters maak ik een bedrag over op hun bankrekening. De jongste heeft er vorige week een house-warming party van gegeven in haar nieuwe woning.

Als mijn dochter en ik een keer gaan stadten en een van beiden ziet iets wat ze mooi vindt, zegt de ander: "Dat krijg je van mij. Nog voor je verjaardag." Maar ook dat komt zelden voor, want wat je wilt hebben koop je en wat je niet nodig hebt, laat je liggen. We zijn zó verschrikkelijk verwend in onze maatschappij! Dat was vroeger na de oorlog wel anders. Dan kreeg je nuttige cadeau's. Zoals met Sinterklaas handschoenen met bijpassende das en muts, zelfgebreid door zwarte Piet.

Buiten de familie maak ik er ook geen hersenkraker van: een fles biologische wijn van de Aldi, altijd goed.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 14 Oktober 2018 op 7.56: Mijn eerste fiets ook, tweedehands, kreeg ik voor mijn achtste verjaardag (schat ik).

Reactie van wimb op 14 Oktober 2018 op 10.36: Fietsen met houten blokken
https://www.nrc.nl/nieuws/2011/10/06/fietsen-met-blokken-12038694-a...
wordt hier keurig uitgelegd.

wimb

Overleden Reactie van Theodora Besse op 14 Oktober 2018 op 10.49: Dat was een fiets op de groei, Alexander, want je kon destijds niet iedere keer een andere fiets aanschaffen wanneer het kind groter werd. Dus kreeg je als klein kind een "grote-mensenfiets", maar omdat zelfs met het zadel op de laagste stand je niet met je korte beentjes bij de trappers kon, werden er op de trappers aan weerskanten met grote schroeven houten blokken bevestigd:

en zo zagen mijn zusje en ik er in die tijd ook uit:

Overleden Reactie van Theodora Besse op 14 Oktober 2018 op 11.08: Wim is me voor geweest, zie ik te laat. Een interessant artikel. Ik kan me niet herinneren dat ik die eerste fiets met blokken armoe vond. Niemand die ik kende had een fiets, dus ik voelde me juist heel rijk.

Ik herinner me de eerste rit met mijn vader nog heel goed (oma vertelt). Op een gegeven moment gingen we een brug af. Mijn vader, hard rijdend voorop, bleef onderaan wachten. Toen ik. Maar midden op de weg zat een meisje iets te tekenen met krijt. Dat kon toen nog in Amsterdam op zondagmorgen. Ik reed recht op het kind af. In m'n paniek wist ik niet meer hoe die terugtraprem werkte en van angst leken m'n armen verlamd, zodat ik ook niet kon sturen. Op het allerlaatste moment wist ik haar toch nog rakelings te vermijden. Ik had alleen haar oor geraakt. Mijn vader ving me op. Ook hij was behoorlijk geschrokken en ik kreeg een scheldpartij over me heen.

Reactie van wilsam op 14 Oktober 2018 op 11.32: Stadten, een woord uit een andere tijd. Ook een woord dat ik tot nu toe alleen maar hoorde, maar nog nooit geschreven zag. Mijn moeder ging weleens stadten, met een buurvrouw of een tante. Daar hoorde een bus bij, blauw met gouden letters TP er op geschilderd, de bovenkant om de ramen was wit. De bus moest zich los worstelen uit de klei, een aanloop nemen en dan de dijk op klimmen. Als de motor van de bus weer tot bedaren was gekomen, kwamen de scheepswerven tevoorschijn achter de bakstenen muren waar de scheepsrompen en kranen bovenuit uitstaken. Aan de andere kant, onder aan de dijk, lagen nog nog wat huizen. Het laatste straatje heette de tien plagen. Lange tijd was er helemaal niets totdat die enorme hoge brug uit het niets opdook. Hier begon de stad met de rotondes die het verkeer of naar de brug leidde, of naar de stad. Na veel getoeter en armgebaren lag de rotonde dan achter ons. Nu nog het stadion en de spoorbrug en dan begon de stad. Want hier reden de trams. Later begreep ik dat de echte stad aan de andere kant van de rivier ligt.

Reactie van thea nagengast op 14 Oktober 2018 op 12.50: Stadten, inderdaad een mooi woord. En het dekt de lading, zou je denken.

Tot ik erop gewezen werd in het onvolprezen dagelijkse testje: nu beter spellen.nl dat dat fout was:het moet statten zijn. Heel vreemd....

Overleden Reactie van Theodora Besse op 14 Oktober 2018 op 14.04: Inderdaad vreemd Thea, statten doet zo Duits aan. En het geeft niet echt weer dat je de stad in gaat (om te winkelen). Ik blijf dus mijn eigen spelling gebruiken, zoals ik ben gaan doen toen de zogenaamde deskundigen van de NL Taalunie verordonneerden dat we foutief pannenkoeken moesten gaan schrijven. Dat heb ik ook altijd verdomd.

Reactie van wimb op 14 Oktober 2018 op 14.20: Met die woordjes kun je mooie zinnen maken :
Na het latten ga ik wat jatten, dan kan ik weer statten en atten.

wimb

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.