Bles en Japie

Mijn ochtendwandeling leidt tegenwoordig steeds vaker noordwaarts, naar het kronkelige en met stenen bezaaide paadje naar de Auzonnet, dat na de voorjaarsregen en de zomerorages steeds dieper wordt. Net buiten ons dorp ligt daar namelijk een grote weide, waar David de schapenhoeder, over wie ik al vaker heb verteld, vroeger af en toe zijn schapen liet grazen. Maar al jaren is er geen schaap meer te bekennen.

Op een ochtend kwam ik er weer langs. Achter het hek dat de nogal geaccidenteerde weide omgeeft stonden een paard en een ezel. Ik groette ze vriendelijk en nam me voor om winterwortelen voor ze te kopen. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag ging ik er weer heen. Het paard begreep het onmiddellijk toen ik de wortelen in een plastic zakje tevoorschijn haalde. Ik legde een wortel op mijn vlakke hand en het paard pakte de wortel met zijn lippen en begon er hoorbaar smakelijk op te kauwen.

De ezel vertrouwde ik niet zo. Dus gooide ik voor hem een paar stukken wortel over het hek op de grond. Hij rook er aan, maar liet ze vervolgens minachtend liggen. Het wantrouwen was kennelijk wederzijds. Zo ging het verschillende keren. Het paard, dat ik inmiddels Bles had gedoopt vanwege het witte vlekje op zijn voorhoofd, kauwde smakelijk de wortelen weg die ik hem voorhield, maar ezel Japie moest er niets van hebben. Wel kwam hij steeds vrolijk met Bles mee aansjokken als ze verderop in een lager gedeelte van de wei stonden en ik ze riep. Op een dag waagde ik het om ook Japie een wortel voor te houden. Hij wist totaal geen raad met die hand, rommelde wat met de wortel, rook eraan, brieste en schudde met z'n kop. Ik gooide de wortelen toen maar weer over het hek en tot mijn verbazing at Japie ze nog op ook.

Inmiddels kennen ze me. Als ze niet aan het hek staan, hoef ik alleen maar tegen Pico te zeggen: "Pico, waar zijn ze? Ik zie ze nergens." Ze herkennen nu mijn stem en meteen daarna hoor ik paarde- en ezelhoeven en daar komen ze vanuit de lager gelegen weide omhoog gesjokt naar het pad. Japie eet tegenwoordig ook smakelijk mee, al moet ik zijn stukken wortel wel over het hek gooien.

Bles en Japie zijn goede vrienden, maar Bles is de baas. Wanneer een stuk wortel voor Japie toevallig te dicht in de buurt van Bles rolt, maakt hij, als Japie het probeert te pakken, een dreigend gebaar in de richting van zijn kameraad. Dat volstaat. Ik lok Bles dan opzij met de volgende wortel en Japie kan zijn wortel alsnog verorberen.

Door de eigenaar worden de twee bijgevoerd met hooi. Dat moet ook wel, want de weide is volkomen kaalgevreten. Dat wordt in de loop van de zomer alleen maar erger. Wanneer er plukken hooi op het pad zijn gevallen, raap ik ze op en gooi ze over het hek. Smullen voor paard en ezel.

Vanmorgen, de dag dat hier code rood heerst, vanwege de ondraaglijke hitte (momenteel 43 graden in de schaduw), hadden ze zich heel verstandig verschanst in in het houten hutje in de diepte, dat ik vanaf het pad nét beneden me kan zien staan. Ik riep: "Bles en Japie!" Al gauw zag ik eerst Japie en vervolgens Bles naar buiten komen. Ze sjokten naar de plek waar ik ze altijd hun wortelen breng. Gelukkig is die ook schaduwrijk door de vele bomen. Bles had veel vliegen om de ogen.

Waarschijnlijk hebben ze zich na ons vertrek meteen weer teruggetrokken in hun hut, waar het donker is, zodat vliegen er waarschijnlijk niet graag komen. Ik hoopte dat ze van hun eigenaar in deze tijd voldoende water te drinken krijgen. De oude Henria (90) stond evenals op de heenweg op haar 's morgens schaduwrijke balkon en zag me terugkomen. "Je bent snel weer terug", zei ze. "Ik heb alleen het paard en de ezel een paar wortelen gebracht", zei ik. "Het is veel te warm om te wandelen." "Sympa", vond ze.

Zo heb ik er twee kameraden bij.