Anne Sylvestre

NEDERLANDS ONDERAAN

Anne Sylvestre n’est plus. Elle nous a quittés le 30 novembre dernier, à l’âge de 85 ans. Elle était une des dernières grandes de la Chanson, mais peut-être peu connue du public néerlandais, et c’est afin de combler cette lacune que je vous la présente aujourd’hui, fut-ce à titre posthume. C’était une révoltée, une sauvage, une blessée, tendre pour les humbles, caustique envers les enquiquineurs de tous poils. Elle ne cherchait pas à plaire au public, elle l’apostrophait d’une voix rauque et d’un mot juste. Anne Sylvestre est ‘montée à la capitale’ lorsqu’elle avait à peine 20 ans, et a donné ses premiers récitals l’année de ma naissance, en 1957. Mais elle chantait encore l’année dernière pour fêter les 50 ans de chansons de mon ami Philippe Forcioli : plus de 60 ans de carrière, donc. Anne s’est attaquée à toutes les injustices – dénonçant en particulier celles faites aux femmes. Elle tirait sa force d’une indignation profonde ressentie tout au long de sa jeunesse : fille d’un collaborateur notoire, pourtant son père adoré, elle a dû subir toutes sortes de brimades et lutter pour ne pas être vue comme ‘la fille de…’. Honneur à une femme libre se foutant bien d’être ‘comme-il-faut’, mais tout simplement humaine.  Le sort la frappera de nouveau lorsque son unique petit-fils sera l’une des victimes des attentats au Bataclan. Pour vous présenter Anne Sylvestre – et lui dire merci, chapeau et adieu : ‘J’aime les gens qui doutent…’

Anne Sylvestre aura certainement sa place dans mon Jour de Chanson en ligne de samedi prochain 19 décembre: ‘Voix de femmes’ > renseignements: www.talenvoortalent.nl/enattendant....pdf

Texte: www.talenvoortalent.nl/lesgensquidoutent.pdf

Son: https://www.youtube.com/watch?v=M4fyOY7O0YI

NL/ Anne Sylvestre is er niet meer. Ze heeft ons op 30 november verlaten, op 85-jarige leeftijd. Ze was een van de laatste Grandes Dames de la Chanson, maar wellicht minder bekend bij het Nederlandse publiek, en daarom wil ik haar vandaag aan jullie present-eren, al was het maar postuum. Anne Sylvestre was een rebel, een wilde, een gewonde vrouw, teder voor de nederigen, bijtend voor de zeurpieten van alle soorten. Ze deed niets om haar publiek te plezieren, maar confronteerde hem met haar schorre stem en goed gekozen woorden. Ze ‘ging naar de hoofdstad' toen ze amper 20 jaar oud was, en gaf haar eerste recitals in het jaar dat ik geboren werd, in 1957. Maar ze zong vorig jaar nog steeds om de 50 jaar zangjubileum van mijn vriend Philippe Forcioli te vieren: meer dan 60 jaar carrière. Anne heeft altijd tegen onrechtvaardigheid gevochten - met name de onrechtvaardigheden die vrouwen zijn aangedaan. Ze putte haar kracht uit een diepe verontwaardiging die ze gedurende haar hele jeugd heeft moeten voelen: als dochter van een beruchte collaborateur, tevens haar geliefde vader, moest ze allerlei pesterijen doorstaan en constant knokken om niet gezien te worden als 'de dochter van...'. Eer aan een vrije vrouw die er niet om gaf 'zoals het hoort' te zijn, maar bleef gewoon menselijk.  Het lot zal opnieuw toeslaan als haar enige kleinzoon een van de slachtoffers van de Bataclan-aanvallen is. Om jullie Anne Sylvestre voor te stellen - en om haar dank je wel te zeggen, hoeden af en vaarwel: ' J’aime les gens qui doutent…’ [‘Ik hou van mensen die twijfelen...']

Anne Sylvestre zal zeker haar plaats hebben in mijn online ‘Journée de Chansons’ van aanstaande zaterdag 19 december: 'Voix de femmes' > informatie: www.talenvoortalent.nl/enattendant....pdf  

Tekst: www.talenvoortalent.nl/lesgensquidoutent.pdf  

Geluid: https://www.youtube.com/watch?v=M4fyOY7O0YI