Bij je Franse vrienden is de zondagse lunch een mentale en fysieke marteling

De zondagse lunch in Frankrijk is een fenomeen dat ettelijke uren in beslag neemt. Wordt je uitgenodigd als buitenlandse gast dan ben je bevoorrecht. Je hebt genoeg affiniteit met de Franse cultuur om er bijna bij te horen. Vanaf een uur of één tot het eind van de middag krijg je talloze gerechten opgediend die vergezeld gaan van de bijbehorende wijnen die de gastheer trots en met bijbehorende uitleg over terroir, domaine en jaartal presenteert. Dat begrijp je nog net en dat beaam je, het is tenslotte de beste wijnkeuze.

Moeilijker wordt het als je taal nog niet helmaal spreekt en enigszins onder de knie hebt gekregen bij de wekelijkse boodschappen bij Casino of vergunningen op het gemeentehuis. Er blijkt veel en luid te worden gepraat over alle mogelijke onderwerpen.Er blijkt veel en luid te worden gepraat over alle mogelijke onderwerpen en niet en plein publique maar in per minuut wisselende samenstelling. Ben je in gesprek met je buurman dan wisselt die net zo makkelijk met de persoon tegenover hem. Of met die van vijf stoelen verder. In je eigen taal ga je feilloos mee van het ene gesprek naar het andere...Lees verder bij Kuifje in de Keuken...

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20140806, Kunst en Cultuur

Reactie van edith janzen op 6 Augustus 2014 op 22.54: Kijk dat is nou zo makkelijk in Frankrijk, ook al spreek je onvoldoende frans, dat is niet erg. Fransen zijn altijd aan het woord, en mocht je er iets tussen kunnen gooien, ze luisteren toch niet. Je hoeft alleen te doen of je het begrijpt wat ze zeggen door je blik, en af en toe " dis donc, voila"" e.d. laten vallen, volstaat. Ze zullen je een compliment maken dat je zo goed frans spreekt...

Reactie van Robert Cordes op 7 Augustus 2014 op 7.52: wat een negatieve titel , dit is toch de reden om naar LDF te verhuizen, geen lunch van 20 minuten met een broodje en een kopje soep, trouwens het valt nog wel mee. Onze buren organiseren de zaterdag voor 14 juillet een méchoui, die begint om 11.00 met het bakken van brood in de broodoven uit begin 1900 en daarna een lam op de bbQ, 13.00 volgt entree en dessert is dan om 17.00, dan even rust en om 19.00 uur begint het weer van voor af aan tot 23.00 aan de koffie. Maar leuk dat dat is!

Reactie van Geert jan op 7 Augustus 2014 op 9.02: Uit het hart gegrepen....Ten minste dee frustratie kant. Ik woon nog maar net in frankrijk en dan besef je pas echt hoe afhankelijk je bent van taal en taal in contact om je prettig te voelen. Ik ken de truuk van het meeknikken terwijl je niets van het gesprek begrijpt wel maar je wordt toch ongelukkig van. De essentie van contact is toch dat je ervaringen deelt. Als dat niet gebeurt kun je niet anders dan je geïsoleerd gaan voelen. Nog maar een glaasje is noodoplossing waarmee van de regen in de drup komt. Zeker wanneer je in nederland de ervaring op gedaan hebt van een lekker vrij gesprek en hoe goed je dat doet is het wrang om in frankrijk dan met je neus op de verkeerde kant van de etalage ruit te zitten..

Gert

Reactie van Franklin Toonen op 7 Augustus 2014 op 10.18: Zowel uit als thuis gaan wij ook voor een uur of vijf borrelen en tafelen. Fantastisch. :-)

Reactie van Clementine Cervellon op 7 Augustus 2014 op 12.09: Zo negatief is het artikel niet. Maar net zoals Max Boret zou ik zeggen ga zo snel mogelijk op een cursus intensief frans. Dat had de schrijver eigenlijk al moeten doen voordat hij naar Frankrijk ging. Als je je in een ander land gaat vestigen vind ik het een eerste vereiste dat je eerst de taal leert.

Zelf heb ik een cursus van 2 weken in Italië gedaan (al woon ik niet in Italië, maar in Frankrijk). Mij lerares Italiaans in Frankrijk kon het meteen merken dat ik veel vooruitgang had geboekt.

Reactie van Mieke op 7 Augustus 2014 op 12.25: AIE, dat zal de Fransen pijn doen. Bovenop hun ziel...

Het leven speelt zich zondag aan tafel af. Contact , contact, contact . Ze luisteren wel degelijk. Het leven wordt doorgenomen, heel persoonlijk, de politiek, flauwekul, de liefde, lachen en ga maar door. Zo open heb ik weinig mensen meegemaakt in ons platte land.

Ooit Franse films gezien zoals 'Vincent, François et les autres' , met oa Serge Reggiani, Michel Piccoli, Yves Montand en enkele actrices vanwie ik de namen kwijt ben? Geweldig!!!

Gezamenlijk de maaltijd bereiden, de dames èn de heren, en maar kletsen over moeilijke relaties, de heerlijkste gerechten , de goddelijkste wijnen. DAT IS VOOR MIJ LA DOUCE FRANCE.

Ik raad je dan ook aan zo snel mogelijk het Frans te leren beheersen om al dit geluk mee te kunnen delen.

Het delen van het leven is wat de Fransen mij geleerd hebben.

Veel succes, Mieke

Reactie van Ada op 7 Augustus 2014 op 13.07: Kijk Simon, dat vind ik nu sarcastisch opgemerkt. Als je je wilt gaan vestigen in welk land dan ook, dan zorg je dat je in de streek die je hebt uitgezocht, de gewoontes een beetje kent. Zo kom je niet voor verrassingen te staan.En dat heeft iets met "v o o r t r e f f l i j k e" inburgering te maken, maar met gezond verstand!

Ik ben het met Mieke eens dat je de Franse taal gaat leren en wel zo snel mogelijk liefst voor je vertrekt.

Reactie van Mieke op 7 Augustus 2014 op 14.32: Ada, La Colline en Gerard. In de roos!

Een Frans gezegde : 300 kilo botten op de cimétière en je bent 'misschien' één van hen.

Ja, je moet wel van kletsen / filosoferen , een beetje zingen, een dansje nu en dan, voilà quoi, la vie... ma foi.

Pretentieloos, salut à tous, Mieke

Reactie van Ada op 7 Augustus 2014 op 15.59: Hele familie geschiedenissen worden naar boven gehaald hier, mensen die of allang dood zijn of waar je nog nooit van gehoord hebt zodat je de kluts helemaal kwijt bent
En dan komt het ja en nee knikken nog wel van pas!

Reactie van Ingrid de Eerste op 7 Augustus 2014 op 19.42: De toegang tot integratie en het franse leven is en blijft de taal. Ik ben dol op lang tafelelen maar ik kan ook alles goed volgen. Dit soort etentjes zijn super vermoeiend als je de taal nog niet goed spreekt. Tip voor Gert is om lid te worden van een club, sport, muziek, theater etc. Dan leer je het Frans vlotter dan tijdens drukke etentjes. Vooral Nederlanders en Engelsen vermijden (hebben wij ook gedaan).

Soms baal ik wel van die krappe bankjes of wiebelige stoeltjes. Ook houd ik niet van feestmaaltijden 'sur plateau', ik mag graag geserveerd worden.
Ingrid