Bucket's List

Als we bij het restaurantje aankomen, zit er « een man alleen » buiten te eten. Ik wil graag buiten eten, Bob binnen. De eigenaar zegt, dat er alleen nog maar plaats buiten is.

Hoi!

We nemen een tafeltje in beslag, ik graag in de zon, bestellen een pilsje en een glaasje rosé. We babbelen wat, de tafel wordt gedekt en ineens staat “de  man alleen” op en stelt zich aan ons voor. Vraagt of we hier in de buurt wonen, nee, we zijn op de camping in het dorp. Hij woont in de buurt. Maar daar blijft het bij. Hij gaat weer terug naar zijn tafel, gaat verder met eten en wij krijgen het “plat de jour”.

Als hij klaar is met eten, nog voor zijn dessert, staat hij op, neemt wat restjes vlees mee en zegt en passent tegen ons: “Dat is voor mijn hond, die zit in de auto.” Even later komt hij terug.

Als wij klaar zijn, vraag ik of hij mijn restjes vet van het vlees ook wil hebben voor zijn hond. O, fijn bedankt en terwijl hij de restjes neemt, zeg ik:  “Als je terugkomt, drink je zeker wel even een glaasje met ons mee”. Met plezier!

Hij schuift even later zijn stoel bij , wij bestellen nog een karafje en praten over van alles en nog wat.

Want wat dacht hij? Tja, Bob en ik zaten zo te kletsen aan tafel, we kenden elkaar misschien nog maar net, we hadden elkaar nog van alles te vertellen, ik was vast zijn nieuwe vriendin, Bob had mij zeker net op de camping ontmoet……

Niets is minder waar!

En dat zijn van die onverwachte ontmoetingen, die zo leuk zijn. Zit je daar in “the middle of nowhere” van de Ariège een hapje te eten, kom je daar een Hollander tegen die vroeger advocaat is geweest en die zoals hij vertelt jaren geleden een château heeft gehad waar ooit de Tour de France voorbij is gekomen en Mark Smeets met equipe te logeren heeft gehad.

Dat zal me nog een zorg zijn. Dat je zulke verhalen hoort in “La France Profonde” , is toch wel héél bijzonder.

En het verhaal is nog niet uit!

We worden uitgenodigd twee dagen later bij hem te komen eten, na de markt in St.Girons, waar we al jaren graag eens naar toe willen. “Alleen maar een salade en niet voor enen.” zegt-ie en zo nemen we afscheid.

Om precies één uur staan we bij hem voor de deur. Nee, geen château meer, maar hij woont er niet minder om. Wàt een plekje! Schitterend uitzicht! En bovendien is het prachtig weer. Niets staat nog klaar, de tafel wordt ter plekke gedekt, want “ik wist niet of jullie eigenlijk wel zouden komen”.

Ja zeg! Tuurlijk komen wij! Stel je voor! Afspraak is afspraak. En ik hoop toch wel, dat we ook nog iets te eten krijgen. Op z’n minst die beloofde salade.

In ieder geval krijgen we iets te drinken. Tjonge, wat een lekker wijntje heeft hij klaar staan voor ons. Ik houd niet van wit, maar deze is geweldig! Het heeft geen zin te vragen, waar hij die gekocht heeft, ik weet zeker, dat wij die prijs toch nooit zouden betalen.

Achtereenvolgens krijgen wij: een paar amuses: worst, Amsterdamse en leverworst, daarna een fijngestampte ansjovis met allerlei lekkere dingen op een stukje brood, daarna foie gras (houden jullie toch wel van, hoop ik?nee, we zullen er op tuffen…..), eigen gemaakte preisoep en dan vragen wij:  Waar blijft nu toch eigenlijk die salade? Een kipsalade en als we denken, dat we het toch écht hebben gehad komt uiteindelijk het hoofd menu, zalm met snijbonen en dubbel gepelde (ja, ja dubbel gepelde) tuinboontjes, en alles vers, “ik heb een hekel aan diepvries”,   we mogen zelfs nog kiezen en krijgen het allebei en dan voordat het toetje zal beginnen, is er ineens een verandering in het plan.

Hij belt met vrienden, waar hij, zoals blijkt, die avond uitgenodigd is. Het is ondertussen 5 uur.

Wij hadden tegen elkaar gezegd, dat we nà hem een camping zouden gaan zoeken of dezelfde middag nog terug naar huis gaan rijden. Maar dat gaat dus mooi niet door. Wij moeten, hoe dan ook,  mee naar die vrienden.

“Joh”, zegt hij,” je krijgt van mij stroom en je blijft gewoon vannacht slapen en straks gaan we samen naar die vrienden, dat zijn zulke lieve mensen!”.

En hoe we ook protesteren, we moeten mee en het blijken inderdaad écht lieve mensen te zijn! Kom je daar ineens met drie man, in plaats van één en je kunt gewoon blijven eten. Geweldig!

We hebben een heerlijke, gezellige avond. Hebben het over kinderen, kleinkinderen, dood gaan en ieder zijn eigen“Bucket’s list”. Waarom nog een “Bucket’s list” Waarom nog wensen, we hebben toch alles al? Gewoon hier onverwachts samen met lieve gezellige mensen eten en babbelen. En om 11 uur gaan we weer terug naar huis.

Bij hem moeten we nog een afzakkertje komen drinken en op dat moment is het Euro song festival bezig, waar we met onze nodige commentaren en nog een lekker glaasje witte wijn en passent  naar kijken.  Nou dat kan er ook nog wel bij.

Het is een geweldige avond! Wat een gastvrijheid! We kunnen er niet over uit.

De andere morgen krijgen we een heerlijk ontbijt vers fruit, lekkere koffie, tjonge, wat kan een mens toch tevreden zijn. En om tien uur vertrekken we.

Waarom een Bucket’s list……..