Bijna uitgestorven, maar nog niet helemaal: de foute makelaar

20

De telefoon op ons kantoor gaat:

‘Mevrouw, ik sta op het punt om een huis te kopen in Frankrijk. Kunt u mij op korte termijn helpen, ik heb vreselijke haast.’
‘Natuurlijk, wat kunnen we voor u doen? Het huis staat toch niet in brand, hoop ik?’

Tijdens de derde rondleiding in een prachtig huis in de Cher was er ‘een laatste prijs’ genoemd door de makelaar. Deze Nederlandse familie had besloten om daarmee akkoord te gaan en de (Franse) makelaar had hen vriendelijk uitgenodigd om de volgende dag op zijn kantoor te komen praten over hoe het aankoopproces dan verder zou gaan.

Daar aangekomen lag er een contract klaar waar op enkele stippellijntjes hun persoonlijke gegevens waren ingevuld. Of ze dat contract maar gelijk even wilden tekenen. De familie vroeg wat dat dan voor een contract was en de makelaar meldde dat het hierbij ging om een ‘SSP’. Hij had nog veel meer gezegd, maar dat hadden ze niet begrepen.
Ze zaten daar dus aan tafel bij deze makelaar toen ze ons belden om te zeggen dat de makelaar eiste dat ze zouden tekenen, omdat anders de koop niet door zou gaan.

We hebben de familie zeer dringend aangeraden nog even helemaal niets te tekenen en toen we daaropvolgend de boze makelaar aan de telefoon kregen, hebben we die verzocht om het 'projet' van het 'SSP' te scannen en te mailen. Een SSP is niets anders dan een Contrat sous seing privé, een van de vele andere namen die gebrkt worden voor een compromis de vente. Eén keer lezen was genoeg om deze familie te adviseren om dit vodje te laten voor wat het was en een notaris de opdracht te geven om een echt compromis de vente op te stellen.

Twee weken later was dat geregeld en heeft de familie bij ons op kantoor het contract getekend.

Door makelaars opgestelde koopcontracten voldoen over het algemeen zeker aan de minimale eisen van de wet. In het bovenstaande dossier was dat niet het geval, maar dat zijn tegenwoordig echt uitzonderingen. De meeste makelaars voegen er echter een paar geniepige zaken aan toe, resp laten geniepig enkele gebruikelijke zaken weg. Beiden voornamelijk ter bescherming van de belangen van de makelaar zelf. We hebben makelaars-contracten gezien waar geen enkele eigen voorwaarde van de koper of eigen verklaring van de verkoper kon worden opgenomen. De makelaar vertelde doodleuk dat dat “niet mocht van de wet”. Tenslotte wordt in zo’n contract nog wel eens opgenomen dat de makelaar recht heeft op zijn volledige courtage als de laatste opschortende voorwaarde van tafel is. Dat is meestal vlak voor ondertekening van de acte authentique. Misschien vraagt u zich af, wat dat nou uitmaakt. Nou veel: wat gebeurt er als de verkoper het huis (en/of het meubilair) niet oplevert zoals afgesproken, of zelfs helemaal niet komt opdraven voor de ondertekening, omdat hij inmiddels een betere koper heeft? Denkt u dan dat deze makelaar een vinger zal uitsteken om u te helpen, terwijl hij zijn courtage al binnen heeft. Als u denkt dat dat zo zal zijn, raden wij u dringend aan om in Frankrijk NOOIT een huis te kopen via een makelaar!

Noch koper noch verkoper zou een compromis de vente moeten ondertekenen waarin de makelaar toch betaald krijgt als de koop niet doorgaat, tenzij de makelaar een tarief accepteert zoals dat in Nederland gebruikelijk is: 2% of minder.