Au bouleau!

J'ai écrit cette petite histoire tirée de ma jeunesse il y a deux jours, à l'occasion d'une Soirée que j'ai donnée à La Haye, avec pour thème 'Mon arbre'
--

Premier jour à la caserne… Il n’en reste que 364.
Une terne éternité pour un jeune conscrit aspirant à la liberté de ses jeunes années…
J’étais seul, adossé contre un mur, dans la cour carrée du grand bâtiment morne.
C’était la mi-novembre.
J’étais seul… Pas tout à fait. J’avais un compagnon, un taiseux, lui aussi.
Un arbre. Un bouleau. Trois feuilles jaunies s’accrochaient encore à ses branches, virevoltant dans le vent.
Des fenêtres de la chambrée, je le voyais aussi.
Alors, on a fait un pacte, le bouleau et moi.
Lui continuerait à vivre sa vie de bouleau, et moi, la mienne. Sans désespérer.
Et au cours des saisons, c’est ce que nous avons fait.
Moi, en le regardant, je savais qu’après les tendres feuilles du printemps, devenues d’un beau vert franc à l’été, viendrait le moment où elles jauniraient, puis se détacheraient à tout vent, comme autant de petites lettres annonçant ma libération.
Ça peut être tellement joyeux, un bouleau qui perd ses feuilles, vu par les yeux d’un conscrit contrit.
Vînt le grand jour.
Je n’ai pas embrassé mon bouleau. Seulement un clin d’œil d’adieu. Ou d’au revoir.
Car je le vois dans tous les bouleaux qui croisent mes pas.
Ah, si tous les bouleaux du monde voulaient se donner la branche…

NL/ Dit verhaaltje uit mijn jeugd heb ik twee dagen ter gelegenheid van een van mijne 'Soirées' in Den Haag, geschreven. Het thema was 'mon arbre'.
--

Eerste dag in de kazerne.... Er blijven er nog maar 364 over.
Een saaie eeuwigheid voor een jongeman die naar vrijheid snakt...
Ik stond daar, alleen, leunend tegen een muur, op de vierkante binnenplaats van het grote, doffe gebouw.
Het was half november.
Ik stond daar... en toch niet helemaal alleen. Er was ook iemand anders, niet zo een prater, net als ik.
Een boom. Een berk. Drie vergeelde blaadjes, die nog steeds aan de takken vastzaten, dwarrelden rond in de wind.
Vanuit de ramen van de slaapzaal kon ik hem ook zien.
Dus hebben we een pact gesloten, de berk en ik.
Hij zou zijn berkenleven blijven leiden, en ik de mijne.
Zonder wanhoop.
En al die seizoenen lang hebben we dat ook gedaan.
Toen ik naar hem keek, wist ik dat na de tedere bladeren van het voorjaar, die in de zomer prachtig groen waren geworden, zou het moment komen dat ze geel zouden worden en dan los zouden komen en met de wind meegaan, zoals net zo veel kleine brieven waarin ik mijn vrijlating aankondigde.
Het kan zo vrolijk zijn, een berk die zijn bladeren verliest, gezien door de ogen van een jong soldaat.
De grote dag kwam.
Mijn berk heb ik niet omhelzd. Gewoon een farewell knipoog. Of beter gezegd, een 'au revoir'.
Want ik zie hem terug in alle berken die mijn voetstappen kruisen.
Ah, als alle berken van de wereld elkaar de tak wilden geven....