Buurtfeest

In de franse dorpjes worden, naast algemene dorpsfeesten, ook dikwijls buurtfeesten georganiseerd, voor de inwoners van een bepaalde wijk. Zo ook in het dorp waar mijn ouders wonen enige tijd geleden. Dit buurtfeest werd georganiseerd door en voor de mensen die rond en vlakbij het kerkplein wonen. Omdat familie ook van harte welkom was, besloten wij om ook een bezoekje te brengen. Soms is het goed om je gezicht te laten zien op zulke festiviteiten, om het integratie-proces te bevorderen. En het is meestal gewoon heel gezellig.

Het principe had veel weg van zo'n amerikaanse instuif uit onze jonge jaren, waar iedereen geacht werd voor een drankje of een versnapering te zorgen, met als verschil dat hier niet enkel cola en chips op tafel kwam, en de gemiddelde leeftijd van de feestgangers 80 + was. Toen we aankwamen op het kerkplein, was er een handjevol mensen de laatste hand aan het leggen aan de opstelling van de vergaarde keukentafels en -stoelen van de inwoners. Op de tafels stonden vaasjes met zelfgeplukte bloemen, het zag er erg gezellig uit allemaal. Toen er een uurtje later nog steeds maar een handjevol mensen was, begonnen we er aan te twijfelen of het feest nog wel echt los zou barsten die avond. Ik begon maar wat toastjes te smeren met de meegebrachte paté en die uit te delen. Wat er daarna gebeurde, dat had ik nog nooit gezien; uit alle straatjes en steegjes rond het kerkplein kwamen mensen aangewandeld, de armen vol met flessen drank, dampende ovenschalen en zware, ouderwetse kookpotten. De hele wijk had uitgebreid staan koken voor deze gelegenheid. Ietwat beschaamd over onze schamele bijdrage deed ik nog maar wat nootjes in de schaaltjes, maar het werd ons gelukkig absoluut niet kwalijk genomen dat wij niet hadden staan zweten achter ons fornuis. Er was dan ook niets tekort, er werd genoeg eten aangesleept om alle monden in Parijs mee te kunnen voeden (een week lang).

Ook drank was er vanzelfsprekend in overvloed. De tafels stonden vol met pastis en wijn. De flessen werden vrolijk doorgegeven en overal klonk het geluid van tikkende glazen. De situatie werd echter een beetje gevaarlijk toen een plaatselijke wijnboer vol trots een fles zelfgestookte Eau de vie presenteerde. Natuurlijk moesten wij hier ook van proeven. Ik vermoed dat het alcohol-percentage hoog genoeg was om een compleet bos mee te ontbladeren. Terwijl het glazuur van onze tanden gebeten werd en onze keel in brand stond, wisten we nog net met een beleefd glimlachje uit te brengen dat het héerlijk was. Dat hadden we natuurlijk niet moeten doen, want er werd daardoor meteen nog een glas aangeboden. Gelukkig was deze man niet zo vasthoudend als de meeste Fransen, dus toen wij zijn aanbod vriendelijk, doch vastbesloten afsloegen, waren we erg opgelucht dat we onze arme kelen konden blussen met een gekoelde Cote du Rhone die binnen handbereik stond.

De muzikale animatie werd verzorgd door Lili, de overbuurman van mijn ouders, die geestdriftig allerlei drank- en strijdliederen ten gehore bracht op zijn trompet. Helaas voor de aanwezigen zijn z'n gehoor en toonvastheid niet meer dat wat ze ooit geweest moeten zijn, maar niemand leek zich daar aan te storen, Lili en zijn trompet zijn een begrip in het dorp, en zonder zijn muzikale inbreng zou het niet hetzelfde zijn. Zodra er een deuntje herkenbaar genoeg was, zong iedereen enthousiast mee.

Het was een erg gezellige avond. We zaten tot de late uurtjes op dat kleine kerkpleintje. Aan de hemel stonden duizenden sterren en behalve het geroezemoes van stemmen hoorde je enkel de krekels. En ik besefte op dat moment meer dan ooit dat ik "thuis" was.