Auberge

Afgelopen dinsdag besloten mijn man en ik weer eens op pad te gaan. Hij had een dag vrij en dat leek ons een mooie gelegenheid om een rondritje te doen in de streek, want er zijn zelfs na al die jaren nog zoveel plekjes die we nog niet kennen. Deze keer was het meer bergachtige gebied ten noorden van ons aan de beurt. Op de kaart stonden langs de geplande route tevens een paar restaurants aangegeven, dus dan konden we onze uitstap mooi combineren met een lekkere lunch. We kwamen door prachtige dorpjes en werden getrakteerd op de mooiste vergezichten.

Omdat door al die frisse berglucht op een gegeven moment onze magen nogal begonnen te rammelen, besloten we dat het tijd werd om op zoek te gaan naar een eetgelegenheid. We ontdekten plotseling, half verscholen tussen een paar grote kastanjebomen, een verbleekt houten bord met het bekende mes en vork symbool en de naam “La grange” (de schuur) erachter. Dit leek hoopgevend. In gedachten zagen we al grote dampende schotels voor ons, gevuld met heerlijke streekgerechten. Het water liep ons al in de mond. We volgden enthousiast de richting die de pijl aangaf, maar toen we na een paar kilometers nog steeds geen enkel gebouw waren tegengekomen, begon de moed ons toch lichtelijk in de schoenen te zakken.

Gelukkig zagen we op een gegeven moment toch een teken van leven; een in overall gestoken man die bezig was om een kettingzaag in orde te maken. Toen we hem vroegen of hij wist waar het resaurant zich bevond schoot hij in de lach en zei dat hij dat inderdaad wel wist, maar betwijfelde of het nog open zou gaan vandaag. Want de bazin staat daar, vertelde hij, terwijl hij naar een vrouw wees die een beetje verderop grote houtblokken in haar kleine Renaultje aan het hijsen was. Ze voegde zich even later bij ons en vertelde dat haar restaurant, dat een kilometer of 5 verderop lag, buiten het seizoen enkel het weekend open was. Toen ze de teleurgestelde en ongetwijfeld hongerige blikken op onze gezichten zag voegde ze er snel aan toe dat er iets verder een goeie herberg was, hoewel ze niet met zekerheid kon zeggen of deze wel open was. We bedankten de vrouw en gingen weer op weg met hernieuwde hoop. Een auberge, zoals een herberg heet in het frans, roept altijd warme gevoelens bij me op. Ze zijn bijna altijd erg authentiek en typisch voor de streek, en we hebben nog nooit een auberge meegemaakt waar je niet enorm goed kon eten. Bovendien kun je er meestal ook overnachten voor een heel schappelijk prijsje, waar vooral wandelaars die de langere routes afleggen graag gebruik van maken.

We hadden natuurlijk kunnen weten dat dit “beetje verder” een ruim begrip is in deze contreien. Voor de bergbewoners, die voor een pakje boter al gauw 3 kwartier moeten uittrekken om bij de dichtstbijzijnde voorzieningen te raken, lag de herberg in hun ogen waarschijnlijk wel “naast de deur”. In werkelijkheid was het toch zeker nog wel een half uur rijden. Het was inmiddels al half twee geweest, en zelfs als de herberg open zou zijn, was de kans groot dat het te laat was om nog te kunnen eten. Bij het restaurant aangekomen hadden we moeite om nog een plekje te vinden op de ruime parkeerplaats. Het stond bomvol met auto’s, campers en zelfs een paar voertuigen van de pompiers (brandweermannen). Toen we naar binnen stapten kwam de geur van allerlei heerlijkheden ons al tegemoet. Bijna elk tafeltje was bezet, maar gelukkig konden we er nog terecht en kregen een gezellig hoekje in het café-gedeelte toegewezen. Er werd ons een menu aanbevolen met als voorgerecht charcuterie van de streek (2 soorten worst, paté en heerlijke gerookte ham), als hoofdgerecht Omelette aux cèpes (oftewel omelet met eekhoorntjesbrood, paddestoelen dus) en als dessert een kaasplank. Er werd vervolgens meteen een grote karaf lekkere stevige rode plattelandswijn op tafel gezet en in dikke plakken gesneden boerenbrood. Tijdens het eten hebben we geloof ik niet meer zoveel gezegd. We verkeerden beiden in hogere sferen en genoten met volle teugen. Na allebei nog een koffie te hebben gedronken rekenden we af en gingen weer huiswaart, blij en voldaan, met wéer een gedenkwaardige dag achter de rug om aan het lijstje “fijne herinneringen” toe te voegen.

• http://nathaliedewilde07.wordpress.com/