Blog van een trouwambtenaar 2.0 of 3.0

Trouwambtenaar 2.0 of 3.0

B(uitengewoon) A(mbtenaar) B(urgerlijke) S(tand)…..een stoffig imago?

Met dat vooroordeel wil ik voor eens en voor altijd afrekenen, dat hoeft het niet te zijn.

Kijk die gemeenteponcho zal ik wel altijd moeten blijven dragen, daar is niks mis mee, het is dan tenminste ook in een klap helder wie de ceremonie gaat doen.

Maar je kunt het ambt voor de rest natuurlijk wel een beetje opleuken.

Door onder mijn toga rode lakschoenen met torenhoge hakken te dragen en mijn strenge witte ’befje’ weg te laten ziet het geheel er al een stuk spannender uit.

Gewapend met een iPad, een pagina op Facebook, LinkedIn, een eigen website en vliegend van Italië naar Spanje om huwelijken te sluiten, ben je dan toch al gauw een BABS 2.0 of 3.0.

Dus die entree dat zit wel goed.

Maar dan daarna, het is toch ook belangrijk wat je te melden hebt.

Jarenlange ervaring leert mij dat niemand zit te wachten op gedetailleerde beschrijvingen van de locatie, of de geschiedenis daarvan of op een anekdote uit mijn leven … neen … wat elk bruidspaar wil horen, ongeacht de leeftijd, is hun eigen verhaal mits grappig verteld.

Mijn gevoel voor humor en mijn romantische geloof in de liefde helpen daar zeker bij.

In het verleden heb ik al heel wat kantoorbanen versleten, jaren ook als ambtenaar op een ministerie gewerkt. Het was het niet voor mij.

Trouwambtenaar zijn dat past als een jas om mij heen, alle puzzelstukjes vallen in elkaar.

Schrijven deed ik al heel lang, in dagboeken, voor feestjes en in personeelskrantjes.

De jaren dat ik bij het amateurtoneel “de sterren van de hemel” speelde komen mij nu ook goed van pas.

Een huwelijksceremonie is toch een beetje een kleine voorstelling zal ik maar zeggen.

En weet je wat heel grappig is: vroeger liepen we te leuren met de kaarten voor het toneelstuk, nu doe ik niets en heb altijd een volle zaal.

Het is het leukste beroep van de wereld, niet te verwarren met het oudste beroep, niet alleen omdat het doorgaans een vrolijke dag is maar ook om alles wat ik daardoor meemaak.

Om eens wat te vertellen:

Over het algemeen zijn het leuke echtparen die bij mij terecht komen, maar zo heel af en toe zit er toch zo’n Bridezilla tussen.

Het zijn ook altijd vrouwen die hier compleet in door kunnen slaan,

ik ben nog nooit een Groomzilla tegen gekomen, sorry dames!

Zo’n bruid is doorgaans maanden voor de datum al druk bezig om de perfecte dag te organiseren, maakt door de stress haar complete omgeving knettergek … en helaas helaas …op de dag zelf staat ze strak van de zenuwen en vergeet te genieten van het bijzondere moment.

Ik weet nog van een bruid die aan de arm van haar vader richting trouwzaal liep en in het voorbijgaan het bedienend personeel de laatste aanwijzingen voor de bruidstaart toesnauwde.

“Laat het gaan” probeerde ik haar te adviseren, maar dit soort bruiden zijn niet voor rede vatbaar.

De speech is vaak aan hen ook niet besteed, ze zijn meer met hun jurk en kapsel bezig dan met wat er daadwerkelijk gebeurt.

Jammer want hoe erg is het nu als er op de dag zelf iets mis gaat?

Perfectie is saai, hoe leuk is het niet als de hond die de ringen netjes naar het baasje had moeten brengen, er als een speer vandoor gaat en zich blijft verstoppen.

Daar praten gasten nog jaren over.

Ooit ook eens een heel bijzonder stel in Italië getrouwd, kosten noch moeite werden gespaard.

Alles werd ingehuurd en ingevlogen vanuit Nederland: een weddingplanner, de muziek, de catering, et moi, de BABS.

Ook bij dat huwelijk werd er niets aan het toeval overgelaten.

Maar ja, in het leven heb je nu eenmaal niet alles in de hand en op het moment suprême - tijdens de ceremonie in de tuin - pakten de donkere wolken zich samen en kwam de regen met bakken naar beneden.

Dat verwacht je toch niet als je in augustus in Toscane trouwt.

Na een onderbreking van een kwartier heb ik de speech gelukkig nog wel in een flauw zonnetje kunnen afronden.

Mooie anekdotes om te onthouden en wellicht ooit in een boekje te schrijven.

Dat ga ik zeker doen! 

Later … in de zon onder een amandelboom in Frankrijk.

Voor die tijd wil ik eerst nog veel echtparen in het echt in de echt verbinden.

Liesbeth Tigges

Maart 2016