Biechten.

Biechten.

Het paasweekend wordt mooi weer en ik heb een aanvraag voor de camping. Normaal ben ik niet open. Maar ja, de mensen komen voor vier dagen én voor Pierre de pastoor. Nou die ken ik, daar heb ik al eens eerder iets over geschreven. Dus ik haal de camping uit zijn winterslaap en ontvang op donderdag een echtpaar met caravan. Of ik niet even een kopje koffie wil en ik schuif op de bank en zit gezellig met de mensen aan tafel. Geeft altijd zo’n vakantie gevoel. Knus in de caravan.

Ze vertellen hoe ze de pastoor kennen. Hij heeft nog gewerkt in hun plaats als plantsoenwerker. Voordat hij hier in ons dorp aangesteld werd. Tja, de kerk betaalde niet zoveel, dus of de man van het echtpaar, die bij de gemeente werkte, niet een baantje voor hem wist. Paar dagen in de week. En zo is het gekomen. 

“Het is een fenomeen hoor”, zegt de man en ik beaam dat direct. Ook al gaan we niet naar zijn kerk, alleen maar op begrafenissen, maar je hoort wel eens wat. En dan nog, mijn eerste kennismaking met hem was ook heel bijzonder.

Ik laat de mensen alleen, écht alleen, want normaal gesproken is er dus niemand om deze tijd op de camping. “Maar ”, suggereer ik,” je weet maar nooit, mensen trekken mensen aan. Dus als er iemand wil staan hier, laat u ze maar binnen. Ik zie ze dan wel de andere dag.”

En inderdaad de andere dag staat er een campertje bij. Niet te geloven! Maar er is al gauw opheldering. Pierre heeft zijn campertje uit de winterstalling gehaald en nu staat hij bij zijn vrienden de accu op te laden. Bovendien heeft hij er die nacht geslapen want “dat geeft me zo’n gevoel van op vakantie te zijn”. Hij blijft er ’s avonds eten en zelfs een keer ontbijten.

Nou, ja, niets aan de hand, het campertje blijft een paar dagen staan, dan gaat het echtpaar weer weg, campertje ook en sluit ik de camping .

Een paar dagen later komt Pierre even aan bij ons. In zijn hand een enveloppe met een brief en een chequeboekje. Ik voel al aan waarvoor hij komt.

Hij had niet eerder kunnen komen, zegt hij. Druk, druk, druk, ja natuurlijk met Pasen, één van de weinige momenten voor een pastoor, dat hij veel te doen heeft. Zegt hij eerlijkheidshalve. Bovendien vertrouwt hij ons iets toe en wij voelen ons zéér vereerd: “Jullie zijn toch niet katholiek, dus kan ik het jullie wel vertellen….” En vertelt dat hij een parochie van 20 km verderop ook heeft moeten doen met Pasen. Zijn collega is op staande voet “ontslagen”, omdat hij hartstikke dronken was. Ach ja, een pastoor is ook maar een mens, toch?

“Moet ik de brief nu lezen?” vraag ik. Ja, dat moet. En hij schrijft wat ik al vermoed en dat hij wil betalen voor die ene nacht dat hij er geslapen heeft. “Ook al logeert de gemeente een pastoor gratis, maar toch…..”.

Ik zeg hem dat hij zijn chequeboekje wel dicht kan laten. En we babbelen wat. Want een winterstalling interesseert ons ook wel. Onze camper van 25 jaar oud staat sinds kort het hele jaar buiten en op zo’n leeftijd is dat eigenlijk niet bevorderlijk. Pierre vertelt over een lief aardig dametje, een eindje buiten het dorp, dat zijn campertje onderdak geeft, maar wij vinden het te ver.

Bob zegt, dat hij liever achter ons huis een afdak maakt. Maar ja, je moet er eerst weer toestemming voor vragen. Daar kijkt Pierre wel van op. Ja, natuurlijk, we zitten te dicht bij zijn historische kerk en voor 20m² moet je toestemming vragen aan de burgemeester. “Ach wat” zegt hij “overal toestemming voor vragen….en anders maak je er eentje van 19m²”.

Wat nou, geeft een pastoor ons ideeën om niet eerlijk te zijn? Vragen we lachend.

“Welnee” zegt hij “je zet dat ding gewoon neer, met een paar oude palen, oude dakpannen, lijkt het oud en dan zeg je dat het er altijd al heeft gestaan. Je grootvader gebruikte het al om zijn paard onder te zetten”.

“Pierre” roep ik, namaak geschrokken uit.

Hij pakt gauw zijn chequeboekje van tafel  “Mes amis au revoir”.

Diezelfde avond gaat hij biechten.

Want ja, een pastoor is ook maar een mens, toch?

orginele biechtstoel in één van de kerken van Pierre.