Bureaucratie

Er is geen land waar de bureaucratie op een hoger niveau staat, dan, denk ik, in Frankrijk. Men zou er boekdelen over kunnen schrijven en van tijd tot tijd, als men er weer eens mee geconfronteerd wordt, zou men een bulldozer door de hele papierwinkel willen laten razen.

Net als die ene dag….we woonden nog niet zo lang in Frankrijk. Zo'n ruim 30 jaar geleden.

Ik ben vastbesloten assertief op te treden. Daar heb ik net een boekje over gelezen. Terwijl ik in de auto zit, ben ik mijn gesprek al aan het voorbereiden. Hoe het precies zal verlopen, kan ik natuurlijk niet vermoeden, maar aangezien ik altijd aan het kortste eind trek, wil ik deze dag een ander het onderspit laten delven. Kostte wat kost. Mij krijgen ze vandaag niet klein!

Aangekomen bij het bewuste, wat zeg ik, beruchte gebouw, neem ik resoluut de lift naar de 2^e etage. Op de deur staat het bordje “Inschrijvingen”.

Ik moet ons laten inschrijven bij de “Sécu” , maar omdat ze mij iedere keer weer met een ander formulier naar huis sturen, is het nog steeds niet gebeurd. Ze hebben steeds weer een ander papiertje nodig, om zogezegd “hun dossier te kunnen openen”. Het laatste is een bewijs van de werkgever, dat al weken geleden en zelfs een paar keer al, is verstuurd.  Toen ik vanmorgen belde, bleek het nog niet te zijn aangekomen. Maar omdat ik vandaag toch in de buurt moet zijn, ga ik maar eens langs om orde op zaken te stellen.

Ik kom bij zo’n eng loket, waar je alleen via een spreekbuis kunt praten en je van de ander gescheiden bent door een extra dik vensterglas. Dit natuurlijk om te voorkomen, denk ik, dat je zo’n ambtenaar op z’n minst eens even over de balie zou willen sleuren. Ik moet zeggen, ik ben niet agressief van aard, maar heb die prikkelingen wel eens gevoeld.

“O, ja” zegt de man, nadat ik mijn naam heb genoemd. H(Asche) O,  F(de François), S ( de Simon) T(de Theodore) E ( eh,  van Eduard, probeer het niet te begrijpen) D(Didier) en nog eens E (eh, van Eduard). “ u heeft vanmorgen al gebeld, maar we hebben nog niets ontvangen”.

Ik vertel, dat ik vorige week nog eens een keer het formulier verstuurd heb, de zoveelste, zodat het er nu toch wel zou moeten zijn.

“ We wachten de post van vandaag maar af, komt u nog maar eens terug”.

“Monsieur” zeg ik “dit is al de tweede keer of meer dat er zo’n formulier wordt opgestuurd, ik ga niet meer terug. Ik zou graag willen, dat u mij een inschrijvings formulier geeft”. De man schudt zijn hoofd.En het bekende schouderophalen. Niet willen of niet kunnen helpen.

“Monsieur”, ik blijf beleefd “ik heb ondertussen al zoveel dokterskosten voorgeschoten, ik ben ook maar een mens, u begrijpt toch wel dat ik mijn geld terug wil hebben”. Tjonge en dat allemaal met m’n beperkte Frans. Maar ja, als een mens moet komt-ie tot verrassende resultaten.

De man blijft halsstarrig, hij kàn niet helpen.

Ik zeg: “Dat kunt u wel”. Als u nu zo vriendelijk wilt zijn de baas van mijn man op te bellen en vragen of hij dat formulier heeft verstuurd, dan bent u zeker van uw zaak en dan….”

Verdorie, hangt nu alles af van een stukje papier? Ik krijg visioenen van bulldozers die archieven overhoop gooien, ambtenaren incluis…..het is misschien wel eens nodig.

Opeens zegt de man een magisch woord, hij is niet de verantwoordelijke van de afdeling. “Bon” hap ik gelijk “geef me dan de chef van de afdeling maar”. Dat ik daar zélf nog niet aan gedacht heb. Afschuiven die handel! De man achter het loket haast zich, hij is van me af. De chef wordt geroepen en laat me even achter in zijn kantoor.

Ik zit goed nu, denk ik, als hij me niet wil helpen, blijf ik hier de hele dag zitten, zelfs na sluitingstijd!

Nadat de chef de situatie van zijn kant heeft uitgelegd, leg ik die van mijn kant uit. Ja, ja, hij heeft er begrip voor, maar kan me niet helpen.

“Monsieur”, vraag ik weer “als u nu even opbelt naar de patron van mijn man, heeft u een bewijs”.

“Beslist niet, ik kan geen dossier openen op een telefoontje”.

Over een weer gepraat, we komen niet verder. Ik voel de tranen achter m’n ogen. Ik bijt op m’n lip. Volhouden nu, assertief zijn, dit is een zaak van principe. O, die ambtenaren met hun rechtlijnige denkwijzen, nooit eens afwijzen van een situatie. Ze kunnen nooit eens een uitzondering maken. Ik ga z’n bureau niet uit voordat ik een nummer heb. Ik moet vandaag ingeschreven worden.

“Waarom maakt u niet eens een uitzondering” probeer ik nog. “Ik kan toch niet iedere dag terugkomen?”

“U kunt beter van te voren opbellen, dan hoeft u de reis niet voor niets te maken”. zegt de man.

“Jawel, want vandaag moest ik met m’n dochtertje naar de dokter en die kan ik niet meer betalen.” Misschien zou ik juist moesten huilen, dan breekt die man zijn hart misschien wel. Vrouwen tranen kunnen wonderen verrichten. Hij stelt nog voor de dokter een rekening te vragen, die kan ik dan later betalen. Maar als ik zeg, dat de apotheek daar niet aan mee doet, heeft hij geen antwoord meer.

“Het spijt me” begint hij weer “ik kan u niet helpen”.

Ik blijf zitten. Ik schuif hem een papier onder zijn ogen met alle dokterskosten die ik al voorgeschoten heb. “Dit gaat toch te ver, ik kom in de problemen” en ik overdrijf een beetje verder, want heb in de auto geoefend en nu komt de stortvloed van woorden eruit.

Dan gebeurt er iets onverwachts. De man pakt het papier en de dokters rekeningen “Ik ga eens kijken of de naam wel goed geschreven is”.

Hij loopt naar de administratie en zoekt in allerlei archieven, maar vindt niets. Dit doet hij natuurlijk om zich een houding te geven. Hij komt terug met een formulier. Er komt een overweldigende triomf over me!

“Ik zal u een tijdelijk nummer geven” zegt hij.

Ik moet mijn overwinnings roes nog even overdrukken, tot ik uit het kantoor ben. Nu naar de kassier, mijn geld halen. Dan mag de bulldozer komen…….

• meer: http://nietzomaar.wordpress.com